Μετανάστευση ΠΑΣΟΚ σε... ελαιώνα

Η ταινία προβλήθηκε στην πρώτη νιότη του ΠΑΣΟΚ, οπότε λογικά όλοι όσοι ήταν στη συνδιάσκεψη της «Ελιάς» στο ΣΕΦ θα πρέπει να τη θυμούνται. «Κυνηγώντας το πράσινο διαμάντι», του 1984. Στη ζούγκλα του Αμαζονίου, με τον Μάικλ Ντάγκλας να ψάχνει πώς θα κλέψει το διαμάντι φλερτάροντας το κορίτσι, και την Κάθλιν Τέρνερ να ψάχνει πώς θα τον αποδιώξει, αφού την πάει ώς το διαμάντι. Ποιος να φανταζόταν την αθώα εκείνη εποχή πως, 30 χρόνια μετά, το «Πράσινο διαμάντι» θα γυριζόταν σε σοσιαλιστικό ριμέικ; Στη ζούγκλα της Κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ ψάχνει πώς θα κλέψει ψήφους φλερτάροντας την «Ελιά», και η «Ελιά» ψάχνει πώς θα αποδιώξει το ΠΑΣΟΚ, αφού την πάει ώς τις εκλογές. Αν στην αυθεντική έκδοση το ενδιαφέρον της ταινίας ξεκινούσε με το που έβλεπε ο θεατής το διαμάντι, στην τρέχουσα εκδοχή χρειάστηκε η λάμψη των «58» εκείνο το βράδυ στο Ακροπόλ, για να ενδιαφερθούν οι αδάμαντες του σοσιαλισμού. Ολοι, εκτός από τον ανέμελο πρώην πρόεδρο του Κινήματος, που τις ελιές τις συμπαθεί μόνο στο μαρτίνι. Εκείνος, την Παρασκευή το βράδυ, αποστασιοποιήθηκε τηλεφωνικά από τη γιορτή της «Ελιάς», που όπως και η «γιορτή της μπίρας» θα γινόταν στο ΣΕΦ. Βλέπετε, ο Γ. Παπανδρέου έχει ήδη καπαρώσει το δικό του «πράσινο διαμάντι» σε ισοτιμία δολαρίου, ως αντάλλαγμα για τις ομιλίες στις οποίες περιγράφει τη μικρή συμβολή του στην καταβαράθρωση του έθνους των Ελλήνων.

Εχει, φυσικά, κάποιο δίκιο ο πρώην πρόεδρος. Τα αδαμαντωρυχεία είναι μέρη επικίνδυνα. Εκεί ποτέ δεν ξέρεις τι δημοσκοπική κεραμίδα μπορεί να σε βρει. Και ίσως γι’ αυτό στο ΣΕΦ οι μισές καρέκλες ήταν άδειες. Παρά ταύτα, βρέθηκε μία κυρία που εορταστικά ανέβηκε στο πόντιουμ να κηρύξει την έναρξη της συνδιάσκεψης με ενδυμασία τιγρέ, μάλλον για να προϊδεάσει τους χριστιανούς Πασόκους για την εκλογική μάχη με τα λιοντάρια του ΣΤΡΙΖΑ. Στοχεύοντας στην ενδυνάμωση της πίστης των μαρτυρικών πρασινοφρουρών, βγήκαν, από το πράσινο ντουλάπι, ακόμα και τα εικονίσματα του παρελθόντος: ο Κ. Σημίτης με πράσινο παντελόνι για καμουφλάζ, μέσα στο φύλλωμα της Ελιάς, και η Μαρία Δαμανάκη με μοβ βελουτέ σακάκι, για μια πιο βελούδινη εκδοχή του «έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου». Μαζί τους και η στρατιά των αναβαπτισμένων σοσιαλιστών. Ο Ν. Μπίστης λούφαξε δίπλα στο μπαστούνι του παλαιοπασόκου καπεταναίου Γ. Καψή, ο Ανδρ. Λοβέρδος με τον Κ. Σημίτη έγιναν σύντροφοι ξανά, ο Η. Μόσιαλος έσμιξε με τον Ευ. Βενιζέλο, και σύντομα η «Δυναμική Ελλάδα», η «Νέα Ελλάδα» και οι άλλες Ελλάδες που εμπνεύστηκαν τα αποδημητικά της Χαριλάου Τρικούπη ξαναμπήκαν στο καλούπι «Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου». Μόνο που, καθώς ο Ευ. Βενιζέλος μοίραζε χαρούμενος τα κλωνάρια «Ελιάς» στο μικρό του εκκλησίασμα, οι ψηφοφόροι είδαν τις ακτίνες του πράσινου ήλιου πίσω από τα φύλλα της ελιάς, και έπαθαν το σοκ που δοκιμάζουν οι ανίδεοι από ελιές Σκανδιναβοί: πήγαν να φάνε την «Ελιά», και βρήκε το δόντι τους στο κουκούτσι του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο μπορεί να άλλαξε σήμα, χρώμα και όνομα ενόψει εκλογών, αλλά διατήρησε στο ακέραιο το συγκρουσιακό του στυλ. Απόδειξη, πως την επομένη, στην κοινοβουλευτική ομάδα, έλειπε όλος ο… πάγκος: από τους 26 βουλευτές, μόνο 15 εμφανίστηκαν, και πια είχε κάθε λόγο ο Κ. Σκανδαλίδης να επιμένει πως «το ΠΑΣΟΚ πέθανε», και να το συνοδεύει στις συνδιασκέψεις όπως οι συγγενείς στη νεκρώσιμη ακολουθία. Μόνος ο Θ. Πάγκαλος απέμεινε να παραπονείται γιατί οι «ηλίθιοι» δεν τον κάλεσαν στην ταφή, ενώ ο Πάρις Κουκουλόπουλος «στόλιζε» με την μπάσα φωνή του γκιώνη όσους εγκατέλειψαν τη θλιβερή πομπή. Τους παπανδρεϊκούς δηλαδή, που αγκαζέ με τους εκσυγχρονιστές προτίμησαν να πάνε στην αγρύπνια στη ΔΗΜΑΡ, παρότι οι χαρισματικοί ρήτορες, όπως ο Χάρης Καστανίδης, δυσκολεύονται να κρατήσουν τα μάτια τους ανοικτά στους φλογερούς επικήδειους του Φώτη Κουβέλη.

Κατόπιν αυτού, μπορεί η πράσινη στρατιά να επιμένει πεισματικά πως ύστερα από 35 χρόνια στα έγκατα της σοσιαλιστικής γης το «πράσινο διαμάντι» είναι πιο σκληρό από όσο δείχνει, αλλά ποιος μπορεί να ψέξει τους γευσιγνώστες του ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζουν την πάστα ελιάς για το κουβέρ της κάλπης; Καθώς ο καρυοθραύστης των εκλογών πλησιάζει, το μόνο βέβαιον είναι πως όλοι οι πράσινοι μύθοι σύντομα θα δοκιμαστούν. Και μετά, θα ξέρουμε αν πράγματι «τα διαμάντια είναι παντοτινά».