του Άγη Βερούτη
Χρόνια τώρα στις ανεπτυγμένες οικονομίες έχουν καταλάβει ότι το πρόβλημα των κρατικών συντάξεων κρύβει την ωρολογιακή βόμβα που είναι τοποθετημένη στα θεμέλια της οικονομίας τους.
Ένα σύστημα κεφαλαιοποιητικό (Αλληλεγγύη των γενεών ή λεηλασία των αδαών;) όπου οι παρακρατούμενες εισφορές του εργαζόμενου και του εργοδότη του δημιουργούν κεφάλαιο που επενδύεται συνετά, δεν ενέχει κινδύνους να εκτροχιάσει την οικονομία μιας χώρας.
Όμως, ένα αναδιανεμητικό σύστημα που παίρνει τα χρήματα ενός σημερινού εργαζόμενου, για να πληρώσει κάποιον που ίσως έβαλε χρήματα για την πληρωμή παλαιότερων ασφαλισμένων όταν εκείνος εργαζόταν, είναι στρεβλό εκ σχεδιασμού του. Η επιχειρηματολογία είναι εξαιρετικά απλή, καθώς οι σημερινοί συνταξιούχοι, κατά τα στοιχεία του συστήματος ΗΛΙΟΣ που ήρθαν πρόσφατα στη δημοσιότητα, εισπράττουν πολλαπλάσια όχι μόνο από όσα κατέβαλαν στο σύστημα, αλλά και από όσα σήμερα αμείβεται ένας εργαζόμενος ως μισθό.
Οι εισφορές που καθένας έβαλε στο σύστημα, δεν αρκούν για την αναπλήρωση του 95,7% του μισθού στη σύνταξη, ως ήταν το 2009 κατά την έξοδο ενός εργαζόμενου στη συνταξιοδότηση. Ακόμη και αν τα ταμεία είχαν χρηστή διαχείριση όλα αυτά τα χρόνια και δεν είχαν χάσει λεφτά σε επενδύσεις – φούσκα, ακόμη και αν δεν είχε γίνει το PSI στα αποθεματικά τους, ακόμη και αν οι σημερινοί εργαζόμενοι ήσαν διπλάσιοι, οι σημερινές συντάξεις θα ήσαν υπερβολικές.
Δεδομένου του ότι τα χρήματα που έμπαιναν στα ταμεία ήταν πολύ ολιγότερα από όσα θα λάβει από αυτά ένας συνταξιούχος, είναι αυτονόητο ότι για να συνεχίσουν να πληρώνονται οι σημερινές συντάξεις, απαιτούνται φόροι που θα πληρώνει η παραγωγική οικονομία, προκειμένου να εξασφαλίζει επίπεδο διαβίωσης στους συνταξιούχους υψηλότερο από όσο διασφαλίζει για τον σημερινό εργαζόμενο. Αυτό όχι μόνο δεν είναι δίκαιο, αλλά ούτε και εφικτό.
Για κάθε έναν που πληρώνεται από το κράτος χωρίς εκείνος να εργάζεται, κάποιος άλλος εργάζεται χωρίς να πληρώνεται.
Το κράτος δεν τυπώνει πια χρήμα, το δανείζεται. Ακόμη και όταν έκοβε, η δραστηριότητα αυτή δημιουργούσε πληθωρισμό, και ζημίωνε τα εισοδήματα και την περιουσία όλων. Ο μόνος λοιπόν τρόπος για να πληρώνονται συντάξεις αναντίστοιχες με τις εισφορές των συνταξιούχων, ελλείψει δανεικών, είναι η υπερφορολόγηση.
Ο συνολικός αριθμός συνταξιούχων είναι πάνω από 2.900.000 που λαμβάνουν περίπου 4.400.000 συντάξεις. Καθώς ο αριθμός των Ελλήνων άνω των 65 ετών είναι κοντά στα 2.000.000, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όλοι είναι δικαιούχοι, πάλι περί τους 900.000 συμπολίτες μας λαμβάνουν σύνταξη σε ηλικία χαμηλότερη από όση θα λάβουμε όλοι οι υπόλοιποι που σήμερα πληρώνουμε τις συντάξεις αυτές.
Βλέπουμε για παράδειγμα, στα στοιχεία του ΗΛΙΟΣ, ότι υπάρχουν 427.214 συνταξιούχοι κάτω των 60 ετών. Αν αφαιρέσουμε τους 90.447, άτομα ηλικίας 26 – 50 ετών που λαμβάνουν κυρίως συντάξεις θανάτου ή αναπηρίας, απομένουν περισσότεροι από 330.000 συνταξιούχοι κάτω των 60 ετών που λαμβάνουν σύνταξη εργασίας, και ίσως περισσότεροι από 800.000 συνταξιούχοι κάτω των 65 ετών, που είναι η ηλικία που θα πάρουν σύνταξη οι σημερινοί εργαζόμενοι στην πλειοψηφία τους.
Συγκεκριμένα, μόνο για τους κάτω των 60, η κατανομή των συνταξιούχων είναι ως εξής:
– 51 – 55 ετών 104.575 άτομα
– 56 – 60 ετών 204.825 άτομα
– κάτω των 25 ετών 27.367 άτομα
*από τους παραπάνω έχουν αφαιρεθεί 90.447 άτομα ηλικίας 26 – 50 ετών που λαμβάνουν κυρίως συντάξεις θανάτου ή αναπηρίας.
Αυτό σημαίνει ότι άνθρωποι με ηλικίες 35, 40, 45, 50, ως 60 ετών, συντηρούνται με χρήματα που δημιουργούνται από δουλειά άλλων. Το κόστος συνταξιοδότησης για τους συνταξιούχους κάτω των 60 ετών πλησιάζει τα 4,8 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Αν υποθέσουμε ότι το 1/3 πηγαίνει σε κοινωνικές συντάξεις και συνταξιούχους από τα σώματα ασφαλείας, τότε τα υπόλοιπα ίσως και 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ πηγαίνουν σε κάποιους συνταξιούχους που αξιοποίησαν την ευκαιρία να πληρώνονται από την κοινωνία, και να λαμβάνουν πρόσοδο αναντίστοιχο με τις εισφορές που κατέβαλαν, και μάλιστα σε ηλικία που ορίζει ο νόμος για όλους τους υπόλοιπους ότι θα πρέπει να εργάζονται για να ζήσουν.
Για να καταλάβουμε πόσο είναι το φορολογικό βάρος των 3,2 δισεκατομμυρίων ευρώ για τον Έλληνα φορολογούμενο, αρκεί να δούμε ενδεικτικά από τον προϋπολογισμό του 2013:
Σελίδα 71, Πίνακας 3.5 Έσοδα Κρατικού Προϋπολογισμού (σε εκατ. ευρώ) ενδεικτικά στοιχεία:
-ΦΠΑ πετρελαιοειδών 2.701
-Φόροι στην περιουσία 2.750
-Νομικών προσώπων 1.479
Σύνολο: 6.930.
Θα μπορούσαν δηλαδή να μειωθούν σχεδόν κατά το ήμισυ (46%) το ΦΠΑ στα πετρελαιοειδή, οι φόροι ακινήτων, και οι φόροι εταιριών, μόνο και μόνο αν το Ελληνικό κράτος επέλεγε να μην πληρώνει συντάξεις σε κανένα νεώτερο των 60 ετών, πλην μόνο για κοινωνικούς λόγους και στους ένστολους.
Το αποτέλεσμα της μείωσης κατά 46% αυτών και μόνο των φόρων, χωρίς τίποτε άλλο, θα ήταν η εκρηκτική ανάπτυξη της οικονομίας:
α) με αύξηση της ανταγωνιστικότητας απ’ τη μείωση του ενεργειακού κόστους,
β) επανεκκίνηση της οικοδομής που συντηρεί 150 επαγγέλματα, και
γ) εκτόξευση νέων επενδύσεων σε επιχειρήσεις που θα δημιουργήσουν εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για 2.000.000 άνεργους και άεργους Έλληνες!
Με άλλα λόγια, 10 εκατομμύρια Ελλήνων εξαθλιώνονται και υπόκεινται το “μαρτύριο του θανάτου από χίλιες ξυραφιές” σε μια υφεσιακή οικονομία που ήδη μετράει 6 χρόνια καθόδου, προκειμένου περί τους 330.000 συμπολίτες μας να πληρώνονται χωρίς να εργάζονται, σε ηλικία που όλοι οι υπόλοιποι εργάζονται, από χρήματα που δουλεύουμε οι υπόλοιποι αλλά δεν τα πληρωνόμαστε.
Το κόστος αυτών των προσόδων είναι η επανεκκίνηση της Ελληνικής οικονομίας. Τόσο απλό.
Είναι αυτονόητο το τί πρέπει να γίνει.
Via : www.capital.gr
