του Γ. Παυλόπουλου
Αρκετοί είναι αυτοί που ποτέ δεν έκρυψαν το μίσος τους για τον Τσάβες και, πρωτίστως, για τα όσα εκπροσωπούσε και για τις ανατροπές που έφερε στη Λατινική Αμερική.
Και τώρα που πέθανε, σπεύδουν να χύσουν χολή – χωρίς καν τα τυπικά προσχήματα που φρόντισε να τηρήσει ο Ομπάμα. Τον κατηγορούν ότι ήταν κάτι σαν δικτάτορας και βασανιστής των αντιπάλων του, ότι κατέστρεψε την οικονομία της Βενεζουέλας, ως χυδαίο υποκριτή και ακραίο λαϊκιστή. Προφανώς δε, ελπίζουν ότι τώρα τα πράγματα θα αλλάξουν.
Ο Τσάβες έκανε σοβαρά λάθη. Όμως, θέλει πολύ θράσος για να μιλά κανείς για αντιδημοκρατικές μεθόδους, σε μια περιοχή που έχει στενάξει από τα πραξικοπήματα της CIA και τις δολοφονίες χιλιάδων αριστερών και αγωνιστών, όπως ο Σαλβαντόρ Αλιέντε και ο Τσε Γκεβάρα. Ο ίδιος ο Τσάβες, άλλωστε, έπεσε θύμα ανάλογης απόπειρας, το 2002, που αποτράπηκε με τη στήριξη της πλειοψηφίας του στρατού και του λαού. Στη συνέχεια, κέρδισε όλες τις εκλογικές μάχες, πεντακάθαρα – σήμερα δε, στη φυλακή βρίσκονται 11 πολιτικοί κρατούμενοι, κυρίως όσοι είχαν πρωταγωνιστήσει στο προαναφερθέν πραξικόπημα.
Φυσικά, υπάρχει και η οικονομία. Η πολιτική του έχει φέρει διψήφιο πληθωρισμό (23%), λένε κάποιοι – αποκρύπτοντας, όμως, ότι το αντίστοιχο ποσοστό είχε φτάσει μέχρι και στο 100% δύο χρόνια προτού ανέλθει ο Τσάβες στην εξουσία.
Λένε, επίσης, ότι απέκλεισε τις επενδύσεις με τις εθνικοποιήσεις – προτιμούν, φαίνεται, όλος ο πλούτος να πηγαίνει στα χέρια των ξένων πετρελαϊκών και ο λαός να πεθαίνει στους δρόμους από μαλάρια, όπως στην Αφρική.
Και χαρακτηρίζουν λαϊκισμό το γεγονός ότι πρόσφερε ψωμί, δωρεάν υγεία και παιδεία σε εκατομμύρια ανθρώπους – αυτούς που τον θεωρούν ήρωά τους.
Προφανώς, ο Τσάβες και οι υβριστές του εκπροσωπούν διαφορετικούς κόσμους.
Via : www.imerisia.gr
