Από τον Γιώργο Μουργή
Το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης προβλέπει για τις μητέρες που έχουν καταδικαστεί έως και δέκα έτη και έχουν παιδί έως 8 ετών ότι θα μπορούν να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής τους σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Από αυτό το μέτρο, αποφυλακίστηκε μόνο μια κρατούμενη.
Αυτό συμβαίνει γιατί από τη μια το όριο των δέκα ετών είναι μικρό, καθώς στα δικαστήρια επιβάλλονται τεράστιες ποινές, κι από την άλλη το συμβούλιο της φυλακής συνεχίζει να απορρίπτει τις αιτήσεις των εννέα κρατουμένων που άσκησαν το νόμιμο δικαίωμά τους που τους παρείχε ο νέος νόμος, για κατ’ οίκον περιορισμό.
Παρακάτω σας παρουσιάζουμε μερικές κοινοποιήσεις από τη σελίδα υποστήριξης που δημιουργήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το όνομα: Καμιά μητέρα και κανένα μωρό στη φυλακή
Παλεύουμε ώστε καμιά μητέρα και κανένα παιδί να μη βρίσκονται στη φυλακή και κανένα παιδί να μη στερείται τη μητέρα του σε αυτήν την τρυφερή ηλικία.
Απαιτούμε από το υπουργείο Δικαιοσύνης την άμεση τροποποίηση του νομοσχεδίου και το τέλος αυτής της βαρβαρότητας..Aλληλεγγύη σε μητέρες κρατούμενες και τα φυλακισμένα παιδιά τους.
Καμιά μητέρα και κανένα μωρό στη φυλακή
Σήμερα καθώς πήγαινα στη κουζίνα, την οποία χρησιμοποιούν οι μητέρες κρατούμενες που βρίσκονται έγκλειστες μαζί με τα παιδιά τους, είδα ένα κοριτσάκι, θα ταν δε θα ταν δύο χρονών, να έχει πατήσει σένα σκαμπό προκειμένου να πιαστεί στα κάγκελα και να δει λίγο ουρανό, λίγο ήλιο. Η εικόνα πραγματικά ήταν γροθιά στο στομάχι.
Λόγια κρατούμενης στη φυλακή Θηβών.
Τη στιγμή που δεκάδες ”ευυπόληπτοι” πολίτες καταλήστεψαν τον Ελληνικό λαό κυκλοφορούν ελεύθεροι μέσα στα πλούτη που υφάρπαξαν, στον Ελαιώνα στις φυλακές της Θήβας μητέρες με μωρά συνεχίζουν να βρίσκονται φυλακισμένοι σένα χώρο που και ο ήλιος θεωρείται είδος πολυτελείας, καθώς το άπλετο τσιμέντο που κυριαρχεί δεν τον αφήνει να φανεί.
Η αλά καρτ Δημοκρατία που υπερασπίζονται φανερώνεται μέσα απ’τη βαρβαρότητα που συντελείται εντός των τειχών.
Πως γίνεται άραγε να βαυκαλίζεσαι ότι είσαι μια κυβέρνηση των δικαιωμάτων & να συνεχίζεις να συντηρείς αυτή τη βαρβαρότητα;
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, αν όχι αισχρό να νομοθετείς βάση του βέλτιστου για το παιδί και να γνωρίζεις εκ των προτέρων πως το νομοσχέδιο που ψήφισες δεν θα έχει καμιά πρακτική αξία.
Στη φυλακή Θηβών κρατούμενες ανέβασαν μια θεατρική παράσταση για το κοινό. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και επιτροπή απ’ το υπουργείο Δικαιοσύνης. Η παράσταση ήταν εξαιρετική και οι δέκα γυναίκες που συμμετείχαν ξέφυγαν για λίγη ώρα απ’ το γκρίζο της φυλακής.
Όμως αυτό ήταν απλά μια στιγμή, οι καλεσμένοι έφυγαν και οι κρατούμενες επέστρεψαν στα κελιά τους.
Όσα ψυχαγωγικά προγράμματα και αν συντελούνται σ’ αυτό το χώρο η φυλακή παραμένει φυλακή και το μόνο που έχει να αναδείξει είναι κάγκελα, ψυχοφάρμακα, απομονώσεις και βία, βία και μόνο με την ύπαρξή της.
Κάποιες απ’ τις γυναίκες που συμμετείχαν είναι μωρομάνες και είναι αναγκαίο η άμεση αποφυλάκισή τους και η συνέχιση της ποινής τους σε κατ’ οίκον περιορισμό όπως συμβαίνει σε πολλές Ευρωπαϊκές και μη χώρες.
Ο αγώνας για να μετατραπεί η κράτηση μανάδων με παιδιά σε κατ’ οίκον περιορισμό είναι αγώνας όλων μας, είναι αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα και το σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Απ’ την εποχή που φυλάκιζαν μητέρες και ανήλικα κορίτσια στις φυλακές ”Αβέρωφ” ως και σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Με μια κυβέρνηση που θέλει να ονομάζεται αριστερή και στο παρελθόν, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση μίλαγε για δικαιώματα και άλλα πολλά, τώρα που ήρθε στην εξουσία δεν κάνει το παραμικρό για να σταματήσει η βαρβαρότητα που συντελείτε στις φυλακές.
Θέσπισε ένα νομοσχέδιο με σκοπό το βέλτιστον για το παιδί. Καμιά μητέρα, κανένα παιδί δεν επωφελήθηκε απ’ αυτό.
Οι λόγοι που συνέβη αυτό ήταν δύο: πρώτον οι αυστηροί όροι και δεύτερον η ασυδοσία και η εκδικητικότητα του συμβουλίου της φυλακής, ειδικότερα του Εισαγγελέα.
Πιο χυδαίο και απ’ την ίδια την ύπαρξη της φυλακής, είναι η προσπάθεια να φανεί πως έχει ανθρώπινο πρόσωπο ο εγκλεισμός, ακόμα και όταν οι έγκλειστοι κυμαίνονται σε ηλικίες που δεν ξεπερνούν τα τρία έτη.
Αυτό προσπαθεί να κάνει λοιπόν το υπουργείο Δικαιοσύνης με επικεφαλής τον γενικό γραμματέα, όταν μιλούν για παιδικά επισκεπτήρια και άλλα τέτοια ανούσια και τυχοδιωκτικά μέτρα.
Η μόνη λύση είναι η άμεση τροποποίηση του σχετικού νομοσχεδίου για τις μητέρες κρατούμενες και η μετατροπή της φυλάκισης σε κατ’οίκον περιορισμό.
Έχει φανταστεί κανείς πως είναι να γεννιέσαι, να ζεις και να μεγαλώνεις μέσα σε μια φυλακή; Κάποιοι το ζούνε…Ας βοηθήσουμε με αγώνες και πίεση να ανοίξουν τα κάγκελα που τα κρατούν φυλακισμένα και να επιστρέψει το χαμόγελο στα παιδικά τους πρόσωπα. Άμεση τροποποίηση του ημιτελούς νομοσχεδίου.
Και καθώς η θερμοκρασία έφτανε μέχρι και τους 42 βαθμούς, στη Θήβα, σένα τσιμεντένιο τάφο που έχουν ονομάσει φυλακή, βρίσκονταν επί 12 ώρες κλειδωμένοι σ’ ένα κελί, χωρίς στοιχειώδη μέσα δροσιάς, μητέρες με βρέφη και μωρά ως τριών ετών. Καμιά ανακωχή με τη βαρβαρότητα που αναπαράγεται.
Τα χρόνια που ο Σύριζα ήταν στην αντιπολίτευση, μέσα από διάφορες πρωτοβουλίες έθετε το ζήτημα της μη φυλάκισης ανηλίκων και της μη φυλάκισης μανάδων με παιδιά, καθώς και των ίδιων τους των παιδιών.
Θα περίμενε κανείς λοιπόν πως μετά την άνοδό του στην εξουσία θέματα σαν αυτά θα υλοποιούνταν άμεσα, διότι έχει να κάνει αποκλειστικά με την Ελληνική κυβέρνηση και όχι με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του ΔΝΤ όπως συμβαίνει με τα μνημόνια.
Με το σύμφωνο συμβίωσης πέρασε το άρθρο 20 για την μετατροπή της κράτησης μανάδων με ανήλικα τέκνα ως 8 ετών σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Διάφοροι βουλευτές της κυβέρνησης στην ομιλία τους τότε ήταν πολύ συγκινημένοι. Μίλαγαν για το τέλος αυτής της βαρβαρότητας που συνέβαινε κατά κύριο λόγο στις φυλακές Θηβών. Οι όροι όμως που έμπαιναν για να μετατραπεί η κράτηση σε κατ’ οίκον περιορισμό ήταν τόσο αυστηροί που καμιά μητέρα και κανένα παιδί δεν επωφελήθηκε απ’ αυτή τη διάταξη. Το υπουργείο Δικαιοσύνης καθώς και οι βουλευτές που μίλαγαν για το τέλος αυτής της βαρβαρότητας αδιαφορούν επιδεικτικά, τη στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι της σημερινής αντιπολίτευσης είναι θετικό στη μετατροπή της συγκεκριμένης διάταξης.
Γνωρίζουμε πως ότι έχει κερδηθεί απ΄ τους κρατούμενους όλα αυτά τα χρόνια είναι αποτέλεσμα του δικού τους αγώνα, είτε με απεργίες πείνας είτε ανεβασμένοι στις ταράτσες των φυλακών.
Να μετατραπεί άμεσα το συγκεκριμένο νομοσχέδιο,να αλλάξει η κράτηση σε κατ’ οίκον περιορισμό ακόμα και με τη χρήση του ”βραχιολιού” όπως είπαν και οι ίδιες οι κρατούμενες. Αγώνας μέχρι τη νίκη-καμιά μητέρα και κανένα παιδί στη φυλακή !
Μετά την απόρριψη απ’ το συμβούλιο της φυλακής των 8 μανάδων που είχαν δικαίωμα να κάνουν αίτηση για κατ’ οίκον περιορισμό, έκαναν ένσταση δίνοντας και 500 ευρώ που απαιτούσε η σχετική ενέργεια και πάλι απορρίφθηκε σε όλες.
Απ’ ότι φάνηκε στη πράξη, το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε δεν είχε καμιά απολύτως πρακτική ισχύ, με αποτέλεσμα αυτή η βαρβαρότητα να συνεχίζεται.
Άμεση τροποποίηση του νομοσχεδίου.
Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στα όνειρα, μην τους τα κρατάτε φυλακισμένα.
Ο πολιτισμός και η Δημοκρατία που ευαγγελίζονται κρύβεται μέσα σε μια εικόνα, σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο στις φυλακές της Θήβας όπου κρατούνται μανάδες με νεογνά και παιδιά ως τριών ετών.
Μέσα σ’ ένα χώρο που αναλογικά είναι μικρότερος απ’ το χώρο που αντιστοιχεί σ’ ένα καναρίνι μέσα σ’ ένα κλουβί, σ’ ένα χώρο όπου η ζεστασιά του ήλιου θεωρείται είδος πολυτελείας, καθώς το τσιμέντο και τα κάγκελα τον κρύβουν επιμελώς.
Καταδικάζονται μητέρες, πολλές φορές είτε με ανύπαρκτα, είτε με πενιχρά στοιχεία και μαζί τους καταδικάζονται και τα παιδιά τους χωρίς δικαίωμα στη ζωή.
Αυτή η βαρβαρότητα πρέπει να σταματήσει άμεσα και να αντικατασταθεί η κράτηση μανάδων με παιδιά σε κατ’ οίκον περιορισμό, όπως συμβαίνει σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε στα τέλη του 1950 στις φυλακές Αβέρωφ, εκεί βρισκόντουσαν 760 κρατούμενες μαζί με τα παιδιά τους και 120 μελλοθάνατες.
Κάθε βόλι το κάνουμε τραγούδι
κι απ’ τη σκλαβιά μας βλασταίνει ο ανθός
της νιάς ζωής που στεριώνουν και θα χτίζουν
λεβέντρες που ζήσανε σαν Άλμπατρος.
Έλλη Παππά
Η παρακάτω φωτογραφία είναι από το Τρίκερι όπου αντάρτισσες βρίσκονταν εξορία μαζί με τα παιδιά τους, έπειτα από χρόνια στη Μακρόνησο. Εκεί υπέστησαν βιασμούς. βασανιστήρια, ξυλοδαρμούς μαζί με το φόβο που είχαν για τα σπλάχνα τους. Δεν λύγισαν και δεν υπέγραψαν ποτέ.
Τη στιγμή που η υπόθεση της Siemens πάει για διαγραφή, ο Χριστοφοράκος και η παρέα του ζουν ανέμελα απ’ τα χρήματα που υφάρπαξαν απ’ το Ελληνικό λαό, τη στιγμή που βαρόνοι ηρωίνης κρίνονται αθώοι απ’ την Ελληνική δικαιοσύνη ενώ οι ευθύνες επιρρίπτονται μονάχα στο πλοίο, στις Ελληνικές φυλακές κρατούνται μητέρες με μωρά ακόμα και με ανύπαρκτα αποδεικτικά στοιχεία ή τουλάχιστον πενιχρά.
Να τροποποιηθεί άμεσα το νομοσχέδιο που προέβλεπε, να μετατρέπεται η φυλάκιση σε κατ’ οίκον περιορισμό για όσες μητέρες έχουν παιδιά ως οκτώ ετών και δεν επωφελήθηκε ουδεμία μητέρα.
Καμιά μητέρα και κανένα παιδί στη φυλακή.
Αγώνας μέχρι τη νίκη!
Αγώνας μέχρι να επιστρέψει το χαμόγελο στα παιδιά, μέχρι να μην υπάρχει καμιά μητέρα και κανένα παιδί στη φυλακή!
Λευτεριά στα φυλακισμένα παιδικά χαμόγελα και στις μητέρες τους !
Via : www.nostimonimar.gr
