του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ήταν στραβό το κλήμα, το ‘φαγε κι ο γάιδαρος – μόνο ανοιχτό ερώτημα, ποιος είναι κλήμα: το ΔΝΤ ή ο εγχώριος λαϊκισμός (και, αντιστοίχως, ποιος είναι ο γάιδαρος).
Ζούμε αυτές τις μέρες μια νέα συνταγή πολιτικού αδιεξόδου. Κι ενώ θα λεγε κανείς ότι οικοδομείται με βάση τη λογική «Να πειθαρχήσουμε την κοινωνία» που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ή πάλι με αφορμή τα φορολογικά μέτρα για το ακίνητο που επιχειρεί η κυβέρνηση Σαμαρά-Στουρνάρα, τη βαθύτερη επιρροή ασκεί το δίλημμα «ΔΝΤ ή εγχώριος λαϊκισμός». Εξηγούμαστε:
Όταν πρωτοξεκίνησε η ιστορία με τον Δημοσιονομικό Πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ, που πριν από μήνες και μήνες αναγνώρισε ο Olivier Blanchard ότι είχε υπολογισθεί λάθος (στο 0,5-0,7, ενώ προκύπτει 1,2-1,7), νομιμοποιούνταν κανείς να πιστέψει ότι θα άρχιζε ένας κύκλος ορθολογισμού στη συζήτηση για το μείγμα πολιτικής, για τη «συνταγή» στις χώρες που είναι παγιδευμένες σε κρίση χρέους ΚΑΙ κρίση ρευστότητας. Ότι, δηλαδή, το ΔΝΤ και η διεθνής οικονομική ορθοδοξία – δηλαδή: από κοντά και οι Βρυξέλλες, από δίπλα (το πιο σημαντικό) και το Βερολίνο το οποίο και είχε επιμείνει να έλθει το ΔΝΤ ώστε με την τεχνογνωσία του να «πειθαρχήσει» τους σπάταλους του Ευρωπαϊκού Νότου – θα αναγνώριζαν το αδιέξοδο της «συνταγής» . Ότι σε συνεννόηση με τις χώρες σε Πρόγραμμα θα δίνονταν χρόνος για την προσαρμογή. Ότι οι ίδιες οι χώρες σε Πρόγραμμα, θα συνέχιζαν με μια αίσθηση (πλέον) προοπτικής τη βαρύτατη προσπάθεια προσαρμογής τους…
Όταν, στο γύρισμα του χρόνου, την αναγνώριση του μεθοδολογικού λάθους με τον Πολλαπλασιαστή τη σήκωσε πλέον σε πιο επίσημο επίπεδο η Έκθεση του ΔΝΤ και η ίδια η κυρία Λαγκάρντ αυτοπροσώπως, χωρίς όμως να δοθεί κάποιο σήμα ουσιαστικής αλλαγής της «συνταγής ΔΝΤ» στις χώρες όπου βρισκόταν σε εφαρμογή Πρόγραμμα, η υπόθεση άρχισε να στραβώνει. Το χρονικό έχει δώσει με τον λαμπερό τρόπο γραφής του ο Γιάνης (ένα «ν») Βαρουφάκης, παρέλκει η διεξοδικότερη καταγραφή. Εύλογα μεν, πολιτικά άκριτα δε, άρχισαν πάλι οι κραυγές «το ΔΝΤ που μας έφερε στο αδιέξοδο αναγνωρίζει το σφάλμα του αλλά συνεχίζει πεισματικά τη γραμμή του» («Φυσικά», το γεγονός ότι οι ίδιες οι πολιτικές ελίτ είναι που βύθισαν τις χώρες τους στο αδιέξοδο που «έφερε το ΔΝΤ», λησμονείται). Όμως ανάλογη πολιτική ακρισία δείχνει και το ΔΝΤ, που εκφωνεί το μεθοδολογικό του mea culpa με μια ψυχρότητα χειρουργού χωρίς όμως να μειώνει και την καταγγελτικότητα πάστορα προς τις κοινωνίες που χρειάζεται να εφαρμόσουν Πρόγραμμα – με πολλαπλασιαστή, έστω, στο 1,4 αντί για το 0,5. Όσο για τις Βρυξέλλες και (κυρίως) για το Βερολίνο, αυτά βρίσκονται κάποιους μήνες πίσω…
Τώρα; Τώρα φθάσαμε στην τελική φάση: η αυτοκαταγγελία της ρίζας της «συνταγής ΔΝΤ», που ήταν και παραμένει η δημοσιονομική διόρθωση (tax-tax-tax και cut-cut-cut) με ολίγην από διαρθρωτικά μέτρα, πάει να γίνει μόνιμη επωδός, leitmotiv της διεθνούς δημόσιας συζήτησης. Προσαρμογή των Προγραμμάτων υπάρχει μεν στα χαρτιά, στην Ελλάδα μάλιστα γιορτάσαμε διετή παράταση του Προγράμματος (αλλά… πληρώσαμε με το να γίνει front-loaded!) όμως κινείται με την ταχύτητα των παγετώνων: στην περίπτωση Ελλάδας-Πορτογαλίας, οι γερμανικές εκλογές λειτουργούν ως το απόλυτο interdictum για κάθε έγκαιρη αλλαγή. Το κυριότερο: σε εθνικό πολιτικό επίπεδο, όλα αυτά επαναφέρουν την καρικατούρα λαϊκίστικης δημόσιας συζήτησης: από τη μια οι Αντιμνημονιακοί, που ωρύονται: «Σκοτεινές δυνάμεις μας κατέστρεψαν, τώρα αναγνωρίζουν το λάθος τους αλλά επιμένουν να μας καταστρέφουν!» , από την άλλη Μνημονιακοί που βελάζουν: «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αλλιώς έχουμε μπροστά χρεοκοπία και χάος» και αδυνατούν να σηκώσουν φωνή διεθνώς (ενώ μέσα τους σκάνε κυριολεκτικά με τη στάση ΔΝΤ/Βρυξελλών/Βερολίνου).
Η απόλυτη συνταγή αδιεξόδου: όποιος και να κερδίσει στον απόλυτο φαύλο κύκλο ΔΝΤ-λαϊκισμού, εμείς χαμένοι θα ‘μαστε. Και, το κυριότερο, η ίδια η έννοια «δημόσια συζήτηση» θα έχει κατέβει ένα ακόμη σκαλοπάτι κατεξευτελισμού….
Via : www.protagon.gr
