του Κώστα Αρχοντάκη
Α. Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ Η χώρα μας βιώνει την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που κυριαρχεί στις ανεπτυγμένες χώρες, γεγονός που ξεκίνησε το 2008 στις Η.Π.Α. Η κρίση αυτή δεν είναι κάτι νέο, έχει παρουσιαστεί και στην περιφέρεια και στο κέντρο του καπιταλιστικού συστήματος, με τη διαφορά ότι η Ευρώπη του κοινού νομίσματος έχει πληγεί έντονα για πρώτη φορά, με την Ελλάδα και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο να βιώνει ξεχωριστά τις πληγές του. Η κρίση αυτή που πλήττει την Ελλάδα, στην οποία κυρίαρχο ρόλο παίζει η οικονομική κατάρρευση, ακολουθείται από κοινωνική και ηθική πτώση. Η πολυδιάστατη κρίση στη χώρα μας είναι αποτέλεσμα της μετάδοσης της οικονομικής κρίσης πέραν του ατλαντικού, της δομικής κρίσης του πολιτικού μας συστήματος, της άνισης ανάπτυξης των χωρών της Ευρώπης του ευρώ και ενός ανεπαρκούς συστήματος ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι όροι διάσωσης που έχουν τεθεί στην Ελλάδα, τα μνημόνια που δομήθηκαν από τους δανειστές με κυρίαρχο τον λόγο της Γερμανίας, οδήγησαν σε μεγαλύτερη ύφεση την οικονομία της χώρας, η οποία με τη σειρά της ανέδειξε όλες τις άλλες κοινωνικές αδυναμίες που υπήρχαν. Η οικονομική πολιτική της εφαρμοζόμενης λιτότητας για τα μεσαία και φτωχά στρώματα υπηρέτησε τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος, ιδιαίτερα του γερμανικού και του γαλλικού, με στόχευση τη μελλοντική επένδυση κεφαλαίου με καλύτερους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, των κρατικών υποδομών, της γεωγραφικής θέσης και του πλούτου της χώρας, μέθοδος που επιδιορθώνει το σύστημα όταν αυτοκαταστρέφεται για να συνεχίζει την κερδοφορία των ολίγων. Ολα αυτά συμβαίνουν όταν η κοινωνική αντίσταση της χώρας είναι αποδυναμωμένη κατά τη διάρκεια της λεγόμενης διάσωσης. Η ονομαζόμενη διάσωση δεν είναι παρά η διάσωση του ιδίου του συστήματος, το οποίο τη δημιούργησε, ενώ ταυτόχρονα την εμφανίζει ως τη μοναδική λύση του προβλήματος. Οι πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν να διαχειριστούν την κρίση με “τη μοναδική λύση” ήταν τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα, αυτά που άφησαν χωρίς προστασία τους πολίτες τους να αποδεκατιστούν. Είναι αξιοσημείωτο πώς η προπαγάνδα, η οποία κυριάρχησε επί των πολιτών, μέχρι τις εκλογές του 2012, κατόρθωσε να κάνει αποδεκτούς τους κομματικούς αυτούς μηχανισμούς.
Β. Η ΔΗΜ.ΑΡ. ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Η Δημοκρατική Αριστερά, στην οποία δραστηριοποιήθηκα πολιτικά μέσα στην κρίση, συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση με επαγγελία την απαγκίστρωση από το μνημόνιο και την προοδευτική αναδόμηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Η όλη εμπειρία στην τρικομματική αποδεικνύει ότι δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει την πολιτική πρόκληση που είχε αναλάβει. Είναι γνωστό ότι μετά την είσοδό της στην κυβέρνηση εμφανίστηκε ένα ρεύμα αμφισβήτησης εντός του κόμματος. Αναπτύχθηκε αυθόρμητα η αριστερή τάση στην οποία συμμετείχα, που άρθρωσε σαφή κριτική και αναδείκνυε τα αναμενόμενα λάθη της ηγεσίας, ιδιαίτερα για τον τρόπο που μπήκε στην κυβέρνηση, τη δράση χωρίς πυγμή και την καθυστέρηση στην αποχώρησή της από αυτήν. Η τάση αυτή πολύ νωρίς γνωστοποίησε την ιδεολογική και πολιτική της κατεύθυνση που αναφέρεται στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, που με κορμό τις δυνάμεις της αριστεράς και της οικολογίας επιθυμεί την εναλλακτική διακυβέρνηση της χώρας για μια νέα οικονομική και κοινωνική δομή. Μετά τις ευρωεκλογές του 2014 και προσερχόμενη η ΔΗΜ.ΑΡ. στο συνέδριό της, η συμβολή της αριστερής τάσης επικυρώνεται, με τον Φ. Κουβέλη να ομιλεί πλέον για μια εναλλακτική προοδευτική κυβέρνηση, δηλώνοντας ότι αποστασιοποιείται από μελλοντική συνεργασία με τα κόμματα της κυβέρνησης και την πολιτική που παράγουν. Η θέση αυτή επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με την αρνητική ψήφο εμπιστοσύνης που έδωσαν οι βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ. στην κυβέρνηση.
Γ. Η ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Στη διάρκεια της εφαρμογής του μνημονίου και μέχρι τις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται σε ελπίδα των Ελλήνων πολιτών για την ανατροπή του σημερινού κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και σε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας. Κυρίαρχο σημείο της πορείας του είναι ότι κατόρθωσε να εναντιωθεί στον λαϊκισμό της κυρίαρχης εξουσίας, η οποία ενσωματώνει την κοινωνία στη θέλησή της. Η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να συσπειρώσει με το μέρος του τα μεσαία και λαϊκά στρώματα που έπληξε η πολιτική της στοχευμένης λιτότητας, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να δημιουργήσει ανάπτυξη. Η αντιπαράθεση του στη σημερινή οικονομική πολιτική, η οποία, έκτος από την κερδοσκοπία, παράγει ψεύτικες άξιες στο πνευματικό, καταναλωτικό, ηθικό και εργασιακό επίπεδο, δομείται όλο και περισσότερο με προγραμματικές θέσεις εξόδου από την κρίση. Ετσι το λεγόμενο κυβερνητικό “success story” απογυμνώνεται.
Δ. Η ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ Ο ΣΥΡΙΖΑ διαφαίνεται ότι θα είναι η κυρίαρχη δύναμη στις επόμενες εκλογές και θα λάβει τη λαϊκή εντολή να διαχειριστεί τη βαθύτατη κρίση που βιώνει η Ελλάδα. Είναι απαραίτητο να μην αρκεστεί στην πλάνη μιας κυβερνητικής αριθμητικής πλειοψηφίας, η οποία θα έχει αποκτηθεί από ένα νόθο εκλογικό σύστημα, αλλά να διευρυνθεί προεκλογικά από την ευρύτερη συμμαχία των δυνάμεων της αριστεράς και της οικολογίας και κυρίως με την ενεργοποίηση ενός νέου κοινωνικο-πολιτικού μπλοκ εξουσίας. Η αποδοχή κοινών σημείων σύγκλισης θα προσφέρει μεγιστοποίηση τόσο στο εκλογικό αποτέλεσμα μέσα από κοινά ψηφοδέλτια όσο και στη μετεκλογική περίοδο όταν θα αντιμετωπίσει σφοδρή αντιπαράθεση. Στην αντιπαράθεση αυτή απαιτείται εγρήγορση από ένα πλέγμα οργανωμένης στήριξης από τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων, τους ίδιους τους εργαζομένους και προσωπικότητες με κοινωνική εμβέλεια. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να δημιουργήσει τη νικηφόρα διεύρυνση έχει χρέος να συμπορευθεί με έναν δημιουργικό διάλογο με τις συντεταγμένες πολιτικές δυνάμεις που αναζητούν την αριστερά και την οικολογία με τον δικό τους τρόπο, παρ’ όλο που η πόλωση τις έχει απαξιώσει.
E. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Πέραν της κριτικής μου τοποθέτησης στην τρέχουσα πολιτική, παράμετρος στην πολιτική μου δράση είναι η επιθυμία, αλλά και το χρέος που αισθάνομαι να παραμείνω και εγώ μαζί με άλλους εκφραστής των αναζητήσεων μιας μεγάλης ομάδας πολιτών των Χανίων που επί 30 χρόνια συνδιαλέγομαι ως πολίτης, αλλά και ως γιατρός των οικογενειών τους. Οι πολίτες που γνώρισα ως εργαζομένους είναι ήδη συνταξιούχοι, τα παιδιά τους σήμερα είναι εργαζόμενοι, άνεργοι ή ανασφάλιστοι που ανήκουν σε οικογένειες μεσαίας και χαμηλής οικονομικής στάθμης. Μου δηλώνουν την απογοήτευση και την απελπισία τους τα τελευταία χρόνια γιατί βιώνουν καταστάσεις που απ” όλες τις απόψεις δεν τους άξιζαν, ενώ απέναντί τους συνεχίζει να αυξάνεται η οικονομική ανισότητα. Τα άτομα αυτά στις εκλογές του 2012 και του 2014 τίμησαν την υποψηφιότητά μου ως βουλευτή και ευρωβουλευτή με ικανό αριθμό ψήφων, σήμερα με γεμίζουν δύναμη να συνεχίσω να τους εκπροσωπώ καθώς η πολιτική δράση δεν τελειώνει με τις εκλογές. Η ενασχόλησή μου συνεχίζει να εστιάζεται στην ανόρθωση της καταρρακωμένης κοινωνικής πρόνοιας, της περίθαλψης και των εργασιακών σχέσεων μακριά από κομματικές και συντεχνιακές συναλλαγές, τομείς στους οποίους έχω αναπτύξει προβληματισμούς και λύσεις.
Z. ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ Παρ” όλο που η ΔΗΜ.ΑΡ. με δυσκολία θα επιτύχει την ολική της επαναφορά καθώς με καθυστέρηση συνειδητοποίησε την ακύρωσή της από την κοινωνία, δεν έχω πάρα να συμβάλω θετικά, χωρίς όμως να χάνω το συλλογικό ζητούμενο που απαιτεί δράση και πέραν απ” αυτή. Τα κόμματα δεν πρέπει να συντηρούν την αυτομαστίγωσή τους όταν αποτυγχάνουν, ούτε την έπαρση όταν επιτυγχάνουν εκλογικά, αλλά να αξιοποιούνται με σκοπό να ισορροπούν το συλλογικό με το ατομικό, προάγοντας την πρόοδο. Συμπερασματικά τάσσομαι υπέρ μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για τη δημιουργία μιας προοδευτικής κυβέρνησης της χώρας με κορμό την αριστερά και την οικολογία στην οποία θέλω να παραμείνω πολιτικά δραστήριος συμβάλλοντας με αποφασιστικότητα.
*ιατρός, μέλος Κ.Ε. της ΔΗΜ.ΑΡ., πρώην υποψήφιος βουλευτής και ευρωβουλευτής
Via : www.haniotika-nea.gr
