του Κώστα Αρχοντάκη
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ έσυρε με παράδοξο τρόπο τη χώρα σε εκλογές το Σεπτέμβρη του 2015, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών, στην οποία ανήκουν και οι δικοί του, ψήφησαν «ναι» στο 3ο μνημόνιο.
Ποιό το όφελος της εκλογικής αντιπαράθεσης όταν δεν έχει ουσία; Μήπως το δίλημμα του καλού ή του κακού μνημονίου, της προοδευτικής ή της συντηρητικής εφαρμογής του, με τον καλό ή τον κακό πρωθυπουργό δεν είναι ψεύτικο; Έτσι κι αλλιώς η ηθική και ιδεολογική υπεροχή όσων αναπαράγουν στο δίλημμα έχει εξαερωθεί.
Εάν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση έχει μόνο μια ελπίδα για να επιβίωσει. Θα είναι η εμπλοκή του στα συμφέροντα των ολίγων και η βαθύτερη εμπλοκή του στο σύστημα. Το σύστημα θα τον σπρώξει εκεί που θέλει. Αλλιώς θα αφανισθεί. Από τα δείγματα της 7μηνης διακυβέρνησης δείχνει ότι δεν θα ρισκάρει να αντισταθεί. Γι’ αυτό το λόγο συντηρεί το εκλογικό μπόνους και βρίσκεται σε πορεία συνεργασίας με τους πρώην αντιπάλους του.
Αν γίνει αντιπολίτευση, η επιπλέον αποδόμηση του είναι το πιθανότερο, μια που το μπόνους δεν θα λειτουργήσει με το μέρος του, θα έχει συρρικνώσει την κοινοβουλευτική του εικόνα και η απώλεια της εξουσίας θα ζωντανέψει μέσα του αντιθέσεις.
Μετά τις εκλογές οι δυνάμεις της εργασίας, η νεολαία, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι θα βιώσουν μια αυξανόμενη απελπησία. Θα αναζητήσουν, ως απαίτηση πλέον των καιρών, μία κοινωνική αντιπολίτευση ως μέτωπο γιά να αντιμετωπίσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφική συμπολίτευση του 3ου μνημονίου. Ένα μέτωπο που συνεργατικά θα αναδείξει και θα διεκδικήσει το όραμα που είναι τόσο παλιό άλλα κάθε φορά δείχνει τόσο νέο και άγνωστο. Θα έχει ανάγκη οργάνωσης και διαχείρισης με μαζική συμμετοχή και αυστηρές δικλείδες ασφαλείας.
