Τα κόμματα, κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα, αντιμετώπιζαν πάντοτε τον αγροτικό κόσμο με ψηφοσυλλεκτικό δέος. Η υποσχεσιολογία δεν ήταν η εξαίρεση. Υπήρξε κανόνας!
του Χρήστου Μαχαίρα
Στη σχέση πολιτικής – αγροτικού κόσμου υπήρχε πάντοτε ένα απαράβατο αξίωμα: ο αγρότης – κατά το «ο πελάτης» – είχε πάντα δίκιο. Ο εσωτερικός αυτός δεσμός δεν αμφισβητήθηκε μεταπολιτευτικά πότε και από κανέναν…
Ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος τίμησε την «ύπαιθρο» και τιμήθηκε από αυτήν με το παραπάνω… Ο Ανδρέας, με τη βοήθεια και των επιδοτήσεων, έδωσε στη σχέση μυθική διάσταση. Αλλά και η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις και τις εκδοχές της, αντιμετώπισε την αγροτιά με λατρευτικό τρόπο, εντάσσοντάς την, ακόμα κι όταν ψήφιζε και με τα δύο χέρια δεξιά, στο καθαγιασμέο τρίπτυχο «εργάτες – αγρότες – φοιτητές».
Η σχέση δεν χάλασε ποτέ. Ακόμα κι όταν ο Τζουμάκας «έσκαγε» επί Σημίτη τα λάστιχα των τρακτέρ για να σπάσει τον αποκλεισμό της εθνικής οδού, η πολιτική εξουσία αντιμετώπιζε τον αγροτικό κόσμο με ψηφοσυλλεκτικό δέος και πελατειακή καθήλωση. Η πολιτική μυθολογία αναπαριστούσε πάντοτε τον αγρότη σαν τον Μαρίνο Αντύπα, που αντιμετώπιζε μόνος στον κάμπο έναν αόρατο τσιφλικά. Όποιος τολμούσε τότε να ψελλίσει κάτι για τις επιδοτήσεις που έγιναν προσάναμα για να ζεσταθεί ο υπερκαταναλωτισμός μιας ολόκληρης εποχής, εξοβελιζόταν στο πυρ το εξώτερον.
Κάπως έτσι, όπως τα χρόνια περνούσαν, δημιουργήθηκε μια διπλή παραμόρφωση: οι αγρότες διαμόρφωσαν μια αντίληψη τάξης ειδικού χειρισμού, της μόνης ίσως που δοκιμάζεται τόσο σκληρά σε συνθήκες αντίξοες, τα δε κόμματα, κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα, αντιμετώπισαν εξισωτικά τον αγροτικό κόσμο, λες και στο εσωτερικό του δεν συνυπάρχουν αγρότες επιχειρηματίες και αγρότες εργάτες, αγρότες ευνοημένοι και αγρότες παραμελημένοι, φτωχοί και πλούσιοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.
Ήταν η εποχή του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», εποχή που από τη μια έθρεψε τον συνδικαλιστικό μαξιμαλισμό των «στρατηγών του κάμπου» και από την άλλη καλλιέργησε μια κουλτούρα διαρκούς υποσχεσιολογίας, την οποία υπηρέτησαν κατά καιρούς ευλαβικά όλες οι πολιτικές δυνάμεις.
Στη φάση που ζούμε, ο αγροτικός κόσμος – και κυρίως το τμήμα του εκείνο που τα βγάζει πέρα με δυσκολία – καταβάλλει το δικό του τίμημα στο ταμείο της κρίσης. Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει τον καθημερινό αγώνα των ανθρώπων της υπαίθρου απέναντι στον καιρό, την αγορά, τον μεσάζοντα – όπως κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει την καθημερινή περιπέτεια εκατοντάδων χιλιάδων επιστημόνων ή επαγγελματιών, που μάχονται στις πόλεις να κρατήσουν το κεφάλι των ιδίων και των οικογενειών τους πάνω από το νερό της ανεργίας ή της εξαθλίωσης.
Οι αγρότες, όπως οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί ή όποιοι άλλοι, δεν είναι όλοι ίδιοι… Κάποιοι όντως φυτοζωούν και κάποιοι άλλοι, ακόμα κι αν μπορούν, δεν θέλουν να πληρώσουν. Οι αριθμοί, άλλωστε, δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια. Σύμφωνα με τις στατιστικές, το 87 % των φορολογουμένων με αγροτικό εισόδημα δήλωσε το 2014 ετήσια έσοδα έως 5000 ευρώ, ενώ το 80% δεν ξεπέρασε τα 3000 ευρώ το χρόνο. Να εκφράζουν, άραγε, μόνο ανέχεια τα συγκεκριμένα ποσοστά;
Πράγματι, το μαγαζί του αγρότη δεν έχει σκεπή και κεραμίδι – είναι εκτεθειμένο στη μανία των καιρών. Για να αντέξει, όμως, χρειάζεται να ζήσουν και άλλα μαγαζιά. Αυτά που σάρωσε στην πόλη και εξακολουθεί να τα σαρώνει ο άγριος βοριάς της κρίσης. Στο ζύγι, άλλωστε, δεν μπορεί να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Έτσι δεν είναι;
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.
Via : http://news247.gr
