Τον σκασμούλη λίγο με το παιδί

Κρίνουμε, επικρίνουμε, βρίζουμε, καταριόμαστε, ξαμολάμε τις ευθύνες ξέμπαρκες εδώ κι εκεί, χωρίς εμείς να κουνάμε το δαχτυλάκι μας

Ελενα Ακρίτα

Η αυτοκτονία του 15χρονου από την Αργυρούπολη συγκλονίζει την κοινή γνώμη: όταν λέμε «συγκλονίζει» μη φανταστείτε κάτι φοβερό, κάθε θάμα τρεις ημέρες. (Αλήθεια, τον Βαγγέλη Γιακουμάκη τον θυμάται ακόμα κανείς εκτός απ’ τους δικούς του;)

Η φράση «κατόπιν εορτής» κρύβει πολλές τραγωδίες μέσα σε δυο λέξεις. «Κατόπιν εορτής» μαθαίνουμε για τα δράματα, «κατόπιν εορτής» πέφτουμε από τα σύννεφα, «κατόπιν εορτής» κουνάμε το δάχτυλο. Παρακολουθούμε αμέτοχοι την τραγωδία μπρος στα μάτια μας και «κατόπιν εορτής» στηλιτεύουμε τους πάντες. Αλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι. Ποτέ εμείς.

«Κατόπιν εορτής» αυτοκτόνησε και το παιδί – στην κυριολεξία, αφού απαγχονίστηκε ύστερα από μια γιορτή, ένα πάρτι.  Αφησε σημείωμα «αυτοί οι έξι με κατέστρεψαν, καταστρέψτε τους» – κι ορισμένοι υπαινίσσονται τώρα πως αυτό λέει βγάζει μια ψυχική σκληρότητα. «Ο άτυχος νέος» γράφει ο άλλος, ποιος άτυχος νέος ρε ηλίθιε; Ενα παιδί ήταν. Ενα τρομαγμένο, βασανισμένο αγοράκι. Δεν έζησε τίποτα, δεν πρόλαβε τίποτα, δεν χάρηκε τίποτα. Και θα βγει και φταίχτης μετά θάνατον.

Βγαίνει τώρα ο κάθε πικραμένος να πει την αποψάρα του «κατόπιν εορτής». Φταίνε οι γονείς, φταίει το σχολείο, φταίνε οι συμμαθητές, φταίει το περιβάλλον. Και μπορεί όντως να φταίνε όλοι αυτοί. Αλλά φταίμε κι εμείς. Φταίμε όταν στεκόμαστε στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα μπροστά στη φρίκη, την όποια φρίκη, χωρίς να κάνουμε το παραμικρό για να την εμποδίσουμε.

Τον σκασμούλη λίγο με το παιδί. Κρίνουμε, επικρίνουμε, βρίζουμε, καταριόμαστε, ξαμολάμε τις ευθύνες ξέμπαρκες εδώ κι εκεί, χωρίς εμείς να κουνάμε το δαχτυλάκι μας. Ακούμε το παιδί να ουρλιάζει απ’ το ξύλο στο διπλανό διαμέρισμα κι αντί να το βοηθήσουμε, μουντζώνουμε τον θύτη πίσω από τον τοίχο.

Στην περίπτωση του 15χρονου αυτόχειρα, πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες. Γιατί υπάρχουν ευθύνες. Ας τις ψάξουν αυτοί που πρέπει να τις ψάξουν. Κι ας μην σπρώξουμε κι αυτόν τον θάνατο στα αζήτητα μιας ακόρεστης δημοσιότητας. «Κατόπιν εορτής» ας θυμόμαστε αυτό το παιδί, ακόμα και μετά την ημερομηνία λήξης της είδησης.

Ή ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον.

Via : www.tanea.gr