Αντί όμως ν’ ασχοληθούμε με το αήτημα της συμπεριφοράς των εκλεκτών του λαού, που είναι πρόβλημα της Δημοκρατίας, τα φώτα στρέφονται στην εμφάνιση. Και όταν λέμε εμφάνιση, όχι την αντρική, μην πάει ο νους μας στο κακό. Στην εμφάνιση των γυναικών βουλευτών. Γυναικεία παπούτσια, τσάντες, ακόμα και καλσόν, η ένδυση γενικότερα αλλά και το ύψος, το πάχος, τα φυσικά χαρακτηριστικά γίνονται το αντικείμενο σχολίων. Επιδοκιμαστικών ή αποδοκιμαστικών, δεν έχει σημασία. Είναι και τα δύο όψεις του αυτού νομίσματος, της υποτίμησης των γυναικών ως πολιτικών αντιπροσώπων. Και δεν εξαιρούνται οι γυναίκες από κανένα κόμμα. Πολιτικές συμπάθειες και αντιπάθειες εδώ κάνουν στην άκρη. Ο σχολιασμός της εμφάνισης των γυναικών δεν χρεώνει εξάλλου το κόμμα, αλλά γενικά τις γυναίκες που ό,τι και να κάνουν παραμένουν γυναίκες.
Το θέμα απασχόλησε την τελευταία συνεδρίαση της επιτροπής Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής. Προηγούμενη αναφορά αντιπροέδρου της Βουλής σε μίνι φούστες και πασαρέλα θεωρήθηκε υποκινητική της στοχοποίησης των γυναικών βουλευτών και υποτιμητική για το κύρος του κοινοβουλίου. Διατυπώθηκαν αρκετές απόψεις και τελικά τα μέλη της επιτροπής συμφώνησαν σε ένα κείμενο που υποστηρίζει σε γενικές γραμμές ότι οι βουλευτές, άντρες και γυναίκες, πρέπει να κρίνονται για το κοινοβουλευτικό τους έργο και τη γενικότερη συμπεριφορά τους στο κοινοβούλιο και ότι ο σχολιασμός της εμφάνισης των γυναικών συνιστά διάκριση εναντίον τους. Παρά τις αποχρώσεις, οι παρούσες συμφώνησαν τελικά -πράγμα δύσκολο με δεδομένη την πόλωση που υπάρχει ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα- και για την αναγκαιότητα της επιστολής και για τον αποδέκτη. Η επιστολή απευθύνθηκε στον πρόεδρο της Βουλής και όπως είναι φυσικό έγινε γνωστή και στον Τύπο που όπως φαίνεται δεν μπορούσε να βολέψει τη συμφωνία τους. Δεν ταίριαζε με τα γνωστά στερεότυπα για τις γυναίκες που μαλώνουν και άλλα παρόμοια. Οι διαφορετικές απόψεις που διατυπώθηκαν στη διάρκεια της συνεδρίασης ντύθηκαν και αυτές ενδυματολογικά. Στην πιο επιτυχημένη τους διατύπωση έγιναν «Σανέλ και Ταγάρια» που έγιναν φυσικά «μαλλιά κουβάρια». Αν αυτό δεν είναι σεξισμός τότε τι είναι; Θα μου πείτε παντού υπάρχει, γιατί να εξαιρούνται οι γυναίκες βουλευτές. Σωστό κι αυτό αλλά έλεγα μήπως έχει να κάνει και με το κύρος του κοινοβουλίου που βάλλεται από πολλές πάντες.
*Η Μαρία Ρεπούση είναι Καθηγήτρια ΑΠΘ, Βουλευτής Α’ Πειραιά ΔΗΜΑΡ
