του Δημήτρη Χρήστου
Δεν είχα σκοπό να γράψω για το θέμα της απεργίας των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης. Έκρινα πως ήταν προτιμότερο να περιμένω, ώστε να μπορεί να γίνει σοβαρή και κυρίως ψύχραιμη ανταλλαγή απόψεων. Πλην όμως, ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε μια εκπαιδευτικός στην οργάνωσή της του ΣΥΡΙΖΑ, όπως μου τον διηγήθηκε η ίδια (κάτι σαν ένοχη εσχάτης προδοσίας της επαναστατικής προοπτικής!), με υποχρεώνει να επισπεύσω, διατυπώνοντας τη δική μου άποψη όπως τη διδάχτηκα στα 17 χρόνια που ήμουν μέλος του ΚΚΕ.
Η επιστράτευση όλων των καθηγητών λίγο πριν τις Πανελλαδικές ήταν προαποφασισμένη και έτοιμη. Η παγίδα είχε στηθεί με πανουργία
ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ, για να γίνει, χρειάζεται σοβαρή προετοιμασία. Μια απεργία κηρύσσεται έχοντας φροντίσει να έχει ενημερωθεί η κοινωνία, ώστε να εξασφαλιστεί η συμπαράσταση των εργαζομένων και της κοινής γνώμης. Μια απεργία κηρύσσεται όταν οι πιθανότητες νίκης είναι πολύ περισσότερες από της ήττας ή του συμβιβασμού. Μια επιτυχημένη απεργία συσπειρώνει το σωματείο ή τον κλάδο που την κηρύσσει. Μια αποτυχημένη απεργία μπορεί να αποσυσπειρώσει το σωματείο ή τον κλάδο και να τον βγάλει εκτός μάχης για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Μια απεργία δεν είναι ευθεία γραμμή. Έχει ελιγμούς και αναπροσαρμογές ανάλογα με την εξέλιξή της.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ δύο παραδείγματα όπως τα άκουσα παλαιά, σε αχτίφ του ΚΚΕ. Το πρώτο αφορά την απεργία διαρκείας του σωματείου στο εργοστάσιο της Pirelli στην Πάτρα. Η διεύθυνση της ιταλικής βιομηχανίας ελαστικών, όταν δεν ανανεώθηκαν τα συμβόλαια αποκλειστικής προμήθειας επαγγελματικών ελαστικών στο ελληνικό Δημόσιο (αστικές συγκοινωνίες ένοπλες δυνάμεις), αποφάσισε να περιορίσει την παραγωγή της, μειώνοντας κατά 20% το προσωπικό της. Μετά τις πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις για να μην απολυθεί κανείς, το ιταλικό κέντρο ενημέρωσε το σωματείο πως αν δεν αναστείλουν τις απεργίες, θα μεταφερθεί όλη η ελληνική παραγωγή στο νέο εργοστάσιο, που σχεδόν ήταν έτοιμο, στη Σμύρνη (Κοτσαέλι). Το σωματείο έκρινε (;) πως ο Ιταλός μπλοφάρει. Με ποια στοιχεία έκριναν ότι ο Ιταλός μπλοφάρει; Είχαν πληροφορίες πως δεν υπάρχει εργοστάσιο στη Σμύρνη είπαν οι συνδικαλιστές. Και γιατί δεν έστειλαν έναν συνδικαλιστή στη Σμύρνη να τσεκάρει αν υπάρχει εργοστάσιο και πόσο έτοιμο ήταν; Δεν το σκέφτηκαν! Τελικά το εργοστάσιο έκλεισε το 1991. Εκείνη η ήττα δεν είχε συνέπεια μόνο για τις ζωές των εργαζομένων της Pirelli, αλλά όλων των εργαζομένων, ειδικά στον βιομηχανικό τομέα.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ παράδειγμα αφορά την περίπτωση ενός σωματείου στο οποίο η ΚΟΒ του ΚΚΕ είχε «περιφρουρημένο» τον αρχιλογιστή της εταιρείας. Ο εργοδότης δεν δεχόταν κουβέντα για αυξήσεις. Κάποια στιγμή υπήρχε μια μεγάλη παραγγελία με ρήτρα χρόνου παράδοσης. Ο λογιστής ενημερώνει τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ. Η διοίκηση του σωματείου ανακοινώνει 48ωρη απεργία. Μέσα σε μισή ώρα τα αιτήματά τους είχαν γίνει δεκτά!
ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ και το πεδίο της σύγκρουσης τον αποφάσισε η κυβέρνηση. Η προβλεπόμενη αντίδραση των εκπαιδευτικών, που ξεπέρασε σε αγωνιστική διάθεση κάθε προηγούμενο, είχε προβλεφθεί. Η επιστράτευση όλων των καθηγητών ήταν προαποφασισμένη και έτοιμη. Η παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων δεν ενοχλεί πλέον ούτε τη ΔΗΜ.ΑΡ. Η παγίδα είχε στηθεί με πανουργία. Παραβίαση της επίταξης θα έδινε το δικαίωμα μαζικών απολύσεων. Ακόμα και αν το 100% των καθηγητών αποφάσιζε να ρισκάρει, θα έπρεπε να είναι έτοιμοι για αγώνα διαρκείας. Πόσες οικογένειες εκπαιδευτικών είχαν δυνατότητα οικονομικής αντοχής στις συγκεκριμένες συνθήκες; Τι πιθανότητες νίκης ή έστω ισοπαλίας υπήρχαν, όταν μια απεργία μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις σε φέρνει σε ευθεία αντιπαράθεση με την πλειονότητα της κοινωνίας, με τις τριτοβάθμιες συνικαλιστικές οργανώσεις να απέχουν από τους αγώνες των εργαζομένων;
ΟΣΟΙ πραγματικά ενδιαφέρονται για τη νίκη των καθηγητών και όχι για τη χρησιμοποίηση 85.000 ανθρώπων (τόσοι περίπου είναι) ως πειραματόζωα στα επαναστατικά τους σχέδια, ας στρωθούν στη δουλειά για την οργάνωση της απάντησης του κλάδου με τους όρους και στις συνθήκες που αυτός θα κρίνει καταλληλότερες και την πολιτική ωρίμανση της κοινωνίας. Με φωνές και συνθήματα δεν… βάφονται αυγά. Ο αγώνας θέλει δουλειά και μυαλό. Απλά πράγματα, αυτονόητα εδώ και πολλά χρόνια, που, δυστυχώς, σήμερα αποτελούν ζητούμενα!
Via : www.avgi.gr
