του Γιάννη Παντελάκη
Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος σ’ αυτήν τη χώρα να χαθούμε στη μετάφραση. Διαβάζω άρθρα και σχόλια μετά την ομιλία Τσίπρα τα οποία συνοψίζονται περίπου στην λογική: «η επανάσταση ξεκίνησε»! Ο ενθουσιασμός μεγάλος, το ίδιο και οι πανηγυρισμοί απο διάφορους/ες που βλέπουν στα πρώτα βήματα της νέας κυβέρνησης μια αριστερή ανάγνωση. Μάλιστα, αυτή γίνεται με πολλές αναφορές της λέξης «λαός», ο οποίος υποτίθεται πως «πήρε την υπόθεση στα χέρια του». Συνδέουν τις συγκεντρώσεις που οργανώνονται σε πλατείες μ΄ένα λαϊκό κίνημα που δημιουργείται «για να στηρίξει την αριστερή κυβέρνηση».
Δεν θα επικαλεστώ το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακραία λαϊκίστικο δεξιό κόμμα και το οποίο, ως τέτοιο, θα προσπαθήσει να βάλει όσα φρένα μπορεί όχι σε μια αριστερή στροφή μόνο, αλλά και σ’ έναν στοιχειώδη εκσυχρονισμό της χώρας. Θα επικαλεστώ όσα ο ίδιος ο Α.Τσίπρας είπε στη Βουλή. Και τα οποία -ισχυρίζομαι- πως δεν αποτελούν παρά τα αυτονόητα για μια οποιαδήποτε δυτική αστική δημοκρατία, όπως τις έχουμε γνωρίσει εδώ και πολλά χρόνια στην Ευρώπη. Απλά, δεν είχαμε ούτε αυτή στη χώρα μας. Αλλά μια δημοκρατία με σοβαρά ελλείμματα σε σχεδόν όλα τα επίπεδα, μια δημοκρατία με πολλά τριτοκοσμικά στοιχεία.
Η αντιμετώπιση της δεδομένης ανθρωπιστικής κρίσης, δεν αποτελεί καμία στροφή προς τον σοσιαλισμό. Ειναι αυτονόητη για τέτοιου τύπου δημοκρατίες, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό. Δεν μπορεί μια χώρα της Ευρώπης να έχει σπίτια χωρίς ρεύμα, συσσίτια που πολλαπλασιάζονται, ιδιοκτήτες σπιτιών που πετάγονται στον δρόμο επειδή αδυνατούν να πληρώσουν δόσεις δανείων, όχι με δική τους ευθύνη.
Δεν αποτελεί καμιά προωθημένη επαναστατική πράξη η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και ο ελεγχος που δεν έγινε τόσα χρόνια σε πλούσιους Έλληνες που έβγαλαν τα εκατομμύριά τους στο εξωτερικό. Αυτονόητο για καθε αστική δημοκρατία να λειτουργούν οι έλεγχοι και ο νόμιμος ή μη τρόπος, όσων πλούτισαν. Άλλωστε, για το θέμα αυτό, την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής δηλαδή, οι περισσότερες συστάσεις και προτροπές από το εξωτερικό έχουν έρθει, από τη Μέρκελ, τον Γιούνκερ, τη Λαγκάρντ και ένα σωρό άλλους που μόνο στην αριστερά δεν μπορείς να τους κατατάξεις, το αντίθετο.
Ζούμε σε μια χώρα, οπου κάποιοι ισχυροί με μεγάλη επιρροή στην διαμόρφωση και της κοινής γνώμης και των πολιτικών που ασκούνται, πήραν με το «έτσι θέλω» δημόσιες ραδιοφωνικές και κυρίως τηλεοπτικές συχνότητες χωρίς μέχρι σήμερα να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ. Με την ανοχή και σύμφωνη γνώμη των εκάστοτε κυβερνήσεων αρνήθηκαν να κάνουν αυτό που συμβαίνει σε κάθε δυτική δημοκρατία. Να πάρουν τις άδειες εκπομπής μ’ έναν διαγωνισμό και να πληρώνουν για τη χρήση των συχνοτήτων. Αυτό υποσχέθηκε ο Α.Τσίπρας.
Στην ίδια αυτή χώρα, μια κυβέρνηση αποφάσισε κάτι πρωτόγνωρο για χώρα της Ευρώπης. Να κλείσει τη δημόσια ραδιοτηλεόραση επειδή υποτίθεται αυτή ηταν αιτία σκανδάλων! Όταν μάλιστα τη διαχείρισή και τον τρόπο λειτουργίας της για όλα τα χρόνια την είχαν τα δύο αυτά κόμματα που αποφάσισαν το βίαιο κλείσιμό της. Σε καμιά δυτική δημοκρατία δεν θα συνέβαινε αυτό, οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι σοκαρίστηκαν από την πρωτοφανή αυτή απόφαση. Την επαναλειτουργία αυτής της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης υποσχέθηκε ο Τσίπρας.
Η μείωση του ποσοστού των απολύσεων, ο μη διαχωρισμός νέων και μεγαλύτερων για κατώτατο μισθό, η επιβολή στοιχειωδών κανόνων στην αγορά εργασίας, δεν αποτελούν βήματα προς τον σοσιαλισμό, οι ίδιες οι ευρωπαϊκές οδηγίες τα επιβάλλουν, ανεξάρτητα αν οι Ευρωπαίοι δανειστές επέβαλαν τα αντίθετα.
Ας μην επεκταθούμε σε όλα όσα ο πρωθυπουργός είπε. Τα παραδείγματα αυτά επιβεβαιώνουν πως ο Α. Τσίπρας κερδίζει τις εντυπώσεις όχι επειδή επιχειρεί μια αριστερή στροφή, αλλά επειδή προσπαθεί να επιβάλλει κάποια αυτονόητα τα οποία όφειλε να κάνει το πρηγούμενο πολιτικό σύστημα, το οποίο ωστόσο, δέσμιο με πολλά συμφέροντα, δεν έκανε.
Αυτά σε ό,τι αφορά το πρόσημο που έχουν οι εξαγγελίες Τσίπρα. Και τις οποίες προσωπικά εντάσσω στα αυτονόητα για μια στοιχειώδη αστική δημοκρατία. Όχι σαν κι αυτή που λειτούργησε στη χώρα μας μεταπολιτευτικά, με την εξουσία να ασκείται όχι απο εκλεγμένους πολιτικούς αλλά από κάθε είδους συμφέροντα, οικονομικούς παράγοντες, εργολάβους, μιντιάρχες κ.λπ.
Υπάρχει πάντα, βέβαια, μια άλλη παράμετρος, στις εξαγγελίες Τσίπρα. Πώς θα χρηματοδοτήσει εξαγγελίες που έκανε και οι οποίες έχουν οικονομικό κόστος. Δεν γνωρίζω το σχέδιο που έχει η κυβέρνηση, άρα δεν γνωρίζω ούτε αν αυτό πετύχει. Γνωρίζω αυτό που έγραφα και σ’ ένα άλλο σημείωμα. Πως διαπραγματεύεται. Με μεγάλα ρίσκα; Ναι. Με πολλούς κινδύνους; Ναι. Αλλά γι’ αυτό, ας μην προτρέχουμε για ασφαλή συμπεράσματα. Θα φανεί τις αμέσως επόμενες ημέρες…
Via : www.protagon.gr
