του Παντελή Μπουκάλα
Έχει κι ένα καλό η ιστορία με το «success story», που το υπερασπίζουν φανατικά οι κυβερνητικοί και το αμφισβητεί ο ΟΟΣΑ. Οτι για λίγο θα μείνει στο περιθώριο της μη χρήσεως το «αφήγημα», που πότε σαν «νέο» και πότε σαν «καινούργιο» βρισκόταν συνεχώς στα χείλη των προπαγανδιστών: αφότου χάραζε η μέρα κι έβγαιναν στο γυαλί πριν καλά καλά ξενυστάξουν και μέχρι να κλείσει ο ημερήσιος τηλεοπτικός κύκλος. Και να μπορέσουν έτσι να περάσουν από το μετερίζι της λαϊκής διαφώτισης στην ονειρική γαλήνη της κλίνης τους.
Ίσως λοιπόν το «αφήγημα», εκτοπισμένο στη σκιά από την αίγλη του «success story», μπορέσει να αναλάβει δυνάμεις και νόημα στην οικεία του προστατευτική ηρεμία της λογοτεχνίας. Μέχρι να το ξαναθυμηθεί και να το ξαναπεριλάβει κάποιος από τους παλαιούς κομματάρχες ή και από τους νέους, που εμφανίζονται με ρυθμό ένας το δεκαήμερο. Και ω του παραδόξου θαύματος, ορισμένοι νέοι μικροϊδιοκτήτες προσωπικού κόμματος καταφέρνουν να πλασαριστούν σε καλή θεσούλα στα υπερευαίσθητα γκάλοπ πριν καν πληροφορηθεί ο κόσμος (αν βέβαια μας ενδιαφέρει ο κόσμος) τόσο την ύπαρξη του κόμματός τους όσο και το όνομά του: Νέα Ελλάδα; Νέα Μέρα; Νέα Ελπίδα; Καινή Νεότης; Νεαρά Κενότης; Μα τι σημασία έχει. Μια κάποια δικτύωση χρειάζεται. Αν έχεις φίλους διάβαινε και μι-μι-έ περπάτει δεν έλεγαν οι παλαιοί; Πώς; Για τύχη έλεγαν και όχι για φίλους, για ριζικό και όχι για μι-μι-έ; Εντάξει, όλα θέλουν τον εκσυγχρονισμό τους. Και οι παροιμίες.
Μήπως άλλωστε δεν εκσυγχρονίστηκε το δίλημμα εκείνο «Ιησούν ή Βαραββάν», παίρνοντας τη μορφή «ΟΟΣΑν ή Στουρνάραν»; Ποιον να πιστέψει ο ανεκπαίδευτος στα μακροοικονομικά; Τον απαισιόδοξο διεθνή οργανισμό, που για το 2014 προβλέπει ύφεση 1,2%, ή τον πλήρη αυτοπεποιθήσεως υπουργό που προφητεύει σακσεστορίζων ότι του χρόνου «το ΑΕΠ θα είναι λίγο πιο κάτω από ένα θετικό +1»; Η σωστή απάντηση ίσως είναι «κανέναν από τους δύο», μια και βρισκόμαστε στον αστερισμό του Κανενός. Αντί δηλαδή να εμπιστευτούμε ανεξέταστα τους άσαρκους αριθμούς των μεν ή του δε, μπορούμε να στραφούμε στην ενσώματη μικροοικονομία. Να ρωτήσουμε δηλαδή το βαλάντιό μας, αλλά και φίλους, συγγενείς, συναδέλφους. Και κυρίως να κοιτάξουμε το πρόσωπό τους, μήπως διακρίνουμε αν υπάρχει λάμψη ή στάχτη, σιγουριά ή φόβος. Μάλλον φόβο θα δούμε στους περισσότερους, γέννημα της ποικιλόμορφης μείωσης που υπέστησαν: στον μισθό ή στη σύνταξη, στα εργασιακά και τα λοιπά δικαιώματά τους, στις «πολυτέλειες» που νοστίμευαν τον βίο τους, ταβερνάκι, σινεμά, βιβλίο, γήπεδο, θέατρο.
Βεβαίως και συναντάμε και χαμογελαστούς ανθρώπους. Τους βλέπουμε άλλωστε και στην τηλεόραση, σαν συμπρωταγωνιστές στο προπαγανδιζόμενο «success story». Σχεδόν όλοι σχετίζονται με τον τουρισμό. Αλλά με μοναδικό μεγάλο επενδυτή τον ήλιο και κυριότερη παραγωγή μας την άμμο, γυρνάμε στο παλιό γνωστό «ελληνικό αφήγημα». Που τα ’φαγε τα ψωμιά του.
Via : www.kathimerini.gr
