της Μαρίας Δεναξά
Eίναι, τουλάχιστον, υποκριτικό να γιορτάζει η Ευρώπη την 25η επέτειο απο την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τους συμβολισμούς αυτής της στιγμής –ιδιαίτερα σημαντικής για τους Γερμανούς- με κοινότοπες κενολογίες κλείνοντας την ίδια ώρα τα μάτια στα νέα τείχη και φράχτες διχασμού, μίσους, διαχωρισμού, φτώχειας, εξαθλίωσης, κοινωνικής αδικίας και αποκλεισμού, πραγματικά και νοερά, που υψώνονται σχεδόν παντού.
Ο άνεμος της ελευθερίας που γκρέμισε την παλιά Ευρώπη, 25 χρόνια μετά, ανέδειξε μια νέα ευρωπαϊκή οντότητα, η οποία στο όνομα της ειρήνης, της ασφάλειας και της επίπλαστης οικονομικής ευημερίας, θέτει στο περιθώριο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα και μετρά περισσότερα θανατηφόρα τείχη απο ποτέ.
Συνέπεια πολιτικών επιλογών κι αποφάσεων, όπου αντί να γίνεται ανάληψη ευθυνών και αλλαγή πλεύσης, υψώνονται φράγματα περιορισμού της ορατότητας για όσους βρίσκονται «εντός» των τειχών.
Στους «εκτός», οι απελπισμένοι που εκτοπίστηκαν απο τα πάτρια εδάφη τους εξαιτίας ακατανόητων και άδικων, τις περισσότερες φορές, πολεμικών συρράξεων -οι οποίες προκλήθηκαν στο όνομα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων.
Απελπισμένοι, που τους καταπίνουν τα θαλάσσια τείχη της Μεσογείου μεταξύ Αφρικής και Λαμπεντούζα.
Διωγμένοι, που σκοτώνονται στην προσπάθεια τους να περάσουν τους φράχτες στους ισπανικούς θύλακες της Θεούτα και Μελίγια στις ακτές της Αφρικής, όπου τα συρματοπλέγματα έχουν ενισχυθεί με κοφτερές λάμες για να τραυματίζουν και να σκοτώνουν.
Άμοιροι, που πνίγονται στο Αιγαίο και κατά μήκος του ποταμού Έβρου, όπου δεσπόζει πλέον φράχτης απο συρματόπλεγμα ύψους 4 μέτρων -ο οποίος χρηματοδοτήθηκε απο κονδύλια της ΕΕ, όπως και ο φράχτης των 30 χιλιομέτρων στα σύνορα της Βουλγαρίας με την Τουρκία. Φράχτες στα πρότυπα των ισπανικών.
Στους «εκτός», κι εκείνοι που καταστράφηκαν από το απροσπέλαστο τείχος της οικονομικής κρίσης, που ήρθε για να μείνει. Κι όσοι υποφέρουν από τους φράχτες που υψώνουν οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες αντί να βελτιώνουν, αποδομούν και χωρίζουν τις κοινωνίες σε φτωχούς και πλούσιους, σε κόκκινους και μπλε, σε δημοκράτες και άκρα, σε αριστερούς και δεξιούς και ξυπνούν τους δαίμονες του φασισμού και της ανθρωποφοβίας.
«Εκτός» κι όσοι επιχείρησαν να εκφράσουν μια διαφορετική άποψη αλλά βρέθηκαν αντιμέτωποι με πραγματικά ντουβάρια. Κι όσοι θέλησαν να διαμαρτυρηθούν αλλά μπροστά τους ορθώθηκαν υπερσύγχρονοι φράχτες καταστολής και απανθρωπιάς.
Κι αν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η ανθρωπότητα μετρούσε μόλις 10 τείχη ντροπής, σήμερα που υποτίθεται ότι αυτή η εποχή πέρασε ανεπιστρεπτί και τα μαθήματα έγιναν παθήματα, τα τείχη και οι φράχτες της ντροπής ξεπερνούν τα πενήντα.
Η ανθρωπότητα στις αρχές του 21ου αιώνα, δείχνει περισσότερο απο ποτέ, διχασμένη κι εγκλωβισμένη μέσα κι έξω απο τα τείχη που η ίδια δημιούργησε…
Οπότε, για ποια πτώση τείχους στο Βερολίνο μιλάμε;
Via : www.aixmi.gr
