Είπε μια κουβέντα ο άνθρωπος και χυθήκαμε να τον φάμε, έρμαια της κακοπιστίας και της αδιάλλακτης επιθετικότητάς μας, που στο τέλος θα φάει εμάς τους ίδιους. Είπε δηλαδή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ότι η «ποιότητα» των μεταναστών που έρχονται στην Ελλάδα είναι «τραγική». Οτι εμείς εδώ, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, Νότο και Βορρά, δεν είμαστε τυχεροί: «Ο μετανάστης της Σοβιετικής Ενωσης που πάει στη Σουηδία έχει ένα επίπεδο. Εμείς αντιμετωπίζουμε μετανάστες από το Μπανγκλαντές και το Αφγανιστάν, με άλλη κουλτούρα, από έναν άλλον κόσμο. Αυτή είναι η δική μας ατυχία». Η αναθεματισμένη.
Κατ’ αρχάς, ας δεχτούμε πως όταν ο υπουργός λέει Σοβιετική Ενωση, εννοεί πρώην. Εκτός αν άλλες πληροφορίες έχουν οι μηχανισμοί του υπουργείου του· άλλωστε, με τους μπολσεβίκους ποτέ δεν ξέρεις, ίσως έχουν στήσει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική πλεκτάνη. Δεύτερον, φαίνεται να μη θυμάται ο υπουργός ότι κι εμείς είχαμε μετανάστες από την (πρώην) Σοβιετική Ενωση. Και ήταν και αίμα μας. Δηλαδή ήταν αίμα μας όσο τους αποκαλούσαμε «ομογενείς», «Ελληνες του Πόντου» – όσο τους χρειαζόμασταν· ας πούμε για να τους εγκαταστήσουμε σε περιοχές με πολλούς μουσουλμάνους Ελληνες, ώστε να επέλθει, τάχα, κάποια θρησκευτική ισορροπία. Και όταν, εμπαιχθέντες και παρατημένοι στη μοίρα τους από τη μητριά πατρίδα άρχισαν να εμφανίζονται κάπως συχνότερα στο αστυνομικό δελτίο, τι κάναμε; Αποσύραμε το «ομογενείς», υιοθετήσαμε προσωρινά το «Ελληνοπόντιοι», περάσαμε στο Ρωσοπόντιοι και καταλήξαμε στο σκέτο «Ρώσοι». Ρωσόσποροι λοιπόν τα αδέρφια μας. Οπως «Τουρκόσποροι» τα άλλα αδέρφια μας, που ήρθαν εδώ πριν και κυρίως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Στο προκείμενο τώρα. Αυτός που μόλις προχθές μίλησε σε εκδήλωση μνήμης για το Ολοκαύτωμα όσων κήρυξε απόβλητους η ναζιστική θηριωδία, τι θα μπορούσε να εννοήσει, αναφερόμενος στην «τραγική ποιότητα» ανθρώπινων όντων, των νέων «απόβλητων» της Ιστορίας; Ενα και μόνο πράγμα: Οτι οι άνθρωποι του Μπανγκλαντές, του Αφγανιστάν, αλλά και του Ιράκ, της Συρίας, του Σουδάν, της Σομαλίας κτλ., έχουν την ποιότητα, το βάρος, τον χαρακτήρα της τραγωδίας που υφίστανται αυτοί και τα παιδιά τους σε βουνά και πέλαγα. Οτι είναι τραγικοί άνθρωποι, ανώνυμοι, μαζικοί ήρωες μιας τραγωδίας για την ιστόρηση και δικαίωση της οποίας δεν διαθέτουμε πια τραγωδούς στην Αθήνα. Οτι φεύγουν από τον τόπο τους όχι μόνο επειδή είναι φτωχός, αλλά και επειδή γίνονται πόλεμοι, «εκδημοκρατιστικοί» ή εμφύλιοι.
Τι άλλο θα μπορούσε να είχε στον νου του ο κ. Δένδιας του «Ξένιου Δία» (ή του «Ξένιου Ζευ» που είπε ο ευρυμαθής κ. Βαρβιτσιώτης); Οτι υπάρχουν άνθρωποι και υπάνθρωποι, όπως είπε στη Βουλή η κ. Ζαρούλια-Μιχαλολιάκου; Οτι υπάρχουν εκ φύσεως ανώτεροι και κατώτεροι, ποιοτικοί και μη ποιοτικοί; Μήπως, μιλώντας για τραγική ανθρώπινη ποιότητα, εννοούσε χαμηλή, ασήμαντη, φτηνή, παρακατιανή; Απαγε της βλασφημίας.
Via : www.kathimerini.gr
