Το ερειπωμένο κτίριο που στέγαζε μία κατάληψη, είναι πλέον ένα σύγχρονο και όμορφο σχολείο. Αλήθεια, εκείνοι που είχαν διαμαρτυρηθεί για την εκκένωση του, θα μπορούσαν να επαναλάβουν το ίδιο και σήμερα;
του Κώστα Γιαννακίδη
Στις 20 Δεκεμβρίου 2012 οι άνδρες της Αστυνομίας πέρασαν το κατώφλι ενός ερειπωμένου κτιρίου στην Αχαρνών. Και ακόμα και στην τελευταία άκρη της χώρας, έμαθαν για την ύπαρξη της Βίλας «Αμαλίας». Η παράταιρη γενική έχει να κάνει με την ιστορία της κατάληψης που στεγάστηκε εκεί. Επρόκειτο για μετακόμιση ενός κοινόβιου της οδού Αμαλίας προς τα δύο κτίρια που στο παρελθόν στέγαζαν επαύλεις των οικογενειών Ράλλη και Αργυροπούλου.
Από το 1932 ως το 1973 εκεί στεγάστηκε το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων. Απόφοιτοι του, μεταξύ άλλων, οι Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Αλβανίας Αναστάσιος και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που, ούτε σε σενάριο δεν θα τολμούσε να διαβάσει ότι κάποτε αυτό το κτίριο θα πάρει το όνομά του. Ομως μισό λεπτό. Μας λείπουν καμιά σαρανταριά χρόνια και μία κατάληψη.
Το 1990 μπήκαν μέσα αντιεξουσιαστές. Το κτίριο, από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων περιήλθε στον Δήμο. Και το 2012 ο Καμίνης αποφάσισε την έξωση. Και εδώ κάνουμε μία στάση, μαζί με την ιστορία του κτιρίου. Μπορείτε να θυμηθείτε τι έγινε το 2012 όταν τα ΜΑΤ μπήκαν στο κτίριο; Δεν γίνετε να μη θυμάστε τη συζήτηση που άνοιξε και το debate που ξεκίνησε. Δηλαδή ποιο debate; Αν τολμούσες να πεις ότι ορθώς ο Δήμος ανέλαβε το κτίριο, εκείνες τις μέρες, της βίας και της οργής, έμπαινες στον ίδιο πάγκο με τους δωσίλογους, τους ταγματασφαλίτες, τους φίλους της Χρυσής Αυγής -το «φιλελές», που δύναται να τα περιέχει όλα, δεν είχε επινοηθεί ακόμα. Οι υπερασπιστές της κατάληψης, ανάμεσα τους και σημερινά κυβερνητικά στελέχη, έλεγαν ότι ο χώρος φιλοξενεί συλλογικότητες, αποτελεί πεδίο ελεύθερης έκφρασης και, εν τέλει, λειτουργεί ως επιχειρησιακό ανάχωμα στη δράση της Χρυσής Αυγής. Οταν η συζήτηση προχωρούσε εις βάθος, μπορεί και να άκουγες ότι είναι επιλογή των μηχανισμών του κράτους να ξηλώσουν τα σημεία ελεύθερης έκφρασης. Κανένας, βέβαια, δεν είπε το προφανές: ότι ήταν δικαίωμα και, κυρίως, υποχρέωση του Δήμου να αξιοποιήσει την περιουσία του προς όφελος των δημοτών του. Οταν δε μπήκαν τα μηχανήματα στο ερείπιο (μόνο το κέλυφος κρατήθηκε), διάβαζες ότι ένας ζωντανός χώρος της πόλης παραδόθηκε στους εργολάβους. Στην πραγματικότητα παραδόθηκε την Πέμπτη σε 180 παιδιά της περιοχής που έκαναν μάθημα σε ένα χώρο χωρίς προαύλιο στην Αγίου Μελετίου. Ανακατασκευάστηκε από τον Δήμο Αθηναίων με κόστος 3,1 εκατ. ευρώ και ήταν έτοιμο σε λιγότερο από τριάντα μήνες.
Εδώ, λοιπόν, υπάρχει χώρος για να γίνει ένα ενδιαφέρον πείραμα. Μπορούν, αλήθεια, εκείνοι που υπερασπίστηκαν την κατάληψη να βγουν τώρα ενώπιον όλων και να επαναλάβουν την άποψη τους; Κοινώς, τολμούν να εμφανιστούν στο προαύλιο του σχολείου και να πουν ότι η διαχείριση του κτιρίου δεν μεγιστοποίησε το όφελος προς την κοινωνία; Οχι μόνο δεν θα το πουν, αλλά ορισμένοι από αυτούς θα βάλουν και το κουστουμάκι τους (χωρίς γραβάτα) και θα σπεύσουν στα επίσημα εγκαίνια. Το πιο χρήσιμο μάθημα του 2ου Λυκείου Αθηνών δόθηκε πριν καν ανοίξει.
Via : www.protagon.gr
