του Νίκου Ξυδάκη
Όταν ξεπήδησαν από κάποια παραδιπλανή τηλεόραση οι λέξεις Μανωλάδα και φράουλες, πήγαν και στοιχήθηκαν πλάι σε άλλες ίδιες λέξεις παλιότερες: Ασιάτης, Αιγύπτιος, εργάτης γης, τον έσερνε με το αγροτικό, απλήρωτα δεδουλευμένα, παραπήγματα, φράουλες της ντροπής, βιαιοπραγίες κατά δημοσιογράφων. Είναι πέντε-έξι χρόνια τώρα, τουλάχιστον, που οι ειδήσεις από τις φράουλες της Μανωλάδας περιέχουν όση βία και ρατσισμό θα περιείχε ένα αμερικανικό φιλμ για τις βαμβακοφυτείες και τα καλαμποκοχώραφα του Νότου, με καραμπίνες, φλεγόμενους σταυρούς και κουκούλες Κου Κλουξ Κλαν.
Αλλά είναι τόσο πολλές οι παρόμοιες ειδήσεις, με απλήρωτους ή ληστευμένους μετανάστες, που τους σταυρώνουν στη Σαλαμίνα, τους ξυλοκοπούν οικογενειακώς στο Πέραμα, τους σέρνουν σαν τρόπαια με τα αγροτικά 4×4, τους καταδιώκουν σε θαλάμους νοσοκομείων. Είναι πολλές οι ειδήσεις. Τόσο, που δεν είναι πια ειδήσεις. Είναι το μη ορατό φόντο της ζωής μας· σαν να ξεφτίζει διαρκώς μια παλιά ταπετσαρία αποκαλύπτοντας τον σκελετό σκουληκόβρωτο, και χώμα. Χώμα και λάσπη και νάιλον, σαν τα παραπήγματα των εργατών, μ’ ένα βαρέλι νερό για πλύσιμο, μια γκαζιέρα κι ένα τσουκάλι για φαΐ. Με τέτοιες δουλειές, μειώνεται το ποσοστό ανεργίας.
Αλλη παρόμοια είδηση. Στη φρουτοπαραγωγό Μακεδονία γύρευαν εποχικούς εργάτες για τη συγκομιδή των ροδάκινων. Είχαν δυσκολέψει οι βίζες των Αλβανών και Βουλγάρων εργατών, και έγιναν εκκλήσεις προς τους κρατικούς μηχανισμούς να διευκολύνουν την εισαγωγή. Κάποιοι είπαν: Μα γιατί δεν πάνε οι Ελληνες άνεργοι να δουλέψουν εκεί; Φαντάστηκα τότε έναν άνεργο υπάλληλο γραφείου, έναν σαραντάρη μηχανικό, έναν φαλιρισμένο καταστηματάρχη, να ξεκινούν απ’ την Αθήνα για τους οπωρώνες της Εδεσσας, γι’ αυτό το μεροκάματο: από επτά έως είκοσι ευρώ· να κοιμούνται σε παραπήγματα και να πλένονται στο βαρέλι. Ώστε με τέτοιο μεροκάματο θα ενισχύονταν η πρωτογενής παραγωγή και οι εξαγωγές. Με τέτοια mini jobs. Και θα μειωνόταν η ανεργία.
Και θα αβγάτιζε η καινοτομία. Στις 31.3.2011, ο τότε πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου περιέγραφε πώς «η ελληνική γεωργία καινοτομεί». Έτσι «Οι φράουλες στην Ηλεία, ο “κόκκινος χρυσός” της Μανωλάδας και της Βάρδας, κρύβει ανθρώπους πρωτοπόρους και αναπτύχθηκε εκτατικά. Υπήρξαν ειδικές καλλιεργητικές πρακτικές…».
Όλα εικόνες από το μέλλον. Της δυστοπίας μας. Το απλήρωτο μεροκάματο, τα παραπήγματα, η βαρβαρότητα, φοβάμαι, δεν αφορούν μόνο εποχικούς Μπανγκλαντεσιανούς. Τον δυσοίωνο Σεπτέμβριο 2010, γράφαμε: «Θα βουλιάζουμε. Κάθε μέρα, κάθε μήνα. Η ύφεση φέρνει φτώχεια στη μικρομεσαία Ελλάδα, φέρνει μνήμες υπανάπτυξης, φέρνει τον μικρομεσαίο, αυτόν που ξέχασε τη φτώχεια και τη σπάνι, πιο κοντά, όλο και πιο κοντά στο επίπεδο του οικονομικού πρόσφυγα, του μετανάστη, του απεγνωσμένου. Ο βούρκος του περιθωριακού απειλεί να ρουφήξει και τον ενταγμένο μικρομεσαίο. Μοιράζονται τον ίδιο δημόσιο χώρο, την ίδια ζούγκλα, την ίδια χωματερή».
Via : www.kathimerini.gr
