του Παντελή Μπουκάλα
Υποτονικό ήταν το ενδιαφέρον εδώ στα νότια για το περί νερού δημοψήφισμα της Θεσσαλονίκης. Μπορεί να φταίει γι’ αυτό η ρουτίνα, οι συνήθειες με τις οποίες δουλεύει χρόνια τώρα η μηχανή παραγωγής επικαιρότητας: η περιφέρεια αναγνωρίζεται και προβάλλεται επί σεισμών, καταποντισμών, ειδεχθών φονικών και γηπεδικών επεισοδίων. Ορισμένα φιλότιμα μικρορεπορτάζ θα αναδείξουν μια στο τόσο κάποιες καινοτόμες καλλιέργειες στην ύπαιθρο χώρα, αλλά προς το τέλος των ειδήσεων. Ισως όμως δεν ευθυνόταν η «παράδοση» για το λειψό ενδιαφέρον του κέντρου. Η προβολή της ιδέας των δημοψηφισμάτων, που μάλιστα δεν διοργανώνονται από την κυβέρνηση αλλά από δήμους, έχει τους κινδύνους της. Ενδέχεται να βάλει σε πειρασμό και άλλες περιοχές. Και να πονοκεφαλιάσει τους κυβερνώντες, που δεν βρίσκουν τον χρόνο να εκδώσουν το αναγκαίο Προεδρικό Διάταγμα, ώστε επιτέλους να υλοποιηθεί η πρόβλεψη του «Καλλικράτη» για διενέργεια τοπικών δημοψηφισμάτων. Σαν ανάσταση του Κλεισθένη και πραγμάτωση της άμεσης δημοκρατίας είχαν παρουσιάσει τότε τη σχετική πρόνοια οι εισηγητές της. Το είδαμε.
Το δημοψήφισμα το αποφάσισαν ένδεκα δήμοι του νομού Θεσσαλονίκης υδροδοτούμενοι από την ΕΥΑΘ. Υιοθετώντας την πρωτοβουλία «SOSτε το νερό», συμφώνησαν να τοποθετηθούν κάλπες έξω από τα εκλογικά τμήματα ώστε οι προσερχόμενοι πολίτες να συμμετάσχουν στο δημοψήφισμα, εφόσον το επιθυμούσαν, απαντώντας στο ερώτημα αν συμφωνούν με τη σκοπούμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Εξασφάλισαν μάλιστα τη συνεργασία του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, ώστε να τηρηθούν όλοι οι τύποι.
Πώς αντέδρασε το κέντρο πληροφορηθέν τα καθέκαστα; Ενθουσιάστηκε, τι άλλο. Και την προτεραία του δημοψηφίσματος αποφάσισε να το απαγορεύσει. Ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης έστειλε δημοκρατικό τελεσίγραφο στους δήμους, που καθ’ οδόν εμπλουτίστηκε με φρονηματιστικές απειλές για φυλάκιση, στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, στέρηση επαγγελματικής άδειας κ.τ.λ. Σίγουρος ότι το αποτέλεσμα δεν θα εξυπηρετούσε τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, αποφάσισε να απαγορεύσει σε ένα τμήμα του λαού να εκφράσει ανεπηρέαστα και νόμιμα τη γνώμη του για ένα ζήτημα ταυτισμένο με τη ζωή του: το νερό. Που από δημόσιο αγαθό, πρέπει να γίνει και αυτό εμπόρευμα. Οπως έχει γίνει άλλωστε σε αρκετές «πρωτοπόρες» χώρες, με οδυνηρές συνέπειες στα οικονομικά αλλά και στην υγεία των πληθυσμών.
Το δημοψήφισμα έγινε. Ψήφισαν 215.000 πολίτες. Και το 98% είπε «όχι». Ισως είχαν διαβάσει και αυτοί ό,τι διάβασα κι εγώ σε επιτοίχια προκήρυξη των Αυτόνομων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και αποσβολώθηκα: «Το εμφιαλωμένο πουλιέται (στην καλύτερη των περιπτώσεων) 256,5 φορές ακριβότερα έως (στη χειρότερη) 2.416 φορές ακριβότερα απ’ το νερό της βρύσης! Εάν σας αρέσουν οι επί τοις εκατό αναγωγές: το εμφιαλωμένο είναι από 25.650% έως 241.600% ακριβότερο απ’ το νερό της βρύσης». Ιλιγγος.
Via : www.kathimerini.gr
