Λένε διάφοροι ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο κι άλλα τέτοια συκοφαντικά. Κι όμως, σχέδιο υπάρχει αλλά δεν ανακοινώνεται. Το αντιλαμβάνεται κανείς από τον συσχετισμό των πληροφοριών. Οι περικοπές στα φάρμακα δεν γίνονται έτσι, στα κουτουρού. Πρόκειται για κρυφό σχέδιο εξόντωσης πτωχών υπερηλίκων. Καταγράφεται πλέον θεαματική πτώση του προσδόκιμου ζωής. Ας δούμε όμως τους αριθμούς.
Το 2009 οι φαρμακευτικές δαπάνες ανήλθαν στα 5,3 δισ. ευρώ. Εφέτος, τα έξοδα θα φτάσουν το πολύ στα 2 δισ., άντε με το παζάρεμα των βιομηχάνων να ανέβει στο 2,3. Να τα λέμε όλα όμως, συνέβαλε και το ΠαΣοΚ στο νοικοκύρεμα, δημιουργώντας την περίφημη «αρνητική λίστα» με χίλια τόσα φάρμακα που τα συστήνουν οι γιατροί αλλά δεν τα πληρώνουν τα ταμεία. Στη συνέχεια η κυβέρνηση Παπαδήμου όρισε συμμετοχή 25% σε πάσχοντες από χρόνια νοσήματα. Γιατί αν κάποιος βγάλει τον καρκίνο δεν μπορεί να τη βγάζει τσάμπα.
Η μεγάλη οικονομία γίνεται βεβαίως από τους ανασφάλιστους. Να μην το ξεχνάμε αυτό, οι άνεργοι στην πλειονότητά τους δεν καλύπτονται από πουθενά. Το αυτό ισχύει για όσους δουλεύουν με «μαύρα». Αυτοί όλοι, περισσότεροι από 2 εκατομμύρια πολίτες, δεν επιβαρύνουν το σύστημα. Καθώς δεν έχουν εισόδημα καθυστερούν και αναβάλλουν εξετάσεις ή θεραπείες που δεν μπορούν να πληρώσουν ιδίοις εξόδοις.
Είναι άραγε τυχαίο που το προσδόκιμο ζωής έπεσε από τα 81 στα 78 έτη από το 2009 ως σήμερα; Μάλλον όχι. Πάντα υπάρχει η θετική πλευρά του ζητήματος, η δημοσιονομική: οι Ελληνες πεθαίνουν νεότεροι και απαλλάσσουν τον προϋπολογισμό από τις συντάξεις τους. Να βγει τα το πει ο Αντώνης Σαμαράς: όσο περισσότεροι γέροι πεθαίνουν, τόσο καλύτερα πάει η οικονομία. Μπορεί μάλιστα να συγκρίνει την εγχώρια κρίση με τη μετάβαση καθεστώτος της Σοβιετικής Ενωσης. Εκεί η κρίση μείωνε τον πληθυσμό κατά 0,5% κάθε χρόνο.
Οι ελλιπείς παροχές υγείας δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνες για τη φτωχοκτονία που ζούμε. Στη Ρωσία της μετάβασης αυξήθηκαν τα άτομα που έμεναν στο τόπο από καρδιά λόγω κακής διατροφής. Οι ρώσοι αναγκάστηκαν να ρίξουν την ποιότητα των τροφίμων όταν συρρικνώθηκαν τα εισοδήματά τους (Ginter, 1996). Ένας επιπλέον παράγοντας για την αύξηση θνησιμότητας υπήρξε το άγχος (Labarthe, 1998). Δεν γνωρίζουμε αν κάποιος εδώ μελετά με ανάλογο τρόπο την πτώση το προσδόκιμου ζωής όμως μπορούμε συσχετίζοντας τις συνθήκες και συγκρίνοντας καταστάσεις να αποφανθούμε υπέρ ενός «mortality story».
Via : www.tovima.gr
