Έπαθλο απραξίας

του Ανδρέα Πετρουλάκη

Το περιστατικό της επίθεσης του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη μας υπενθυμίζει σήμερα πόσο πυκνός είναι ο πολιτικός χρόνος που διανύουμε. Από τους πρωταγωνιστές του ο ένας σήμερα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η άλλη Υπερνομάρχης και ο τρίτος φυλακή. Πάντως ο λόγος που κυρίως θυμούνται οι νέοι το επεισόδιο είναι μόνο για να μνημονεύσουν τη στάση του κ.Παυλόπουλου να παραμείνει απαθής. Όχι ασφαλώς πως θα έδερνε τον φασίστα αν αντιδρούσε, αλλά θα μπορούσε και αυτός να σηκωθεί να χοροπηδά σαν τον Παπαδάκη. Όμως εκείνος απέδειξε τότε ότι διαθέτει ένα σημαντικό προσόν, την ικανότητα της απραξίας. Και δεν ήταν η μόνη φορά.

Υπάρχουν δύο τρόποι να διαβάσει κανείς τη στάση του κ. Παυλόπουλου τον Δεκέμβριο του ’08. Ο ένας είναι η επιλογή του τότε υπουργού να αντιμετωπίσει με ανοχή τους οργισμένους νέους και να τους δώσει χώρο να εκτονώσουν το μίσος τους στο κράτος και την αστυνομία, με συγνωστή παράπλευρη απώλεια την ολοσχερή καταστροφή πολλών καταστημάτων του κέντρου της Αθήνας. Ο άλλος είναι η ανικανότητα της ηγεσίας του υπουργείου να εκπονήσει ένα σχέδιο που θα διασφάλιζε τις περιουσίες των πολιτών χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα κανενός. Αυτό δηλαδή που είναι η αυτονόητη υποχρέωση κάθε υπουργείου Δημοσίας Τάξεως στην Ευρώπη.

Όψιμα ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε την πρώτη εκδοχή. Διότι, όπως όλοι θυμόμαστε, τότε κατακεραύνωνε, κατά τον συνήθη αταβισμό του, τη βία που ασκούσε γενικώς το κράτος κατά των νέων. Σήμερα αναγκάζεται να δώσει στον κ. Παυλόπουλο τον τίτλο του ειρηνοποιού, για να βρεί κοινούς τόπους ανάμεσα σε αυτήν την απρόσμενη υποψηφιότητα και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση η στάση αυτή του εκλεκτού του κ. Τσίπρα για την Προεδρία στα επεισόδια του Δεκεμβρίου, δηλαδή η απραξία, είναι που του δίνει σήμερα το διαβατήριο για το Προεδρικό Μέγαρο.

Ταυτοχρόνως όμως σηματοδοτεί οριστικά και μία άλλη πραγματικότητα. Την επιβράβευση εκ μέρους του κυβερνώντος κόμματος της καταστροφικής πενταετίας του άρχοντα της απραξίας Καραμαλή, της οποίας ο προτεινόμενος υπήρξε ο εμβληματικότερος υπουργός. Ας μη λησμονούμε ότι πρόκειται για την περίοδο που η χώρα μακαρίως αύξανε κατά 120 δισ. το δημόσιο χρέος, εν μέσω ανησυχητικών μηνυμάτων για την επερχόμενη κρίση, η οποία τη βρήκε τελείως απροετοίμαστη. Ο ίδιος ο κ. Παυλόπουλος ήταν ο υπερυπουργός των προσλήψεων, σε μια κυβέρνηση που έσπασε το ρεκόρ των 850.000 νέων διορισμών σε διάστημα 5 ετών. Για να κάνει δε ευκολότερη την πρόσβαση των γαλάζιων παιδιών στο δημόσιο είχε φαλκιδεύσει τη λειτουργία του ΑΣΕΠ, εισάγοντας την προυπόθεση της προσωπικής συνέντευξης στα αδιάβλητα κριτήρια του Συμβουλίου, δηλαδή σε κοινά ελληνικά «με στέλνει ο κ. Τάδε της κλαδικής». Ωραία υπερκομματικά χαρατηριστικά έχει ο εκ των πρωταγωνιστών της κομματικής άλωσης του κράτους.

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς αυτή η πρόταση έρχεται να επιστεγάσει μια μακρά περίοδο σιωπής για εκείνη την πενταετία και τις ευθύνες της τότε ηγεσίας της χώρας και στην ουσία να την αθωώσει τελεσίδικα. Ο ίδιος ο κ. Καραμανλής ακολούθησε την τακτική της σώφρονος σιωπής (δηλαδή της απραξίας με μισθό βουλευτή) και όλοι οι άλλοι ασχολήθηκαν μόνο με τις ευθύνες των μνημονιακών κυβερνήσεων. Έτσι δεν τροφοδοτήθηκε ποτέ μία συζήτηση για τα λάθη και τις παραλείψεις του στην πορεία προς την κρίση δανεισμού (σε αντίθεση με την καταστροφική για τον ίδιο υπερέκθεση του ΓΑΠ), με αποτέλεσμα ο χρόνος και η απόσταση να τροφοδοτούν τον μύθο του ηγέτη εθνικής εφεδρείας. Ο οποίος δεν ευχερεί προς το παρόν αυτοπροσώπως, αλλά μας στέλνει τον πιστότερο συνεργάτη του.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να γίνομαι άδικος. Γιατί ποιος μπορεί να είναι καταλληλότερος για αρχηγός του κράτους από εκείνον που έχει διορίσει το μισό κράτος; Και τι πιο φυσικό, ένας θεσμός χωρίς αρμοδιότητες να αποτελεί έπαθλο απραξίας;

Via : www.protagon.gr