Ηλιοβασίλεμα στο λιμάνι της Νύμφης του Θερμαϊκού. Το «Αβέρωφ» φυλάσσει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Ενα από τα κεντρικά μότο του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει να κάνει με την κινηματογραφική έννοια του κάδρου: με όσα αυτό αναδεικνύει, αλλά, κυρίως, με όσα αφήνει απέξω, λειτουργώντας έτσι σαν επιλεκτικό παράθυρο που βλέπει στην αληθινή ζωή.
Αυτό το καλλιτεχνικό –αλλά όχι μόνο– θέμα εξερευνούν οι όμορφες αφίσες και τα σποτ του Φεστιβάλ, αυτό συμπεριέλαβαν και οι επικεφαλής του, Ελίζ Ζαλαντό και Ορέστης Ανδρεαδάκης, στους χαιρετισμούς τους κατά την τελετή έναρξης το βράδυ της Πέμπτης. Και βέβαια δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερη ταινία για την αρχή του Φεστιβάλ από την «Ψυχή και το Σώμα» της Ουγγαρέζας Ιλντιγκο Ενιέντι – ένα φιλμ ακριβώς για εκείνους που συνήθως κινούνται εκτός των κεντρικών «κάδρων» της καθημερινότητας.
Η βραδιά, πάντως, στο κατάμεστο «Ολύμπιον» είχε γενικότερα ενδιαφέρον. Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ θέλησαν φανερά φέτος να στρίψουν το «πλοίο» προς νέες κατευθύνσεις, εισάγοντας διάφορα (επιφανειακά αλλά και επί της ουσίας) στοιχεία που το ξεχωρίζουν από το παρελθόν. Κάπως έτσι η κεντρική παρουσίαση της τελετής έναρξης έγινε στη νοηματική γλώσσα, με την «κλασική» φωνητική περιγραφή να έρχεται δεύτερη, ως επεξήγηση, σε μια κίνηση που προαναγγέλλει τις καθολικά προσβάσιμες προβολές της 58ης έκδοσης του Φεστιβάλ. Επιπλέον, ιδιαίτερη μνεία έγινε στον τρόπο οργάνωσης του διαγωνιστικού τμήματος, το οποίο φέτος για πρώτη φορά γίνεται θεματικό, κινούμενο γύρω από το φιλοσοφικό «Ρίζωμα» της Γαλλίδας διανοούμενης Σιμόν Βέιλ.
Οπως είπαμε, όμως, το… μενού είχε και ταινία. Συγκεκριμένα, το βραβευμένο με τη Χρυσή Αρκτο του Βερολίνου «Η Ψυχή και το Σώμα», την πιο όμορφη, ίσως, κινηματογραφική ιστορία αγάπης που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Πρωταγωνιστές της ο μεσήλικας Εντρέ, μονήρης, φαινομενικά παραιτημένος, και η Μαρία, μια νεαρή γυναίκα που συνδυάζει την τρομερή ευφυΐα με την κοινωνική αδεξιότητα και τον ψυχαναγκασμό. Οι δυο τους θα βρεθούν και θα ερωτευθούν στο σφαγείο βοοειδών όπου εργάζονται. Οντας ανήμποροι, ωστόσο, να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, η «λύση» θα δοθεί μέσα από τα όνειρά τους, όπου συναντιούνται με τη μορφή δύο ελαφιών που περιπλανιούνται μέσα στο χιονισμένο δάσος.
«Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε πριν από 10 χρόνια, μια άνοιξη, την εποχή κατά την οποία η ζωντάνια, ο έρωτας και δημιουργική δύναμη βλέπεις να ξεχειλίζουν τόσο στη φύση όσο και μέσα στους ανθρώπους. Κι όμως, υπάρχουν πολλοί που, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, αυτό δυσκολεύονται να το εκφράσουν. Γι’ αυτή την κρυμμένη αλήθεια σκέφτηκα να κάνω την ταινία…» μας είπε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου η Ιλντιγκο Ενιέντι, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη.
Το έργο της αφηγείται εξαιρετικά την ιστορία αγάπης, η οποία αγωνίζεται να φυτρώσει μέσα στη σκληρότητα του σύγχρονου κόσμου. Το κάνει δε χρησιμοποιώντας και το χιούμορ, καθώς και το μπλέξιμο του ρομαντικού με το ονειρικό στοιχείο: «Τα ελάφια του ονείρου είναι, ειρωνικά, πολύ πιο κοντά στην “κανονική ζωή” από την ασφυκτικά περιορισμένη καθημερινότητα των ανθρώπων. Στα όνειρα είσαι απόλυτα ο εαυτός σου, δεν διαλέγεις πώς θα φαίνεσαι, αν π.χ. θα είσαι politically correct ή κάτι ανάλογο…» μας εξηγεί σχετικά η Ενιέντι.
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μόλις άρχισε και θα συνεχιστεί μέχρι τις 12 Νοεμβρίου.
Via : www.kathimerini.gr
