της Μαρίας Δεναξά
Θα κάνει τίποτα ο Ολάντ για να μας βγάλει από την κρίση; Θα αντιπαρατεθεί στη Γερμανία; Τα πράγματα στη Γαλλία είναι τόσο άσχημα όσο ακούγονται;
Αυτές ήταν οι πιο συχνές ερωτήσεις που μου έθεταν στη διάρκεια των ολιγοήμερων διακοπών μου στην Ελλάδα. Η απόσταση μεταξύ των δυο χωρών που δοκιμάζονται σε υπέρτατο βαθμό από μια πανομοιότυπη οικονομική, πολιτική και θεσμική κρίση χωρίς προηγούμενο, μπορεί να είναι σχετικά μεγάλη, αλλά έχω την εντύπωση πως στο μυαλό του Έλληνα μόνο η Ελλάδα υποφέρει πραγματικά, ενώ η Γαλλία απλά δοκιμάζεται. Στη μνήμη πολλών παραμένει η υπερδύναμη εκείνη που όταν το αποφασίσει θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι κι όλα θα φτιάξουν δια μαγείας, όχι μόνο για την ίδια αλλά και για όσους ιστορικά περίμεναν πάντα τον «από μηχανής θεό» (παραδοσιακό σύμμαχο) για να τους ξελασπώσει…
Δυστυχώς, όμως, η αλήθεια σήμερα για τη Γαλλία, και κατά συνέπεια για την Ευρώπη, είναι μαύρη.Ποτέ στα 20 χρόνια που ζω έξω δεν είδα τη χώρα σε τέτοια αποσύνθεση. Μηδενική ανάπτυξη, υπέρογκο χρέος, μαζικές απολύσεις, υψηλή ανεργία, αποβιομηχανοποίηση που επιταχύνεται, θεαματική συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης, κατάρρευση της εμπιστοσύνης στο πολιτικό και μηντιακό σύστημα, σταδιακή υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και του εκπαιδευτικού συστήματος, γενικευμένη κοινωνική κατάθλιψη άνοδος των ακροδεξιών στοιχείων…
Μια γνωστή περιγραφόμενη κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα από το 2009 και που η Γαλλία μόλις εισέρχεται στις περιδινήσεις, καθώς όπως και η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία ή η Ελλάδα τιμωρείται που άργησε να εφαρμόσει την αγγλογερμανική ατζέντα ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού ή να προτάξει μια ισχυρή αντίρροπη και προοδευτική πολιτική πρόταση που δεν θα την οδηγούσε στην σημερινή κατάσταση.
Στην αποσύνθεση της χώρας συνέβαλαν, φυσικά, όπως και στην Ελλάδα οι πολιτικοί της. Από τις αρχές του 2000, αλλά κυρίως από όταν την εξουσία ανέλαβε διαδοχικά το δίδυμο της συμφοράς Σαρκοζί-Ολάντ.
Απουσία ξεκάθαρου οράματος για τη χώρα και την Ευρώπη ο Σαρκοζί το 2007 και για μια πενταετία κι ο Ολάντ απο το 2012 κι έπειτα, περιορίστηκαν σε μια στρεβλή διαχείριση της χώρας αρκούμενοι στο να διαφημίζουν το γερμανικό οικονομικό μοντέλο ως πανάκεια όλων των γαλλικών και ευρωπαϊκών δεινών, που η εφαρμογή του στην πράξη αποδεικνύεται εφιάλτης για πολλά ευρωπαϊκά κράτη.
Παράλληλα, γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι και οι δύο ήταν ανίκανοι να παράγουν σοβαρά πολιτικά προγράμματα και λύσεις στα μέτρα και στις ιδιαιτερότητες των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα τους, ενώ ευνόησαν ασύμμετρες εξουσίες σε συστήματα οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων.
Έτσι φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση όπου άλλη μια μαρτυρική εβδομάδα, εβδομάδα υψηλού κινδύνου, ξεκινά για τη χώρα και κυρίως για τον Φρανσουά Ολάντ. Παρόλο που δεν έχει ολοκληρώσει το πρώτο μισό της θητείας του η πλειοψηφία των πολιτών του έχει απονείμει τον τίτλο του χειρότερου προέδρου της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. H εικόνα του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, καθώς από την πολιτική του ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα τρέφει μέσα στην άσχημη οικονομική συγκυρία την κουτσομπολίστικη υστερία με τις ροζ ιστορίες της προσωπικής του ζωής, με την συγγραφική εκδίκηση της Βαλερί Τριερβελέρ τα διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς και τα love story’s πρωτοκλασάτων υπουργών του.
Η δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του μεγαλώνει και θα μεγαλώνει όσο οι προεκλογικές του υποσχέσεις παραμένουν γράμμα νεκρό κι όσο θα δηλώνει ότι η πολιτική λιτότητας που έχει γονατίσει τη χώρα είναι μονόδρομος και δεν πρόκειται να αλλάξει. Παράλληλα, αυξάνεται κι ο αριθμός των βουλευτών-ανταρτών του κόμματός του που τον αμφισβητούν, πλέον, ανοιχτά. Αυτό όμως δεν θα σταθεί εμπόδιο ώστε την Τρίτη ο πρωθυπουργός Εμανουέλ Βαλς να πάρει -με δυσκολία να λέγεται- την ποθούμενη ψήφο εμπιστοσύνης που θα επιτρέψει να επικυρώσει το επόμενο πακέτο σκληρών περικοπών και φορολογικών μέτρων που έχει κόψει και ράψει στις διαστάσεις των Γάλλων.
Άλλωστε οι Οίκοι Αξιολόγησης καιροφυλακτούν και ως φαίνεται βρήκαν το επόμενο θύμα τους. Ήδη ο οίκος Moody’s ετοιμάζεται την Παρασκευή σύμφωνα με την εφημερίδα Journal du Dimancheνα στερήσει και το δεύτερο Α από τη Γαλλία με μια νέα υποβάθμιση της οικονομίας της.
Αλλά δεν επιστρέφει μόνο ο εφιάλτης της υποβάθμισης. Μέχρι την Κυριακή θα έχει κάνει επίσημη επανεμφάνιση ο Νικολά Σαρκοζί που, όπως και ο Μπερλουσκόνι παλαιότερα, ευελπιστεί η πολιτική, σαν άλλος Ιορδάνης ποταμός, να τον ξεπλύνει από τις δικαστικές του περιπέτειες κι όσοι Γάλλοι έχουν κοντόφθαλμη μνήμη να του χαρίσουν μια δεύτερη προεδρική θητεία το 2017.
Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, η Γαλλία πλέον επί Ολάντ είναι καταδικασμένη σε μια διαρκή προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές του 2017. Μια διάλυση της Βουλής, και μια συγκατοίκηση περνάει σε δεύτερη μοίρα, τουλάχιστον για την ώρα.
Η ακέφαλη Δεξιά το απεύχεται. Είναι ανέτοιμη. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν τη συμφέρει γιατί η φθορά της εξουσίας θα της στοιχήσει στις προεδρικές του 2017. Οι Σοσιαλιστές βουλευτές με δυσκολία θα τολμήσουν να ρίξουν την κυβέρνηση μιας και γνωρίζουν ότι πολλοί δεν θα επανεκλεγούν.
Όσο για το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο, που η σκιά του πλανάται βαριά πάνω από την Γαλλία, το 65% των πολιτών σύμφωνα με νεώτερη δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε την Κυριακή, κρίνει ότι δεν είναι ικανό να κυβερνήσει τη χώρα. Ωστόσο προσοχή, την ιδεολογία του ασπάζονται καθημερινά ολοένα και περισσότεροι Γάλλοι που είναι απογοητευμένοι από το παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς – Αριστεράς.
Ο προεκλογικός μαραθώνιος, λοιπόν, για την προεδρία του 2017 έχει ξεκινήσει και απομένουν 32 μήνες πριν κοπεί το νήμα του τερματισμού. Ένας μαραθώνιος που θα είναι μακρύς και ιδιαίτερα δύσκολος για τον Ολάντ, τον Σαρκοζί, τη Λεπέν και για όποιον άλλο πολιτικό με όραμα για τη Γαλλία ή δίχως θελήσει να δηλώσει συμμετοχή…
Via : www.aixmi.gr
