Γράφει ο Σπύρος Μπουλής

Εν μέσω μουντιάλ παρακολουθώντας ποδοσφαιρικό υπερθέαμα σκέφτηκα αυτό που λένε οι Άγγλοι,  the day after δηλαδή. Στις 13 Ιουλίου θα έχουμε τον νέο παγκόσμιο πρωταθλητή και στις 14 η έστω μετά από λίγες μέρες, θα επιστρέψουμε στα δικά μας. Μεταγραφές, προετοιμασίες ομάδων, φιλικά ενώ οι ομάδες που θα μας εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη, θα μπουν από νωρίς στα βάσανα ( εκτός Ολυμπιακού ).
Τι άλλαξε άραγε από το 79 και την θέσπιση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου; Και κυρίως τι άλλαξε προς το καλύτερο η προς το χειρότερο; Εδώ υπάρχουν μάλλον δύο διαφορετικές προσεγγίσεις,αυτή των ποδοσφαιρόφιλων που χρόνο τον χρόνο απέχουν απ’τα γήπεδα και η επίσημη άποψη της λίγκας η οποία πάντα στον ετήσιο απολογισμό της παρουσιάζει στοιχεία προόδου. Ίσως είναι θέμα οπτικής γωνίας η τι απαιτήσεις έχει ο καθένας  από το ποδόσφαιρο μας.
Με λίγα και απλά λόγια:
· Μετά από 35 χρόνια τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά γήπεδα που έχουμε είναι 3, Καραισκάκη,Λάρισσας και Κλ. Βικελίδης ( μετά τις επεμβάσεις που έγιναν το 2004 ). Δεν αναφέρω τα στάδια, ούτε και κάποια μικρά όπως της Ξάνθης,του Αστέρα Τρίπολης τα οποία μια χαρά είναι, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
· Η ανταγωνιστικότητα παραμένει ζητούμενο, ειδικά τα τελευταία 20 χρόνια που «ξέρουμε» τον πρωταθλητή απ’τον Σεπτέμβριο.
· Τα εισιτήρια και η εν γένει παρουσία θεατών στα γήπεδα είναι απογοητευτική σε σύγκριση και με το παρελθόν μας, αλλά και κάποιων πρωταθλημάτων της δεύτερης έστω ταχύτητας στην Ευρώπη.
·  Η μάχη για τον έλεγχο της ΕΠΟ άρα της διαιτησίας και της ευνοϊκής μεταχείρισης  συγκεκριμένων ομάδων, καλά κρατεί.
·  Η κωμικοτραγική κατάρτιση των κατηγοριών και η συνεχής αλλαγή τους δίχως καμιά μελέτη, παρά ανάλογα με τις πιέσεις και εξυπηρετήσεις ομάδων,βουλευτών,υπουργών κλπ, καθώς και η αθλιότητα μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου να αλλάζουν διατάξεις περί παραμονής η ανόδου, προσθέτουν κι άλλες πληγές στο σώμα του Ελλ. ποδοσφαίρου.
· Η σχεδόν αποκλειστική οικονομική εξάρτηση των ομάδων από τα συνδρομητικά κανάλια, και τον ΟΠΑΠ τις καθιστά εξαρτημένες άσε που γίνετε αυτοσκοπός για πολλές η παρουσία στην Α εθνική μόνο για αυτό.
·  Το θέαμα είναι τις περισσότερες φορές άθλιο, συνεπώς το «προιόν Ελλ. ποδόσφαιρο» δεν…πουλάει.
·  Τέλος η βία όχι μόνο δεν έχει αντιμετωπισθεί όλα αυτά τα χρόνια,αντίθετα έχει γίνει ανεξέλεγκτη. Έφυγαν οι νοικοκυραίοι από τις κερκίδες και έμειναν οι φυλές του ακραίου φανατισμού με την ανοχή και την αβάντα πολλές φορές παραγόντων, κράτους,ΜΜΕ κλπ…
 Μα θα πει κάποιος δεν έγινε τίποτα καλό όλα τούτα τα χρόνια; Σίγουρα υπάρχουν πολλά όμως είναι στην αδύνατη πλευρά της ζυγαριάς, οι συγκρίσεις με την πρόοδο άλλων είναι αδυσώπητη και επειδή ζούμε την εποχή της απογείωσης της τεχνολογίας που μας δίνει εικόνα για ότι συντελείται στο ποδόσφαιρο διεθνώς, αν με μια λέξη πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα που πήγε το άθλημα, μπροστά η πίσω, δυστυχώς για κάθε βήμα μπροστά, είχαμε πολλά βήματα πίσω. Ας είναι καλά η εθνική μας ομάδα και το champions league που μας προσφέρουν συγκινήσεις και επαφή με το κανονικό ποδόσφαιρο.