Του Άγη Βερούτη
Την επόμενη βδομάδα, στις 11 του μηνός, γίνεται μια ημερίδα του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών (ΕΕΑ) για τη λεγόμενη «Δεύτερη Ευκαιρία» των μικρομεσαίων επιχειρηματιών.
Στην ημερίδα αυτή έχω προσκληθεί να κάνω μια 15λεπτη εισήγηση για το παρόν καθεστώς «ισόβιας οικονομικής εξορίας, χωρίς ελαφρυντικά» που επιβάλλει το Ελληνικό Μοντέλο γραφειοκρατίας.
Ο Έλληνας επιχειρηματίας παραμένει σκλάβος των χρεών του ακόμα και αφού ρευστοποιήσουν όλα του τα περιουσιακά στοιχεία, υπόχρεος και από μελλοντικά έσοδα που δεν υπήρχαν όταν εκείνος απέτυχε. Αν μάλιστα το σπίτι του πουληθεί στον πλειστηρισμό στο 1/3 της αξίας του σε κάποιο κοράκι, εκείνος παραμένει υπόχρεος για το υπόλοιπο ποσό που χρωστάει, αφαιρώντας όχι την αληθινή αξία του σπιτιού του που έχασε, αλλά το ποσόν για το οποίο το αγόρασε το κοράκι. Αδιανόητο.
Ουσιαστικά, ο Έλληνας επιχειρηματίας είναι εγγυητής «σώμασι» για την υπόλοιπη ζωή του, για χρέη που τίμια αδυνατεί να πληρώσει.
Ο Σόλωνας, που απαγόρευσε το δανεισμό «σώμασι» το 592 π.Χ. με την περίφημη Σεισάχθεια, θα στριφογυρίζει στη σαρκοφάγο του…
Υπάρχουν κυρίως δυο κατηγορίες επιχειρηματικότητας:
α) Η επιχειρηματικότητα ευκαιρίας (οι γνωστές start-up) που επιχειρεί να καλύψει μια νέα ανάγκη της αγοράς ή μια παλιά με νέο τρόπο, καλύτερο, ή φτηνότερο, ή ευκολότερο, και σκοπό έχει να μεγαλώσει γρήγορα και να κάνει πλούσιους τους ιδιοκτήτες και τους επενδυτές, και
β) Η επιχειρηματικότητα ανάγκης, όπου ο νέος μικρο-επιχειρηματίας επιχειρεί για να αποκτήσει ένα εισόδημα που πιθανόν αδυνατεί να έχει ως υπάλληλος κάποιου άλλου, ή λόγω ανεργίας, ή απόλυσης, ή αδυναμίας να συνεχίσει την υπάρχουσα δουλειά του (πχ λόγω μετάθεσης).
Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων επιχειρήσεων ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Είναι τα σουβλατζίδικα, τα μικρά καταστήματα της γειτονιάς, η μικρή βιοτεχνία που φτιάχνει τέντες, ή παπούτσια, το ηλεκτρολογείο, το ασφαλιστικό γραφείο, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, το ταξί, το γραφείο κηδειών.
Κανείς με σώας τας φρένας δεν θεωρεί ότι εκείνος που αγοράζει μισή άδεια ταξί για 20 χιλιάρικα και το δουλεύει 12 ώρες τη μέρα, είναι της ίδιας κλάσης επιχειρηματίας με εκείνον που φτιάχνει μια ιντερνετική εφαρμογή παγκόσμιας εμβέλειας, και σε 4 χρόνια επεκτείνει τις δραστηριότητές του σε 50 χώρες, ή ακόμα ο δεύτερος είναι ίδιας κλάσης με εκείνον που αγοράζει μια φτηνή τράπεζα και την γιγαντώνει σε 15 χρόνια.
Κανείς, εκτός από το Ελληνικό κράτος!
Αντί να στηρίζει με όλους τους τρόπους τη δημιουργία και διατήρηση των μικρών επιχειρήσεων «ανάγκης», που ουσιαστικά παρέχουν στον μικρο-επιχειρηματία μια εναλλακτική απασχόληση από την μισθωτή, και ίσως και άλλες 1-10 θέσεις εργασίας βασικου μισθού, η πολιτεία του ζητά να κάνει τις ίδιες γραφειοκρατικές ασκήσεις με κάποιον που σε 5 χρόνια φτάνει στα 250 άτομα προσωπικό, ή τον άλλον που απασχολεί 500 ανθρώπους σε υποκαταστήματα σε ολόκληρη τη χώρα.
Τί συμβαίνει σε αυτή τη χώρα;
Θέλουμε μόνο τους μεγάλους να πετυχαίνουν;
Τόσο αλαζόνες είμαστε που να θέλουμε να κλείσουμε όλους τους μικρούς, όπως είχε πει στην εκπομπή του Σ.Μάλλη στο ΣΚΑΙ το 2011 ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος καθηγητής Αγγλικού πανεπιστημίου και πρόεδρος του ελληνικού θινκ τανκ;
Είναι δυνατόν; Ο πρώην δημόσιος υπάλληλος-υπουργός ήθελε να κλείσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις! Ε, το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό!
Όλες οι χώρες του κόσμου, θεωρούν την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα ανάγκης ως την ραχοκοκαλιά της οικονομίας τους, αλλά εμείς που έχουμε το 57% των θέσεων εργασίας της οικονομίας να βρίσκονται σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 50%) θέλει το κράτος μας να τις τσακίσει, και να αφήσει στο δρόμο τους επιχειρηματίες, και φυσικά να στείλει τους υπάλληλους στην ανεργία!
Αυτή την πορεία του ιδιωτικού τομέα προς την ισόβια ανεργία και το μαρασμό της οικονομίας, το κράτος μας την εξασφαλίζει όσο η επιχειρηματική αποτυχία θα αποτελεί ισόβια τιμωρούμενο έγκλημα. Η συμπεριφορά του κράτους των δημοσίων υπαλλήλων προς τον μικρομεσαίο είναι αλαζονική. Οι συντελεστές φορολόγησης, τα χαράτσια, οι εισφορές, τα τέλη, το κόστος της ενέργειας, το καθεστώς του ΦΠΑ, συγκλίνουν προς την αποτυχία.
Αυτή η επιχειρηματικότητα είναι που διατηρεί ακόμα την κοινωνία από το να βγει στους δρόμους και τις πλατείες με πανώ και μολότοφ. Αυτή και μόνον..´
Έστω ότι κάποιος αποφάσισε πριν 10-15 χρόνια να ρισκάρει να δημιουργήσει μια μικρή επιχείρηση, κυρίως για να βγάζει τα προς το ζην και να δώσει δουλειά σε 4-5 άτομα. Ένα σουβλατζίδικο βρε αδερφέ!.
Έρχεται μετά μια κρίση, που αποφασίζουν οι εκλεγμένοι δημόσιοι υπάλληλοι να θεραπεύσουν με υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα, με αποτέλεσμα την εσωτερική υποτίμηση 30% της οικονομίας, 1.000.000 άνεργους, και 250.000 στα συσσίτια της εκκλησίας που χρηματοδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πέφτει ο τζίρος του κάτω από το κόστος του, και όταν του τελειώσουν τα έτοιμα αρχίζει να μένει πίσω σε πληρωμές. Αφήνει το ΤΕΒΕ του πίσω πρώτα, αλλά πληρώνει τους μισθούς, το ΙΚΑ, το μικρό του δάνειο στην τράπεζα, το ρεύμα, τους προμηθευτές το νοίκι. Κρατάει την παλιά ψησταριά για να μη διώξει υπάλληλο. Μετά αρχίζει να μένει πίσω στο νοίκι, στο ΙΚΑ, στο ΦΠΑ, και τελικά και στους μισθούς των υπαλλήλων του. Όχι γιατί κλέβει κανέναν αλλά γιατί και να ήθελε να κλείσει, θα είναι υπόχρεος για πάντα απέναντι στο κράτος και την τράπεζα χωρίς έσοδα. Το ΤΕΒΕ δεν τον αφήνει να κλείσει αν δεν εξοφλήσει. Ελπίζοντας να το γυρίσει μπαίνει πιο μέσα, ελπίζοντας να πάρει μπροστά η αγορά και να βγάλει σαξές στόρι, να ξεχρεώσει.
Όμως η ύφεση κρατάει 6 χρόνια, κάθε απόλυση που κάνει τον χώνει ακόμα πιο μέσα γιατί μένει πίσω σε άλλα για να δώσει 10-15 ετών αποζημιώσεις απολύσεως. Ώσπου τελικά σπάει. Παραλύει και κλείνει. Το πάλεψε αλλά το τέρας τον νίκησε. Το θηρίο τον νίκησε. Απέτυχε.
Τώρα, χωρίς έσοδο, έχει να αντιμετωπίσει την μήνι του κράτους, των τραπεζών, των ταμείων, όλων. Είναι πλέον εγκληματίας γιατί απέτυχε να ορθοποδήσει. Θα τον κυνηγάει το Θηρίο μέχρι να ψοφίσει κακό ψώφο. Βάσει νόμων και νομολογίας. Βάσει δικαστικών αποφάσεων. Αν θελήσει να ξεκινήσει κάτι άλλο για να επιβιώσει, του απαγορεύεται. Θεωρείται απατεώνας είτε είναι είτε όχι. Τον τελειώσανε.
Όμως αυτός έχει την εμπειρία της επιχειρηματικότητας για να ξαναφτιάξει πλούτο. Όταν βρει την ευκαιρία να την αξιοποιήσει. Όχι για πλούτη και δόξα, αλλά για να ζήσει αυτός και άλλοι 4-5 υπάλληλοι. Με ΙΚΑ και δώρα και άδειες. Άσχετο αν αυτός δεν παει διακοπές και δουλεύει 14 ώρες τη μέρα. Δεν του επιτρέπεται όμως στην Ελλάδα να ξαναπροσπαθήσει!
Κάηκε. Τε-λέι-ω-σε!
Όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στείλει σε όλα τα κράτη-μέλη μια ισχυρότατη Σύσταση, που υποχρεωτικά θα πρέπει να υλοποιηθεί ως το Μάρτιο του 2015 από όλους, η οποία επιβάλει σε κάθε χώρα να ξεχωρίζει την τίμια επιχειρηματική αποτυχία από τη δόλια, και δίνει ευκαιρία ξανά στους τίμιους. Η Ε.Ε. έχει βρεί ότι το 96%-97% όσων αποτυγχάνουν επιχειρηματικά το κάνουν χωρίς δόλο.
Η Ε.Ε. επίσης θεωρεί τους μικρομεσαίους ως την ατμομηχανή ανάπτυξης, και το εξηγεί σε βάθος με τεκμήρια και αποδείξεις. Γι΄αυτό επιβάλλει την «Δεύτερη Ευκαιρία» για τους τίμιους αλλά άτυχους ή άστοχους.
Από την άλλη, η ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση που απαιτεί από την Ελλάδα να νομοθετήσει τη Δεύτερη Ευκαιρία για τους τίμιους, επιβάλλει μέσω της Τρόικας μέτρα στη χώρα στην αντίθετη κατεύθυνση, τα οποία καθιστούν τον αποτυχημένο, ισόβιο σκλάβο των χρεών που δημιούργησε η αποτυχία του, είτε είναι αυτός τίμιος, είτε δόλιος, είτε τα χρέη είναι προς το κράτος είτε προς τράπεζες, ή τα ταμεία.
Αυτό μας γυρίζει 26 αιώνες πίσω!
Αυτή η σχιζοφρένεια θα πρέπει να τελειώνει, διαφορετικά θα καταλήξει κάποια στιγμή όλος ο ιδιωτικός τομέας στον Τειρεσία, τις κατασχέσεις και τα συσσίτια, και όλα αυτά για να βγαίνουν στη σύνταξη το 91% των συνταξιούχων του δημοσίου και των ευγενών ταμείων πρόωρα.
Στη χώρα με τα 3 εκατομμύρια συνταξιούχους και τους 2,8 εκατομμύρια εργαζόμενους της παραγωγικής οικονομίας.
Στη χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού…
