του Γιώργου Μελιγγώνη
Από την πρώτη ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, μέλημα του Μεγάρου Μαξίμου ήταν να αλλάξει η σχέση της Ελλάδας με τους δανειστές. Να αποκατασταθεί, δηλαδή, η βαριά τραυματισμένη εθνική αξιοπρέπεια, να γίνει σεβαστό στην Ευρώπη το αποτέλεσμα –αλλά και η εντολή- των εκλογών, να επανακτήσει η Ελλάδα το δικαίωμα της ισοτιμίας μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, γράφοντας –ή, έστω, συγγράφοντας- μαζί με τους δανειστές τις μεταρρυθμίσεις και την πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί.
Στο δρόμο προς την απόφαση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, αλλά και στο… μεσοδιάστημα ως την χθεσινή συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, η κυβέρνηση είναι σε θέση να κάνει έναν πρώτο απολογισμό, ενώ ταυτόχρονα όλες οι πλευρές έχουν ανοίξει τα χαρτιά τους.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, μπορεί να καταγράψει ορισμένα θετικά στην ως τώρα διαπραγματευτική της τακτική, όπως το μήνυμα προς τους δανειστές πως εφεξής, η Ελλάδα δε θα δέχεται απλώς εντολές, όπως η αλλαγή των στόχων ως προς το πρωτογενές πλεόνασμα, όπως η ανακοπή της άγριας λιτότητας, που ήταν «προγραμματισμένη» εκ μέρους των δανειστών. Όπως γίνεται σε μία διαπραγμάτευση, σε άλλα η Ελλάδα κέρδισε, σε άλλα αναγκάστηκε να συμβιβαστεί. Ενώ πλέον, τώρα που σχεδόν κλείνει ο πρώτος κύκλος της διαπραγμάτευσης (για να… ανοίξει ένας άλλος, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) το Μαξίμου, αλλά και το οικονομικό επιτελείο έχουν δει ποιους έχουν απέναντί τους, πού πρέπει να επιμένουν και τι πρέπει να αποφεύγουν. Για παράδειγμα, ίσως να χρειάζονταν λίγο περισσότερα νούμερα, χωρίς να αλλοιώνουν τον πολιτικό χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης. Ίσως, επίσης, να χρειάζονταν χαμηλότεροι τόνοι και άλλο ύφος –και οπωσδήποτε όχι «υφάκι». Αλλά όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν.
Η πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης έχει αποκρυσταλλωθεί και όσα έχουν γίνει και συμβεί ως τώρα, είναι αρκετά προκειμένου να βγουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα: και το βασικό εξ αυτών, είναι ότι καλώς ασχολήθηκε η κυβέρνηση με την «μεγάλη εικόνα» -δηλαδή με την σχέση Αθήνας-δανειστών- αλλά πλέον η προτεραιότητα και το βάρος πρέπει να πέσουν στην μικρή, την καθημερινή: δηλαδή την άσκηση καθημερινής πολιτικής για τα «μικρά», στις διευθετήσεις που χρειάζονται για να επιλυθούν προβλήματα της καθημερινότητας, στα «νούμερα» του προϋπολογισμού που πρέπει να βγουν για να μην βρεθεί η κυβέρνηση να διαπραγματεύεται από χειρότερη θέση και, κυρίως, τις τομές που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και μπορούν να δείξουν πως η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι διαφορετική από τις άλλες.
Μ’ άλλα λόγια, ενόσω η Ελλάδα παραμένει σε πιστωτική καραντίνα και οι δανειστές δείχνουν ότι είναι αποφασισμένοι να παίξουν σκληρό παιχνίδι ώσπου να καταφέρουν αυτό που θέλουν, η κυβέρνηση οφείλει να ρίξει το βάρος της στο εσωτερικό μέτωπο. Η στάση που κρατούν οι υπουργοί Οικονομικών στα Eurogroup, τα πρώτα «ρήγματα» στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, αλλά και η –άκρως πολιτική- απόφαση του Μάριο Ντράγκι να μην δέχεται η ΕΚΤ ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα παρότι τυπικά η Ελλάδα βρίσκεται σε πρόγραμμα, δείχνουν δύο πράγματα: πρώτον ότι οι δανειστές έχουν αποφασίσει να υπερασπιστούν την συνοχή της Ευρωζώνης. Όλα δείχνουν, μ’ άλλα λόγια, ότι ουδείς θα διακινδυνεύσει να αρχίσει να «ξηλώνεται το πουλόβερ» του ευρώ, γιατί μετά την Ελλάδα ποιος ξέρει ποιος θα ακολουθήσει, αν Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη δείξουν στις αγέλες των «αγορών» ότι δεν μπορούν να υπερασπιστούν την συνοχή του ευρώ.
Δεύτερον, μπορεί οι δανειστές να μην θέλουν να πατήσουν το κουμπί της έκρηξης για την Ελλάδα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως βιάζονται να τη σώσουν. Χωρίς δραστικές αλλαγές, η χώρα θα σέρνεται για άλλα τόσα χρόνια, καθώς οι «εταίροι» μας δεν δείχνουν διάθεση να προσφέρουν κάποιου είδους αποφασιστική λύση στο «ελληνικό πρόβλημα», παρότι θα μπορούσαν εύκολα να το κάνουν. Ειδικά τώρα που οι μύθοι περί «τεμπέληδων Ελλήνων» και «μεγάλου Δημοσίου» έχουν εκλείψει και έχουν απέναντί τους μία χώρα που δεν παράγει νέα χρέη και δεν έχει ελλείμματα.
Κοντολογίς, η κυβέρνηση αυτή την κατάσταση θα έχει να αντιμετωπίσει: μία Ελλάδα η οποία θα βρίσκεται σε μηχανική υποστήριξη και σε καταστολή, αλλά ουδείς θα τραβάει το μηχάνημα από την πρίζα ρισκάροντας τον θάνατο.
Και για τον λόγο αυτό, αν δεν αλλάξουν δραστικά οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί –που δεν φαίνεται στο ορατό μέλλον και, εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί να πορεύεται μία κυβέρνηση με… υποθέσεις μελλοντικών εκλογικών αποτελεσμάτων σε άλλες χώρες- τότε η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει. Με το Ασφαλιστικό να αποτελεί μία βραδυφλεγή βόμβα, με τα αποθεματικά του Δημοσίου να στερεύουν και την οικονομία να διατηρείται σε στοιχειώδη κινητικότητα μέσω τεχνητών αναπνοών.
Γι’ αυτό και τώρα, που η Αθήνα έκανε αισθητή την αλλαγή στους δανειστές, ίσως να είναι η ώρα να αφήσει η κυβέρνηση την «μεγάλη εικόνα» και να ασχοληθεί με την «μικρή». Να φτιάξει ένα αποδοτικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, να ανοίξει τη συζήτηση για το αν θέλουμε συνδικαλισμό ή συνδικαλιστική γραφειοκρατία προνομιούχων «καστών», να ανοίξει τη συζήτηση για τις πρόωρες συντάξεις και τη βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού, να τα βρει με τον εαυτό της και την αριστερή ψυχή της, διαχωρίζοντας τις απορριπτέες ιδιωτικοποιήσεις και το «ξεπούλημα» από την απαραίτητη «αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου» και τις συμπράξεις δημοσίου-ιδιωτικού τομέα.
Και, φυσικά, αφού προϊδεάσει τους πολίτες ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μια ημέρα στην άλλη, να δείξει γιατί μία αριστερή κυβέρνηση δεν είναι σαν τις άλλες: να πολεμήσει σκληρά τους «ολιγάρχες», τα καρτέλ, τους λαθρεμπόρους, όλα τα παράσιτα της οικονομίας που θησαυρίζουν σε βάρος όλων ημών. Να προωθήσει τη διαφάνεια, τη λογοδοσία, να φορολογήσει μεγαλοκαταθέτες εξωτερικού και «σκαφάτους», όσος χρόνος και όση ενέργεια κι αν χρειαστεί. Τότε, θα έχει την κοινωνία μαζί της όταν θα πρέπει να της ζητήσει να κάνει υπομονή. Και ταυτόχρονα, θα έχει εξασφαλίσει και σημαντικά έσοδα στα δημόσια ταμεία, που θα την βοηθήσουν να διαπραγματευθεί από καλύτερη θέση και χωρίς να χρειάζεται να προσφεύγει σε αποθεματικά ταμείων και σε αγροτικές επιδοτήσεις.
ΥΓ: Και, έτσι για αλλαγή, πριν τις νοικοκυρές και τους τουρίστες που θα «καρφώνουν» τον φοροφυγά ταβερνιάρη, ταξιτζή και υδραυλικό, για μία αριστερή κυβέρνηση προτεραιότητα έχουν οι off shore, οι ενδοομιλικές συναλλαγές και οι 57 φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών.
Via : www.matrix24.gr
