του Νίκου Φώτου *
Μετά την Ειδομένη το Δίκτυο Ανανεωτικής Αριστεράς επισκέφτηκε και το Χέρσο Κιλκίς όπου φιλοξενούνται οι πρόσφυγες.
Μαζεύοντας ρουχισμό και τρόφιμα με την συνδρομή συντρόφων, φίλων, συναδέλφων αλλά και ανθρώπων ευαίσθητων στο δράμα των προσφύγων, ξεκινήσαμε Σαββάτο πρωί για το Χέρσο του Κιλκίς έχοντας ακούσει ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και χρειάζονται επειγόντος τρόφιμα και ρουχισμό, μωρομάντηλα, πάνες κλπ.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, έχοντας στο νου μας ότι θα συναντούσαμε μια δύσκολη κατάσταση, φυσικά όχι σαν αυτή της Ειδομένης, παρόλα αυτά μια κατάσταση δύσκολη γνωρίζοντας από το πώς λειτούργει ο κρατικός μηχανισμούς και τα γρανάζια του σε τέτοιες περιπτώσεις.
Φθάνοντας στον τόπο διαμονής των προσφύγων εκπλαγήκαμε θετικά, με την έννοια ότι υπήρχαν δομές οργανωμένες και ο στρατός με τον εξοπλισμό του βοηθούσε σε κάθε τι που θα χρειαζόταν.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, φτάνοντας λοιπόν έξω από τον καταυλισμό μας σταμάτησε ένα μεικτό κλιμάκιο Αστυνομίας και Στρατού για να μας ρωτήσουν ποιοι είμαστε και για τον λόγο τον οποίο βρισκόμασταν εκεί, αφού λοιπόν τους εξηγήσαμε προχωρήσαμε στην είσοδο του καταυλισμού όπου υπήρχε αξιωματικός του Στρατού με κάποιους οπλίτες που μας ρώτησαν τα ίδια πράγματα, πολύ ευγενικά πρέπει να παραδεχτώ, και μας εξήγησαν ότι τα τρόφιμα, ρουχισμό και οτιδήποτε άλλο παραδίδονται στην εθελοντική οργάνωση στην πλατεία του χωριού, πράγμα που μας επιβεβαίωσε και κάποια εκπρόσωπος τους που συναντήσαμε φεύγοντας.
Παρατήρησα όμως ,στα λίγα λεπτά που συνομιλούσαμε με τον αξιωματικό, ότι υπήρχε οργανωμένο ιατρείο, στην πύλη υπήρχε σκηνή με οπλίτες, σκηνή των εθελοντών και έξω δυο-τρία μηχανήματα του στρατού για την διαμόρφωση του χώρου η ότι άλλο χρειαστεί, και αναρωτήθηκα φωναχτά αν τα ίδια πράγματα γινόντουσαν και στη Ειδομένη η διαβίωση των προσφύγων θα ήταν ανθρώπινη και η ταλαιπωρία τους λιγότερο βασανιστική για να μου απαντήσει ευγενικά και διακριτικά ο αξιωματικός ότι ο ρόλος του στρατού είναι υποστηρικτικός στο υπουργείο που θα ζητήσει την συνδρομή του. Ζήτησα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες αλλά μου είπαν ότι απαγορεύεται και ότι είναι διαταγή άνωθεν, το σεβάστηκα και έφυγα.
Γυρνώντας για το χωριό τα μικρά παιδιά έπαιζαν χαρούμενα στο γρασίδι και άλλοι πήραν το δρόμο για το χωριό όπου στην πλατεία συναντήσαμε τους εθελοντές σε κάποιο κοινοτικό κτίριο, καμιά δεκαριά ανθρώπους άνδρες και γυναίκες όπου τακτοποιούσαν τα πράγματα που τους έφερνε ο κόσμος αλλά και καταγράφοντας της ανάγκες που υπάρχουν και όπως μας είπαν αυτές είναι κυρίως σε παιδικές πάνες, μωρομάντηλα , παιδικά γάλατα και παπούτσια αντρικά μεγάλα νούμερα και παπούτσια γυναικεία.
Μιλώντας με τους εθελοντές μας εξήγησαν ότι κάνουν ότι μπορούν μαζί με τους κατοίκους του χωριού αλλά αυτό που μου έδωσε μια αίσθηση ηρεμίας , είναι ότι υπήρχε οργάνωση και σε οποιαδήποτε στιγμή υπάρχουν άνθρωποι να στηρίξουν οποιοδήποτε περιστατικό παρουσιαστεί με αξιοπρέπεια και όχι σαν το χάλι της Ειδομένης το οποίο συνεχίζεται , αλλά ταυτόχρονα πιέζει συναισθηματικά και τους ιδίους τους κατοίκους οι οποίοι ξέρουν ότι έξω από την πόρτα τους υπάρχουν παιδιά άρρωστοι που κοιμούνται στις λάσπες.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι κανένας δεν φεύγει από την χώρα του για ψύλλου πήδημα για να βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση, φεύγει γιατί υπάρχει κίνδυνος για την ίδια του τη ζωή και της οικογενείας του, φεύγει γιατί αυτή είναι η τελευταία του ελπίδα για επιβίωση.
Υ.Γ: Οι φωτογραφίες τραβηχτήκαν από μακριά μιας και όπως σας είπα υπήρχε απαγόρευση.
*Ο Νίκος Φώτου είναι μέλος του Δικτύου Ανανεωτικής Αριστεράς
