photo: hmb52@Flickr
του Δημήτρη Κυριακόπουλου
Έκατσα με υπομονή και κατέγραψα όλους τους βουλευτές που έχουν εκλεγεί στην ‘Α Αθηνών, από το 1990 μέχρι σήμερα. Πέρασαν 23 χρόνια και 9 εκλογικές αναμετρήσεις για να εκλεγούν 70 διαφορετικοί βουλευτές, άλλοι έκαναν ένα μικρό πέρασμα και άλλοι παρέμειναν για πολλά χρόνια στα έδρανα της πιο περιζήτητης εκλογικής περιφέρειας της χώρας.
Αφού, λοιπόν, είχα τα ονόματά τους, το επόμενο βήμα ήταν να μελετήσω τα βιογραφικά τους, ήθελα να απαντήσω στο εξής απλό ερώτημα, πόσοι από τους βουλευτές της ‘Α Αθηνών κατέλαβαν σημαντικά αξιώματα (πρωθυπουργοί, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και πρόεδροι της Βουλής) και πόσοι ασχολήθηκαν με τους πολίτες που τους εξέλεξαν και τα προβλήματά τους. Γιατί; Μα γιατί, πολύ απλά, ζω στην Αθήνα και με ενοχλεί που, σε αντίθεση με την περιφέρεια, οι εκπρόσωποί μας είναι σνομπ, απόμακροι, ασχολούνται μόνο με ζητήματα υψηλής πολιτικής και την επερχόμενη υπουργοποίησή τους. Μήπως, όμως, τα παραλέω; Για να δούμε…
Μόνο 29 βουλευτές από τους 70 διαφορετικούς που πέρασαν αυτά τα χρόνια δεν πήρε κανένα extra αξίωμα από αυτό του βουλευτή, 41 από αυτούς που παρέμειναν και τα περισσότερα χρόνια ήταν πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, μέλη υπουργικών συμβουλίων πρόεδροι της βουλής κτλ. Αν σε αυτούς προσθέσουμε την κα Κανέλλη, τον κ. Ψυχάρη, τον κ. Κικίλια, τον κ. Πανούση και την κα Κωνσταντοπούλου, που ασχολούνται αποκλειστικά με ζητήματα τηλεοπτικής πολιτικής, ο αριθμός μειώνεται στο 24 και αν από αυτούς αφαιρέσουμε τους κυρίους Πλεύρη, Πιπιλή, Βαγενά, Γεωργίου, Βοζεμπεργκ που ή ήταν αποκλειστικά στην tv, ή πέρασαν για λίγο, απομένουν 19.
Ο λαός της Αθήνας, 23 χρόνια τώρα, εκπροσωπήθηκε από 19 βουλευτές, όλοι οι υπόλοιποι χρησιμοποίησαν την ψήφο του για να υπουργοποιηθούν και να πιάσουν πρώτο τραπέζι στα τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα.
Σε αντίθεση με τον μέσο πολίτη επαρχιακής πόλης, που βρίσκει τον βουλευτή του στο γήπεδο την Κυριακή, το Σάββατο στην αγορά, στον γάμο του γείτονα ή στο γραφείο του οπότε του καπνίσει, εμείς οι σχεδόν 1.000.000 κάτοικοι της Ά Αθηνών, που ζούμε σχεδόν 17.000 άνθρωποι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, μιλάμε αποκλειστικά με υπαλλήλους πολιτικών γραφείων (συνεργάτες) και με τηλεφωνήτριες.
Αν καταφέρουμε ποτέ να συναντήσουμε κάποιον από αυτούς που μας κάνουν την τιμή να μας εκπροσωπούν θα είναι για 2-4 λεπτά και, φυσικά, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στα προβλήματά μας.
Δεν θέλω να ανοίξω κουβέντα περί ασυμβίβαστου νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας αλλά να ρωτήσω, όταν ο κ. Μάνος το 1992 πάλευε να σώσει τη χώρα από την τότε προ των πυλών χρεοκοπία, μπορούσε να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις και του βουλευτή; Ή ο Γιάννος Παπαντωνίου όταν προωθούσε την ένταξη της Ελλάδας στο ενιαίο νόμισμα έτρεχε στις γειτονιές να αφουγκραστεί τα προβλήματα των κατοίκων;
Αν τώρα προσθέσουμε και το γνωστό πρόβλημα με τον κομματικό διαχωρισμό των δημοτικών κοινοτήτων της Αθήνας, το δημοκρατικό έλλειμμα στην πρωτεύουσα γίνεται κάτι παραπάνω από σοβαρό.
Συγκρίνοντας την αμεσότητα των πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους στην περιφέρεια και το ενδιαφέρον που δείχνουν για τα τοπικά προβλήματα, σε σχέση με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι πολιτευόμενοι τους πολίτες της Αθήνας και τα προβλήματά τους, με κάνει να ντρέπομαι.
Και για να μη λέω πολλά, το 75% αυτών που εκλέξαμε πήρε δόξα, χρήμα και εξουσία και ακόμα υπάρχουν γειτονιές με βόθρους στην Αθήνα μας.
Via : www.protagon.gr
