του Παντελή Μπουκάλα
Ενδοκυβερνητικές τριβές για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο (και μάλιστα «το λεγόμενο», όπως συστηματικά το αποκαλούσαν οι της Ν.Δ., δείχνοντας και δι’ αυτού του τρόπου τις απαξιωτικές τους διαθέσεις). Τριβές για το μοντέλο λειτουργίας της κυβέρνησης, για τον ανασχηματισμό αλλά και για την κατάργηση της Κυριακής αργίας. Με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ από τη μια και τη Ν.Δ. από την άλλη, αλλά και με σποραδικούς αντιδημαρικούς υπαινιγμούς του κ. Βενιζέλου, που δηλώνει με συγκρατημένη αγανάκτηση «βαστάζος» και «αίρων τας αμαρτίας» της κυβέρνησης. Τριβές για τον ενταφιασμό του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου αλλά και για τη μοίρα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, που ίσως κριθεί κι αυτό σπάταλη πολυτέλεια. Γενικά, ό,τι συμβατικά εννοείται ως πολιτισμός δεν φαίνεται να συγκινεί τον ισχυρό της τριάδας, παρά μόνο σαν πεδίο κάλυψης γαλάζιων ρουσφετολογικών αναγκών.
Τριβές, κατόπιν τούτου, για τη διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών. Τριβές προ ημερών για τη διοίκηση του Εθνικού Θεάτρου, όταν διέρρευσαν δίκην τεστ κάποιες ευφάνταστες επιλογές προσώπων από τον κ. Τζαβάρα, οιονεί υπουργό Πολιτισμού κατά την αυτοπαρουσίασή του. Τριβές για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΘ και για το χαράτσι της ΔΕΗ στα ακίνητα, που καταργήθηκε με την ωραία μέθοδο της μετονομασίας. Τριβές για τις απολύσεις στο Δημόσιο και για τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων. Τριβές για το επίδομα γάμου και τα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» των νέων. Τριβές για τον φόρο εστίασης, για τη φορολόγηση των αγροτών και για το φορολογικό γενικότερα. Τριβές για την ΕΡΤ, με παραιτήσεις και αλληλοκαταγγελίες για νεποτισμό και κομματοκρατία. Και τριβές βέβαια για την καταπάτηση της συμφωνημένης αναλογίας 5-3-2 στην κάλυψη επίζηλων θέσεων.
Και επειδή, όπως μαθαίναμε στη Φυσική, διά της τριβής παράγεται θερμότης, «ανεβαίνει η θερμοκρασία» κάθε τόσο και ξανακοκκινίζουν οι περίφημες εκείνες γραμμές. Για λίγο, διότι, ως γνωστόν, νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού. Αλλά έστω και σ’ αυτό το λίγο που κρατάει η πίκρα των δύο ησσόνων που ευλόγως αισθάνονται θιγμένοι, ριγμένοι, υποτιμημένοι, αν όχι και εμπαιζόμενοι, η τρικομματική των τριβών γίνεται τρικομματική των τριγμών στο οικοδόμημά της, επισφαλούς σταθερότητας από την αρχή. Για να νιώσουν έτσι δικαιωμένοι όσοι άρχισαν κάποια στιγμή, τροφοδοτημένοι από την ειδησεογραφική έστω καθημερινότητα, να αποκαλούν την κυβέρνηση «τριβοκομματική», εκ των τριβών, ενώ τώρα προσανατολίζονται, ίσως βιαστικά, στον χαρακτηρισμό «τριγμοκομματική».
Λεόντειος ήταν εξαρχής η προγραμματική συμφωνία διακυβέρνησης, που όσοι τη συνυπέγραψαν την επικαλούνται με το ίδιο πάθος που επικαλείται ο κ. Σαμαράς το Ζάππειο 1 και 2 και το «άλλο μείγμα». Αν τώρα ένιοι των υποτιμωμένων αποδίδουν και γνωρίσματα αλώπεκος στον λέοντα, το πρόβλημα δεν είναι του λέοντος. Ουδέποτε ήταν.
Via : www.kathimerini.gr
