του Χριστόφορου Κάσδαγλη
Ο τελικός του Ευρωμπάσκετ το 1987. Η Λιλιπούπολη. Τα τραγούδια της παρέας στη σκοπιά. Η εκπομπή του Διονύση Σαββόπουλου «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Ο Φρέντι Γερμανός, Αλάτι και πιπέρι. Ο Φίλιππος Συρίγος σ’ εκείνα τα μαυρόασπρα σαββατιάτικα μπασκετικά απογεύματα. Ο Γιάννης Πετρίδης. Ο θείος Νώντας. Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος Παπαστεφάνου.
Στεκόμουν απέναντι στην κατάμαυρη οθόνη της τηλεόρασης και σκεφτόμουν τι σημαίνει για μένα η δημόσια τηλεόραση. Ακόμα πιο εκκωφαντική ήταν η μαυρίλα της σιωπής στην άδεια συχνότητα της ΕΡΑ-ΣΠΟΡ.
Προφανώς όλοι έχουμε τις δικές μας εικόνες και τα δικά μας ακούσματα από τη μακρά πορεία της ΕΡΤ. Άλλος θα σου αναφέρει το θέατρο της Δευτέρας, άλλος την κινηματογραφική Λέσχη, άλλος το τρίτο πρόγραμμα, άλλος τον Κόσμος FM, ο κατάλογος είναι ατέλειωτος – και ατελείωτος.
Το περίεργο είναι ότι εκείνοι που εισηγήθηκαν και εφάρμοσαν την αποτρόπαιη απόφαση για την ΕΡΤ μοιάζει να μην έχουν ανάλογες αναμνήσεις. Σκέφτεσαι ότι ίσως να μην ήταν ποτέ παιδιά, να μην άκουσαν ποτέ τους ραδιόφωνο. Ίσως να γεννήθηκαν φορώντας γραβάτα και κρατώντας ένα μαστίγιο στο χέρι – για καρότο ούτε λόγος… Αυτό εξηγεί μάλλον το πώς έχασαν την ιστορικότητα της στιγμής, το πώς παρασύρθηκαν από λανθασμένες ερμηνείες δημοσκοπικών ευρημάτων, το πώς πίστεψαν ότι είχαν βρει το μαγικό τρυκ για ν’ αλλάξουν την πολιτική ατζέντα και υπέπεσαν στο μοιραίο πολιτικό λάθος.
Απέναντι ο Ερντογάν λέει ότι προσπαθεί να καταλάβει τους διαδηλωτές. Εκείνοι δεν έχουν καν τέτοιες ευαισθησίες. Και ο μεν και οι δε, θα πληρώσουν τώρα το τίμημα.
Αλλά δεν έχω σκοπό να εξωραΐσω τίποτα. Προφανώς υπήρξαν και πάρα πολλά σκουπίδια, το νεοελληνικό κιτς αλλά και η αισθητική της Eurovision, κρατικοδίαιτη δημοσιογραφία, κι ακόμα θύλακες διαφθοράς, κομματοκρατία και ρουσφετολογικό βασίλειο.
Προφανώς έχει κάποιο δίκιο ο κ. Κεδίκογλου όταν μιλάει για άντρο διαφθοράς και κακοδιοίκησης. Υπάρχει κι αυτή η ΕΡΤ. Με τη διαφορά ότι αυτή ακριβώς είναι η δική τους ΕΡΤ, εκείνοι την έφτιαξαν και οι συνεταίροι τους του ΠΑΣΟΚ κατ’ εικόνα και ομοίωση, εκείνοι την άλωσαν και τη λεηλάτησαν εκ περιτροπής, διασκόρπισαν τα ιμάτια του αρχείου της, έδωσαν πάσες στην ιδιωτική τηλεόραση, έστησαν μηχανισμούς, διόρισαν, έφαγαν, μοίρασαν φιλέτα και εισέπραξαν μίζες, έκλεισαν γκρίζες συμφωνίες με διεθνή στούντιο και ατζέντηδες, διαμοίρασαν συχνότητες, σκόρπισαν έσοδα, διόγκωσαν προϋπολογισμούς, εξέθρεψαν κομματικούς στρατούς και συνδικαλιστικές ηγεσίες, αδίκησαν ταλέντα και επιβράβευσαν φελλούς, έκοψαν εκπομπές στον αέρα, λογόκριναν ρεπορτάζ, έστησαν δελτία ειδήσεων, πριμοδότησαν τη γραφειοκρατία, κάλυψαν κηφήνες και αργόσχολους, κατέστρεψαν ταλέντα και καριέρες. Έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν.
Αλλά υπήρχε δίπλα και η δική μας ΕΡΤ, η ΕΡΤ των φιλότιμων εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων, των ομογενών και της περιφέρειας, η ΕΡΤ των ντοκιμαντέρ και των εκπομπών λόγου, η ΕΡΤ των ξαφνικών σπινθιρισμάτων, των λαθραίων επιτυχιών που καμία κλαδική και καμία διορισμένη διοίκηση δεν μπόρεσαν να ελέγξουν. Υπήρξε ακόμα η μήτρα που ήταν έτοιμη να γεννήσει μικρά αριστουργήματα στις λίγες περιπτώσεις που βρέθηκαν -σχεδόν κατά λάθος- άξιοι άνθρωποι στο τιμόνι της, αλλά ούτως ή άλλως εκείνοι δεν άντεξαν για πολύ, εκδιώχθηκαν κακήν κακώς και στη θέση τους ήρθαν άλλοι να γκρεμίσουν ότι είχε χτιστεί και να ξαναοργανώσουν τα κυβερνητικά προτεκτοράτα.
Έπειτα ήρθε η ώρα του Κεδίκογλου και του Σαμαρά, άξιων συνεχιστών του Μόσιαλου. Έλλειψη στρατηγικής, απανωτές αλλαγές στις ηγετικές θέσεις, εσωτερική φαγωμάρα, ύποπτοι σχεδιασμοί, και ένας στρατός λεγεωναρίων με βάση τη μυστική φόρμουλα 4-2-1.
Και ήρθε νομοτελειακά η ώρα του στρατηγικού λάθους. Ο σχεδιασμός φαινόταν καλός. Να αξιοποιήσουν την κούραση του κόσμου από τα χαράτσια και να παίξουν με το τέλος της ΕΡΤ, το οποίο εν τω μεταξύ είχαν ήδη σφετεριστεί εν μέρει για αλλότριες δραστηριότητες. Να εκμεταλλευτούν την απαξίωση της ΕΡΤ, για την οποία από πολλού είχαν εργαστεί συστηματικά. Και να πετύχουν ταυτόχρονα μια πλειάδα στόχων: να επιβάλουν σιωπητήριο στην ενοχλητική τάση διαφοροποίησης των κυβερνητικών εταίρων, να εξασφαλίσουν ένα μεγάλο πακέτο απολύσεων, θυσία στις αδηφάγες απαιτήσεις της τρόικας, και να προχωρήσουν σε μια μεταρρυθμιστική κίνηση-ηλεκτροσόκ, που θα ταρακουνούσε ολόκληρη των κοινωνία.
Ο σχεδιασμός φαινόταν καλός αλλά δεν ήταν, γιατί υπάρχει και το συναίσθημα, γιατί ο κόσμος καταλαβαίνει ότι εδώ παίζεται κάτι πολύ μεγαλύτερο, είναι θέμα υπεράσπισης της δημοκρατίας και του πολιτισμού, κι ακόμα γιατί βλέπει ότι όλη αυτή η μανία να συντριβεί κάθε τι το δημόσιο παρασύρει μαζί της όλα τα πρωταρχικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική ασφάλιση, απειλεί το νερό που πίνουμε, τον αέρα που αναπνέουμε, τις παραλίες μας, τη φύση, τους χώρους άθλησης, ακόμα και πράγματα που ίσως είχαμε υποτιμήσει αλλά η επικείμενη απώλειά τους μας κάνει να τα εκτιμάμε με διαφορετικό μάτι όπως, ας πούμε, οι δημόσιες βιβλιοθήκες.
Ο σχεδιασμός φαινόταν καλός αλλά δεν ήταν. Βιάστηκαν να εκδηλώσουν την επίθεσή τους προσπαθώντας ν’ αλλάξουν απεγνωσμένα την ατζέντα μετά το φιάσκο της ΔΕΠΑ και της GazProm. Και τα κατάφεραν προς στιγμήν, μόνο που η καινούρια ατζέντα ήταν ακόμα δυσμενέστερη γι’ αυτούς, ενώ δίπλα η Τουρκία φλεγόταν κι εκείνη από τη δική της ξαφνική ανάταση, στέλνοντας μήνυμα στην Ελλάδα ή ίσως περιμένοντας κι ένα μήνυμα απ’ αυτήν.
Σ’ αυτήν ακριβώς τη συγκυρία εκδηλώθηκε το πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης και κοινωνικής διέγερσης στην Αγία Παρασκευή. Γύρω από το σήμα της ΕΡΤ παίχτηκε και παίζεται ένα μπρα ντε φερ που η κυβέρνηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κερδίσει, ακόμα κι αν αποτολμήσει να επιχειρήσει το απονενοημένο διάβημα να καταλάβει το ραδιομέγαρο. Γεγονός που θα καταδείκνυε ακόμα πιο βαθιά την αυταρχική/παρακρατική εκτροπή, το αδιέξοδό της και την υπόγεια συμμαχία της με τη Χρυσή Αυγή, ενώ τα στούντιο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας θα μεταφερθούν στην ΕΣΗΕΑ, στα πανεπιστήμια, στα σπίτια του καθενός και δεκάδες sites θα αναμεταδίδουν και πάλι το ακατάβλητο σήμα σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.
Αλλά ούτε εδώ θέλω να εξωραΐσω τα πράγματα. Το πρώτο σοκ έχει περάσει, και τώρα ήρθε η ώρα οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και τα συνδικάτα του Τύπου να περάσουν σε ανώτερες μορφές πάλης. Δεν εννοώ μονάχα απεργίες και διαδηλώσεις, εννοώ κάτι πολύ μεγαλύτερο και ακόμα πιο σημαντικό.
Από τη Δευτέρα καλό θα ήταν να δούμε πολύ περισσότερα πράγματα από το αυτοσχέδιο πρόγραμμα της ΕΡΤ. Έναντι της πρωτοφανούς συμπαράστασης του ελληνικού λαού, οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ οφείλουν ένα μεγάλο αντάλλαγμα. Να προχωρήσουν και να πειραματιστούν στην παρουσίαση ενός τηλεοπτικού προγράμματος όπως το έχουν φανταστεί κι όπως το έχουμε ονειρευτεί.
Να κάνουν ρεπορτάζ, να πάνε να καταγράψουν τις ουρές στον ΟΑΕΔ, να μπουν σε νοσοκομεία και σε σχολεία, να δείξουν τα κλειστά καταστήματα, ν’ ανέβουν στη Χαλκιδική, να καλύψουν απεργιακές κινητοποιήσεις άλλων. Να πραγματοποιήσουν μια μεγάλη έρευνα για τις ιδιωτικοποιήσεις, για το φιάσκο της ΔΕΠΑ και της GazProm (από ’κει εξάλλου άρχισαν όλα και πρέπει να το ξαναβάλουμε στην ατζέντα), αλλά και για το υποτιθέμενο success story του ΟΠΑΠ.
Να ξετρυπώσουν τους κακομοίρηδες που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς, να μιλήσουν για τις τράπεζες, να δείξουν τον υποτιθέμενο παραδεισένιο κόσμο της Cosco κάτω στο λιμάνι, να ταξιδέψουν στη Μανωλάδα, στην Αργολίδα και στη Λακωνία να ρίξουν τους προβολείς στα βάσανα των μεταναστών, να επισκεφθούν την Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο και τα γκέτο των αθηναϊκών συνοικιών.
Να δώσουν δείγματα της νέας ΕΡΤ που θα χτίσουμε αύριο (της ΕΡΤ, όχι της ΝΕΡΙΤ), και να ανατροφοδοτήσουν σε υψηλότερο επίπεδο το κύμα της συμπαράστασης που δικαίως απολαμβάνουν.
Αυτή θα είναι η δική μας εκδοχή της εξυγίανσης του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.
Via : kasdaglis.wordpress.com
