του Δημήτρη Σεβαστάκη
Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, η διάλυση της Ελιάς, το ερωτηματικό του Ποταμιού, ο γενικότερος σπασμός του Κέντρου καθησυχάζει και ανησυχεί. Καθησυχάζει μερικούς αριστερούς που θεωρούν το θέμα μακρινή αναταραχή, ένα ευπρόσδεκτο χάος στο σπίτι παλαιών συστημικών. Καθησυχάζει παλαιούς Πασόκους, που ως προνοητικοί και ακριβείς, πρόλαβαν και έφυγαν. Καθησυχάζει κάποιους Δεξιούς που πιστεύουν ότι θα τρυγήσουν από το κουρασμένο αμπέλι.
Οι κεντρώες, όμως, ωδίνες ανησυχούν και αρκετούς. Γιατί το κενό στον πολιτικό χάρτη φαίνεται μεγάλο και αυτή η μωβ μπάρα της δημοσκοπικής αποχής και αναποφασιστικότητας, που συγχρόνως σημαίνει και την έκλειψη του μεσαίου χώρου, θα αποσταθεροποιήσει -λένε- το πολιτικό σύστημα. Ποιο είναι το σημείο ευστάθειας του πολιτικού συστήματος το οποίο κινδυνεύει; Και σε τι ακριβώς συνίσταται το ελληνικό πολιτικό σύστημα; Ποια παραγωγή διαμοιράζει, ποιους πολιτικούς πόρους διαθέτει, σε ποιες ακριβώς κοινωνικές ομάδες μεσολαβεί συγκροτώντας πολιτική και ποια ακριβώς είναι η κανονιστική συνεισφορά του;
Γνωρίζουμε ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ένα ελάχιστα χρήσιμο εξάμβλωμα, που δεν εισηγείται κανενός είδους πολιτική, παρά μόνο ένα, πολιτικά, υπανάπτυκτο μνημονιακό τυφλοσούρτη. Επίσης, αφού έχει αποδομήσει -με τη νωθρότητά του και την απίστευτη ανικανότητά του – κάθε παραγωγική ικμάδα, δεν έχει να διαχειριστεί (ούτε καν να κληροδοτήσει) κανέναν πόρο, είτε πολιτικό, είτε οικονομικό.
Το λεγόμενο σύστημα παραμένει αυτοσύστημα, μια ομάδα ενδιάμεσων του υψηλού κρατισμού, που βγάζει εγκυκλίους, χαώνοντας το σύμπαν, που φορολογεί κάθετα, κοφτά και με τεχνική πορτοφολά, ό,τι είναι παραγωγικό. Το σύστημα διαθέτει, βέβαια, μια μεταφυσική των θεσμών, προκαλεί ακόμα το λαϊκό δέος που μπορεί να πείσει κάποιον και διαθέτει στην εργαλειοθήκη του τα ποικίλα εργασιακά ανοσιουργήματα (μικροσυμβάσεις, κοινωνική εργασία, εργασιακή μαθητεία κ.λπ.) τα οποία μπορούν να ξαναεκμαυλίσουν να δημιουργήσουν μια ψευδαίσθηση εργασίας, κυρίως να δώσουν άλλοθι σε ανέργους. Μπορεί δηλαδή να εμπορευτεί το πιο δυσεύρετο, που είναι το αίσθημα του ανήκειν, και πέραν τούτου ουδέν.
Πολλοί αναλυτές επίσης εκτιμούν ότι η Αριστερά, κυρίως διά του ΣΥΡΙΖΑ, έχει αγγίξει μια οροφή στη επιρροή της -κομπάζουν μάλιστα για την ανικανότητά του να ταξιδεύσει από το 4% στο 40%-. Εκτιμούν ότι υπάρχει μια απογοητευμένη συστράτευση, μια δυσφορούσα συμφωνία, μια δυσανεκτική ψήφος που δεν του δίνει πολιτικό βάθος. Για τους σχολιογράφους αυτούς δεν υπάρχει μεν σύστημα, αλλά και δεν μπορεί να υπάρξει αντι-σύστημα. Όλα έχουν την εν μέρει αλήθεια τους. Και ο ΣΥΡΙΖΑ σπαταλάει πολιτικές πιστώσεις και πολιτική ύλη χάνοντας χρόνο, βράζοντας με οργανωτικές απεραντολογίες. Και το Κέντρο χωρίς την εξουσία (το κεντρικό εργαλείο πολιτικής ενότητας ) αποσυντίθεται και το πολιτικό σύστημα εκδηλώνει το βαθύ ιδεολογικό, ηθικό και λειτουργικό έλλειμμα και βυθίζεται στη λάσπη που διαπράττει.
Είναι εύκολο να κατηγορείς αυτό το σύστημα. Όμως αυτή είναι μια πολιτική υπνηλία που αφήνει έξω από την ανάλυση ορισμένα κρίσιμα και ανεξήγητα. Με ποια ποιότητα θα αντικατασταθεί η υπάρχουσα πολιτική; Ποιος θεσμός στη θέση τίνος; Ρέει κόσμος στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα περισσότερος διαρρέει προς τη βαθιά παρελκυστική νιρβάνα, προς την παραίσθηση. Δεν είναι το κρίσιμο ερώτημα ποια δημοσκοπικά ποσοστά έρχονται ή στέκονται, αλλά ποιο το ποσοστό αυτών που παραιτούνται. Ποιο είναι το ποσοστό αυτών που μισούν απλώς τον διπλανό σε μια νέα εγωπαθή και φτωχή ατομικότητα; Τι θα κάνεις με αυτούς τους συναισθηματικά κατεστραμμένους ανθρώπους; Πώς θα ανακτήσουν στοιχειώδες σθένος, αυτοεκτίμηση και κυρίως πώς θα επανεπενδύσουν στο μέλλον τους αντί να καθηλώνονται ως ψυχάκηδες, αντιδραστικοί, βίαιοι και αντιπαραγωγικοί;
Αυτοί οι άνθρωποι δεν κερδίζονται αν κατασκευάσουν μια λίμνη απέχθειας για όλα. Αυτοί θα είναι ο Δεξιός Τομέας της ελληνικής Ουκρανίας. Και αυτό θα είναι το δυσνόητο, απείθαρχο και αιχμαλωτιστικό κληροδότημα. Νομίζω, πέρα από τις θεσμίσεις που, έχοντας ενσωματωθεί στην ελληνική πραγματικότητα, αποτελούν ήδη ένα κεκτημένο στα χέρια της τροϊκανής κουλτούρας, πέρα από την ευρεία καταστροφή δημοκρατικών κανόνων (που ήδη θρηνούμε τον χαμό τους αφού συχνά και επιπόλαια δικαιώσαμε τις μούντζες και τις ευκολίες ως πολιτική γλώσσα) αυτό που αποκατοικεί τον πολιτικό μας τόπο είναι οι πολίτες της παραίτησης. Και αυτοί διατρέχουν ποσοστά και χρωματισμένες μπάρες ως βέλος του νέου πολιτικού τοπίου. Αυτοί είναι η έσω τρόικα. Που δεν εκδιώκεται, ούτε αναθεωρεί…
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, Αν. Καθηγητής ΕΜΠ
Via : www.avgi.gr
