του Πέτρου Κατσάκου
Είναι η πρώτη φορά που θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει με αυτήν την τεράστια πολιτική προσωπικότητα που εδώ και λίγους μήνες στεγάζεται στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και ακούει στο όνομα Εύη Χριστοφιλοπούλου.
«Είναι για λύπηση οι μαθητές που διαμαρτύρονται κάτω από το γραφείο μου» απεφάνθη από ραδιοφώνου η φανατικότερη χειροκροτήτρια των Μνημονίων και δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί της. Φυσικά και είναι για λύπηση οι μαθητές που διαμαρτύρονται. Αν δεν τους είχατε καταντήσει εσείς για λύπηση. Όπως για λύπηση είναι και γονείς τους. Όπως για λύπηση είναι και οι δάσκαλοί τους. Κομμάτια όλοι αυτοί μιας κατακερματισμένης κοινωνίας που έχει καταντήσει για λύπηση στο σύνολό της, σαν αποτέλεσμα αξιοθρήνητων πολιτικών πρακτικών.
Για λύπηση όλοι αυτοί που λιμοκτονούν από έλλειψη χρημάτων και δημοκρατίας.
Για λύπηση και όλοι αυτοί οι «χορτάτοι» που ενοχλούνται από τις κραυγές των πεινασμένων και τους κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο ζητώντας τους να σωπάσουν.
«Μη μιλάς, γιατί θα χάσεις και το ξεροκόμματο που σου έμεινε» είναι η μόνιμη επωδός των τηλεοπτικών εκφοβιστών που σιγοντάρουν την λύπη των κυβερνώντων.
Οι «αξιολύπητοι» μαθητές που προκάλεσαν τον πολιτικό αποτροπιασμό της κ. Χριστοφιλοπούλου είναι τα παιδιά «αξιολύπητων» γονιών που συνθλίβονται καθημερινά στην πρέσα των Μνημονίων.
Είναι οι μαθητές «αξιολύπητων» δασκάλων που τεμαχίζονται κοινωνικά και επαγγελματικά στην κρεατομηχανή του κοινωνικού αυτοματισμού.
Μόνο που οι κοινωνία, εμείς δηλαδή και τα παιδιά μας, δεν αρκούμαστε στη λύπη της υφυπουργού και των πολιτικών συνεταίρων της.
Δεν βολευόμαστε ούτε με τη θλίψη ούτε με τον αποτροπιασμό της Εύης Χριστοφιλοπούλου για όσα αφ’ υψηλού βλέπει να συμβαίνουν κάτω από το γραφείο της.
Τη λύπη της μπορεί να την κρατήσει για την κατάντια τής δημόσιας και δωρεάν παιδείας.
Τη λύπη της μπορεί να την κρατήσει για τα «σχολεία των φτωχών», που η ίδια κατασκευάζει άλλοτε αφήνοντάς τους μαθητές πεινασμένους, άλλοτε αφήνοντάς τους μαθητές χωρίς βιβλία, άλλοτε κλείνοντας εν μια νυκτί τα σχολεία τους κι απολύοντας τους καθηγητές τους κι άλλοτε ωθώντας τούς γονείς τους στην ανεργία και την εξαθλίωση.
Τη λύπη της μπορεί να την κρατήσει για στιγμές προσωπικής και πολιτικής περισυλλογής και όχι για το παιδί μου.
Via : www.avgi.gr
