του Χριστόφορου Κάσδαγλη
Διαβάζω δεξιά αριστερά απόψεις σοβαρών κατά τεκμήριο ανθρώπων, που μιλούν για μηδενική ανοχή απέναντι στον ISIS και τους μουσουλμάνους γενικότερα. Μερικοί μάλιστα σπεύδουν να απευθυνθούν στους μωαμεθανούς που ζουν σε ευρωπαϊκές χώρες και τους ζητούν να φρονιματιστούν και να πάρουν θέση.
Μηδενική ανοχή απέναντι στον ISIS, το καταλαβαίνω. Είναι ένας μηχανισμός βίας και φασιστικής επιβολής, ένα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας που βγήκε μέσα από τις κατακόμβες της υπανάπτυξης, των δυτικών επεμβάσεων, της καθεστωτικής επιβολής, αλλά και παιχνιδιών που εκπορεύονται από μυστικές υπηρεσίες.
Τη μηδενική ανοχή όμως απέναντι στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και, πολύ περισσότερο, στους φτωχοδιάβολους των δυτικοευρωπαϊκών μητροπόλεων, δεν την καταλαβαίνω. Όποιος είναι σε θέση να διαβάσει τη γεωγραφία των μητροπολιτικών προαστίων και των εργατικών πολυκατοικιών, καταλαβαίνει πως οι πολιτικές της μηδενικής ανοχής, της γκετοποίησης, της ανεργίας και του ρατσισμού ήταν αυτές που οδήγησαν χιλιάδες νεαρούς στην αγκαλιά του ISIS. Και είναι επίσης όλη αυτή η πατριωτική έξαρση που συνεπήρε τους Γάλλους εχθές, τους Βέλγους σήμερα και τους Γερμανούς ενδεχομένως αύριο-μεθαύριο, που θα δημιουργήσει ένα νέο κύμα στρατολόγησης απελπισμένων νέων ανθρώπων, Ευρωπαίων πολιτών, ας μην το ξεχνάμε, στις γραμμές των ακραίων ισλαμιστών. (Και φυσικά, όλοι ξέρουμε σε τι έδαφος θα φυτρώσει και θα αναπτυχθεί ένα τέτοιο ρεύμα, ειδικά στη Γερμανία).
Τα σημάδια ήταν μπροστά μας από καιρό, πληγές που έχαιναν ανοιχτές. Όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία του μακαρίτη του Ζαν Κλωντ Υζώ ξέρει πολύ καλά για τι πράγμα μιλάμε. Δύο ήταν οι σταθερές του ευαίσθητου Μαρσεγέζου: Η Μασσαλία που χάνεται και το αδιέξοδο της γαλλικής μεταναστευτικής πολιτικής, μαζί με τον διάχυτο ρατσισμό, που δημιούργησαν και αναπαρήγαγαν έναν στρατό κολασμένων μέσα στην καρδιά των αστικών κέντρων της χώρας.
Τώρα όμως έχουμε έναν φαύλο κύκλο ασύμμετρων χτυπημάτων. Η 11η Σεπτεμβρίου μπορεί να βοήθησε το στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα να κάνει χρυσές δουλειές, πέραν αυτού, όμως, η ρητορική του μίσους και η τρομοκρατολαγνεία που επικράτησαν ουδόλως μείωσαν την πιθανότητα ασύμμετρων χτυπημάτων. Αντιθέτως επέτειναν το πρόβλημα, βοήθησαν τη δημιουργία και τη γιγάντωση ενός αποτρόπαιου χαλιφάτου στη Συρία και στο Ιράκ, με προφανείς δυτικοευρωπαϊκές καταβολές, τεχνογνωσία και προσβάσεις στο μαλακό υπογάστριο των ευρωπαϊκών μητροπόλεων.
Χαρακτηριστική ένδειξη αυτής της αντίφασης ήταν και η εκστρατεία που εκδηλώθηκε εις βάρος της Ελλάδας μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι οι κομάντος αυτοκτονίας έμπαιναν στην Ευρώπη από τη χώρα μας. Οι δολοφόνοι ήταν εκεί, ριζωμένοι στις γειτονιές τους, κι εκείνοι κυνηγούσαν ανεμόμυλους στη Μυτιλήνη και την Ειδομένη… Συνέχεια αυτού ακριβώς του ιδεολογήματος ήταν η αφελής εμμονή των βελγικών αρχών να θεωρούν, σύμφωνα με δική τους ομολογία, ότι ο Σαλάχ Αμπντεσλάμ βρισκόταν όλο αυτό το διάστημα εκτός βελγικού εδάφους.
Δεν ξέρω αν οι στρατοί των ευρωπαϊκών χωρών είναι επαρκείς για να συντρίψουν τον ISIS. Το ελπίζω, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι αποτελούν εργαλείο άχρηστο, αν ο σκοπός είναι να αναχαιτιστεί η αφύπνιση των μουσουλμανικών πληθυσμών στον αραβικό κόσμο, πολύ δε περισσότερο στη Δυτική Ευρώπη. Τα σύμβολα, οι σημαίες, οι ρητορικές κορώνες, οι εθνικές κινητοποιήσεις, το στρίμωγμα των μουσουλμανικών πληθυσμών στη γωνία λειτουργούν αντίστροφα ως προς τον σκοπό που υποτίθεται ότι επιδιώκεται.
Χρειάζεται η Ευρώπη, η Δύση γενικότερα, να κινηθεί προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση:
- Μέτρα ειρήνευσης και ανασυγκρότησης των οικονομιών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
- Αποκατάσταση μιας πολιτικής για το προσφυγικό και το μεταναστευτικό συμβατή ςμε τη διεθνή νομοθεσία και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, μαζί με τη διάθεση των ρωμαλέων πόρων που απαιτούνται για την επιτυχία της.
- Δουλειές, απογκετοποίηση και πολυπολιτισμική παιδεία στα προάστια των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.
- Άνοιγμα θρησκευτικού, πολιτικού και πολιτισμικού διαλόγου, μέτρα συμφιλίωσης, μια καινούρια χάρτα ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων.
Αλλιώς η στρατιωτικοποίηση θα εντείνεται, απορροφώντας τεράστια κονδύλια που θα αφαιμάσσονται από κοινωνικές πολιτικές. Και τα ασύμμετρα χτυπήματα θα γίνονται όλο και πιο οδυνηρά, ανακυκλώνοντας το αδιέξοδο.
Via : http://tvxs.gr
