του Τάσου Παππά
Ο υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Σοσιαλδημοκράτης Μάρτιν Σούλτς είπε ότι «η λιτότητα είναι απαραίτητη για ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη». Ο επίσης υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Χριστιανοδημοκράτης Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ του απάντησε ότι «η δημοσιονομική πειθαρχία είναι αναπόφευκτη». Πλήρης ταύτιση. Καμία έκπληξη.
Οι πολιτικές οικογένειες που εκπροσωπούν αυτοί οι πολιτικοί κυριαρχούν στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια. Συμφωνούσαν τόσο πολύ ώστε δύσκολα διέκρινες τις διαφορές τους. Κι αυτές, όταν εκδηλώνονταν, αφορούσαν ήσσονος σημασίας θέματα.
Ήταν η εποχή των μεγάλων συναινέσεων. Αυτή τη μακρά περίοδο διαμορφώθηκε και η σχετική υποστηρικτική θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα κόμματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στη μία εντάσσονται τα κόμματα της συναίνεσης, που είναι κατάλληλα να ασκήσουν την εξουσία, και τα κόμματα διαμαρτυρίας, που πρέπει να αποκλειστούν από τη διακυβέρνηση ως επικίνδυνα για την αστική Δημοκρατία και τη δομή της Ευρώπης.
Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απέτυχαν παταγωδώς να προβλέψουν την κρίση. Απέτυχαν, επίσης παταγωδώς, να προστατεύσουν τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τα εισοδήματα των εργαζομένων. Αποδείχθηκαν, ωστόσο, πολύ αποτελεσματικοί στην περιφρούρηση των συμφερόντων των οικονομικών ελίτ. Παντού στην Ευρώπη, αλλά με εκκωφαντικό τρόπο στο νότιο κομμάτι της, οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και ο πλούτος μεταφέρεται από τους πολλούς στους λίγους.
Στις αρχές του 20ου αιώνα το 10% του πληθυσμού κατείχε το 90% των περιουσιών. Τη μεταπολεμική περίοδο, η σχέση διορθώθηκε με τη διάχυση του εισοδήματος προς τα κάτω. Είχαν, βεβαίως, προηγηθεί οι δύο καταστροφικοί πόλεμοι, υπήρχε η Σοβιετική Ένωση που λειτουργούσε ως αντίπαλο δέος και η Σοσιαλδημοκρατία τιμούσε ακόμη την ιστορική αποστολή της.
Σήμερα, όμως, η τάση είναι να επιστρέψουμε στο αρχικό και εξωφρενικό επίπεδο των αρχών του 20ου αιώνα. Το επισημαίνουν έγκυρα ινστιτούτα, το παραδέχονται κυβερνήσεις, το φωνάζουν οικονομολόγοι υπεράνω υποψίας για φλερτ με τον μπολσεβικισμό.
Ένας εξ αυτών, πολύ δημοφιλής στη Γαλλία, στην Αγγλία και στις Η.Π.Α, ο Τομά Πικετί, δήλωσε προσφάτως: «Σώστε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές, φορολογώντας τον πλούτο».
Μα τι λες καλέ μου άνθρωπε; Να φορολογήσουν οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Χριστιανοδημοκράτες τους πλούσιους; Είναι δυνατόν; Αυτούς υπηρετούν κι ας υποδύονται οι μεν τους συμπονετικούς χριστιανούς και οι δε τους προοδευτικούς αριστερούς.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα βλέπουμε τώρα στις δημοσκοπήσεις: Ο ευρωσκεπτικιστής Φάρατζ προηγείται στην Αγγλία, η Λεπέν έχει πάρει κεφάλι στη Γαλλία, οι ακροδεξιοί στη Δανία και την Ολλανδία χτυπούν υψηλά ποσοστά και στην Ιταλία Μπερλουσκόνι και Γκρίλο, με αντιευρωπαϊκή ατζέντα, έχουν πείσει ένα μεγάλο τμήμα των Ιταλών ψηφοφόρων.
Όμως, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Ηρεμήστε. Η αμφισβήτηση είναι από τα δεξιά, είναι περιστασιακή, και το κυριότερο, είναι χειραγωγίσιμη. Από τ’ αριστερά δεν διαφαίνεται κίνδυνος. Εκεί μαίνονται οι μικροί εμφύλιοι. Τρικυμία στο ποτηράκι του καφέ. Υπάρχει, βεβαίως, και η μεγάλη αποχή, αλλά όσο «κάθεται» στον καναπέ δεν έχουμε φόβο. Πάμε σαν άλλοτε…
Via : www.aixmi.gr
