του Σταύρου Καπάκου
Μπορεί να φανταστεί κανείς το 1974 ο Μάριος Πλωρίτης, ο οποίος είχε αναλάβει τον συντονισμό της αντιβασιλικής καμπάνιας, να έλεγε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ότι δεν θέλουμε να υποστηρίξεις στο «όχι» στη βασιλεία στο δημοψήφισμα για το πολίτευμα, επειδή οι προτάσεις μας δεν ταυτίζονται αν και είναι ομοειδείς;
Θα μπορούσε να απαιτήσει κανείς από τον Λεπέν στη Γαλλία να μην ψηφίσει «όχι» στο Ευρωσύνταγμα επειδή «όχι» ψήφισαν και δυνάμεις της Αριστεράς, με διαφορετικό βεβαίως σκεπτικό;
Θα μπορούσε να απαιτήσει κανείς από το προεδρείο της ελληνικής Βουλής να μη συναθροιστούν οι προτάσεις των κομμάτων για τη συνθήκη της Λισσαβώνας ή το ασφαλιστικό, όπως έγινε δύο φορές την προηγούμενη δεκαετία, επειδή οι προτάσεις εκκινούσαν από διαφορετική αφετηρία και στηρίζονταν σε διαφορετικό σκεπτικό, αλλά κατέληγαν στο ίδιο «διά ταύτα»;
Κανείς μέχρι σήμερα δεν διανοήθηκε καν να απαντήσει αρνητικά στα ερωτήματα που προηγήθηκαν, αφού ήταν θέματα κοινής λογικής. Κάθε άλλη απάντηση θα θεωρείτο παραλογισμός. Οι ομοειδείς προτάσεις ομαδοποιούνται και γύρω από το «ναι» ή το «όχι» συναντώνται ή συγκλίνουν απόψεις με διαφορετική αφετηρία και σκεπτικό, αλλά το ίδιο «διά ταύτα».
Όμως, πέραν της κοινής λογικής, οι προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης που υποστηρίζουν το δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ πρέπει να συναθροιστούν για έναν επιπλέον λόγο. Δημοψήφισμα μπορεί να διεξαχθεί για ψηφισμένο νομοσχέδιο πριν αυτό υπογραφεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και καταστεί νόμος του κράτους με τη δημοσίευσή του στο ΦΕΚ. Επομένως, το δημοψήφισμα, κατά το Σύνταγμα, αφορά μόνο ψηφισθέν νομοσχέδιο, δηλαδή εν προκειμένω αυτό για τη μικρή ΔΕΗ, που ψηφίστηκε από το θερινό τμήμα της Βουλής την περασμένη Τετάρτη.
Αν και η συνάθροιση πρέπει να θεωρείται αυτονόητη, αφού αφορά το «διά ταύτα», το ψηφισθέν νομοσχέδιο, η κυβέρνηση φαίνεται πως στερείται κοινής λογικής όχι προφανώς επειδή έχει ξεφύγει και χρειάζεται ιατρική παρακολούθηση, αλλά, όπως έδειξε και η στάση της να μην συγκαλέσει την Ολομέλεια, επειδή καταφεύγει στην πολιτική πυγμής. Ανοίγει ένα μέτωπο με την αντιπολίτευση και επιχειρεί να το αντιμετωπίσει όχι με θεσμικό τρόπο, αλλά επιβάλλοντας στους θεσμούς, εν προκειμένω στην ίδια της Βουλή, και αυτό είναι ακόμη πιο ανησυχητικό, την τακτική του αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Αυτός ο μακιαβελικός τρόπος, ανέντιμης και χωρίς κανέναν ενδοιασμό συμπεριφοράς, διακρίνει το σύστημα Σαμαρά σε όλη του την κυβερνητική θητεία. Το αυταρχικό καθεστώς που επιβλήθηκε στη χώρα από τους δανειστές και τις μνημονιακές κυβερνήσεις τορπιλίζει τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς επειδή φοβάται ότι αν υποχωρήσει σε προτάσεις κοινής λογικής, θα κινδυνεύει να εκληφθεί η στάση αυτή ως υποχωρητική και να προκαλέσει ντόμινο εξελίξεων. Η κυβερνητική μειοψηφία στην κοινωνία υποδύεται τον ισχυρό, ενώ στην πραγματικότητα τείνει να γίνει «σκιά».
Στη Φλάνδρα, στο τέλος του τριακονταετούς πολέμου, παρέμεναν 45 Ούγγροι ιππείς και συνέχιζαν να συμπεριφέρονται ως τύραννοι επειδή οι κάτοικοι τους νόμιζαν ισχυρούς και τους φοβόνταν. Επωφελήθηκαν του φόβου των κατοίκων και συνέχισαν να κυβερνούν για ακόμη ένα εξάμηνο μέχρι ο κόσμος να καταλάβει πως στην πραγματικότητα ήταν «σκιές» και να τους εκδιώξει κακήν κακώς. Τα ιστορικά γεγονότα μπορεί ενίοτε να επαναλαμβάνονται ως φάρσα, όπως θα έλεγε ο Κάρολος, έχουν όμως κάποιες αναλογίες. Οι «σκιές» παριστάνουν τους εκατόνταρχους επειδή φοβούνται πως αν οι πολίτες αντιληφθούν ότι πρόκειται για καρικατούρες, το πολιτικό τους τέλος δεν θα αργήσει να έρθει.
Via : www.avgi.gr
