Του Βασίλη Πάικου
Ημέρες του 2000 αρχίζει να θυμίζει το σκηνικό. Με τον «ιερό» πόλεμο Πολιτείας – Εκκλησίας για τα Θρησκευτικά. Εντάξει, δεν θα υπάρξουν τώρα, φαντάζομαι, λαοσυνάξεις και λάβαρα. Δεν είναι στο ταμπεραμέντο του σημερινού προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όμως, επί της ουσίας, μία απ’ τα ίδια.
Αξίζει, ίσως, να θυμηθούμε πως το 2000 ο Κώστας Σημίτης, στην προσπάθειά του να κατοχυρώσει το δικαίωμα της Πολιτείας να καθορίζει εκείνη τα αναγραφόμενα στις αστυνομικές ταυτότητες, έμεινε σχεδόν μόνος. Ακόμη και μέσα στο κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, δεν εξασφάλισε ευρεία στήριξη, κάθε άλλο. Κάποια από τα επιφανέστερα των στελεχών του, ακόμη και μέλη της Κυβέρνησης, εσιώπησαν χαρακτηριστικά. Και μόνος ο –τότε- ΣΥΝ τον στήριξε ξεκάθαρα, δίχως υποσημειώσεις, δίχως αστερίσκους, δίχως ναι μεν αλλά. Όσο για τη ΝΔ (Αξιωματική Αντιπολίτευση και τότε) τάχθηκε σύσσωμη υπέρ των αξιώσεων του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Πέρα από τις πύρινες αντικυβερνητικές δηλώσεις των κορυφαίων στελεχών της, πέρα και από την πρωταγωνιστική συμμετοχή τους στις χριστοδουλικές λαοσυνάξεις, ο ίδιος ο αρχηγός της Κώστας Καραμανλής έσπευσε (μετά της συζύγου του) να υπογράψει επιδεικτικά υπέρ του –όλως αντιθεσμικού- αιτήματος του Αρχιεπισκόπου για δημοψήφισμα. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
Μία από τα ίδια λοιπόν; Μπορεί, η εξέλιξη των πραγμάτων θα το δείξει.
Το βέβαιο πάντως είναι ότι και σήμερα η Εκκλησία της Ελλάδος ευθέως αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της Πολιτείας. Το δικαίωμά της, συγκεκριμένα, να καθορίζει εκείνη το περιεχόμενο των μαθημάτων, όλων των μαθημάτων, που διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία. Δικαίωμα και αρμοδιότητα και ευθύνη που, από το ίδιο το Σύνταγμα, της ανήκει ολοκληρωτικά. Δικαίωμα και αρμοδιότητα και ευθύνη που δεν παραχωρείται, ούτε επιμερίζεται. Όσο για την ουσία του πράγματος, η Εκκλησία εννοεί να διατηρηθεί ο κατηχητικός, ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών. Κάτι δηλαδή σαν τα εκκλησιαστικά κατηχητικά σχολεία, με τον μανδύα όμως και το κύρος της δημόσιας, της κρατικής εκπαίδευσης. Κάτι που πέραν της αυτόχρημα οπισθοδρομικής του διάστασης, αντιβαίνει κατάφωρα στην ίδια τη λογική. Δεν απαντάται εξ’ άλλου σε καμιά Χώρα της Ευρώπης. Παραπέμποντας ευθέως σε περιπτώσεις τύπου Ιράν, Σαουδικής Αραβίας, ίσως και Αφγανιστάν.
Σ’ αντίθεση, το Υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να προσδώσει στο μάθημα θρησκειολογική διάσταση. Έτσι ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά το περιεχόμενο, την ιστορία, το πνεύμα, την «αισθητική» όλων των μεγάλων θρησκειών. Προκειμένου, πέραν της αντικειμενικής αξίας του αγαθού της γνώσης, να μάθουν να εκτιμούν και να κρίνουν, δίχως προκατάληψη, το διαφορετικό, το «άλλο». Με έμφαση, φυσικά, στο ορθόδοξο δόγμα. Μιας κι έχει σ’ αυτό αναφορά η μεγάλη πλειονότητα του λαού μας…
Αναγνωριστικά πυρά;
Το ξέρουμε, το έχουμε δει και ξαναδεί. Όταν η Εκκλησία αισθανθεί ότι απειλούνται τα «κεκτημένα» της (τα περισσότερα των οποίων «εκτήθησαν» στις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας, και για πολιτικά ιδιοτελείς λόγους) αντιδρά. Και ξεσηκώνεται, και απειλεί. Ακόμη και σήμερα, επί Ιερωνύμου. Του Αρχιεπισκόπου τον οποίο πολλοί από μας εκτιμήσαμε ως εκσυγχρονιστή, ως αναμορφωτή των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Μετά την χριστοδουλική λαίλαπα. Προφανώς πέσαμε έξω. Και δεν έχει, ασφαλώς, και μεγάλη σημασία αν είναι ή όχι ο Αρχιεπίσκοπος δέσμιος των σκληροπυρηνικών της Ιεραρχίας. Ότι δηλαδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Το ζήτημα είναι πως πρόκειται για την επίσημη εκπροσώπηση της ελλαδικής Εκκλησίας. Εμφανιζόμενη σήμερα (όπως και χθες και προχθές εξάλλου) ως οπισθοδρομική, ανυποχώρητη, εμμονική, πείσμων, αντίθετη σε κάθε σκέψη εκσυγχρονισμού, και του στοιχειωδέστερου.
Και το απίστευτο, το εξωφρενικό, το πραγματικά σκανδαλώδες. Πολιτικά κόμματα, τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης συγκεκριμένα, δεν βάζουν πλάτη στην προσπάθεια ανάκτησης εκ μέρους της Πολιτείας, της «κυριότητας» στην εκπαίδευση, εφ’ όλης της διδασκομένης στα σχολεία ύλης. Στην καλύτερη περίπτωση σιωπούν. Στη χειρότερη (η ΝΔ ξεκάθαρα και μαχητικά, το ΠΑΣΟΚ κάπως πιο διακριτικά) τάσσονται με το μέρος των διεκδικήσεων της Εκκλησίας. Δηλαδή εναντίον της Πολιτείας και των εύλογων, και συνταγματικά κατοχυρωμένων, δικαιωμάτων της. Εδώ που θα περίμενε κανείς να έχει ήδη συγκροτηθεί ευρύ «μέτωπο Διαφωτισμού» δίχως, έστω τη ΝΔ και τους ΑΝΕΛΛ. Που δεν θα αφορά, ασφαλώς, τον Φίλη ή τον Τσίπρα, ούτε θα τους υπερασπίζεται. Θα υπερασπίζεται τον εκσυγχρονισμό, τη λογική, την ανάγκη της Χώρας και της κοινωνίας να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, να πάνε μπροστά. Και όχι με σημαία το –αλήστου μνήμης – χριστοδουλικό σύνθημα «Όπισθεν ολοταχώς».
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι περί ων ο λόγος αντιπολιτευόμενοι κομπάζουν αυτοπροβαλλόμενοι ως φιλελεύθεροι, ως εκσυγχρονιστές, ως μεταρρυθμιστές!!!
Κάποιοι υποψιάζονται ότι όλ’ αυτά θα πρέπει να τα δούμε ως «πρόλογο». Ή ως αναγνωριστικά πυρά. Προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος. Αλλά και προκειμένου να προειδοποιηθεί η Κυβέρνηση για το τι πρόκειται να συμβεί με την επικείμενη αναθεώρηση τους Συντάγματος. Αν επιχειρηθούν «ασεβείς» μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν. Ιδού αντικείμενο και λόγος και αιτία και αφορμή να δουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου πιο τολμηρά, πιο καθαρά, πιο ριζοσπαστικά την ανάγκη ξεκαθαρίσματος των σχέσεων (και των «λογαριασμών») Πολιτείας-Εκκλησίας. Πιο τολμηρά, πιο καθαρά, πιο ριζοσπαστικά απ’ ό,τι ίσως το σχεδίαζαν…
Via : www.athina984.gr
