του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μετά τη συνέντευξη Σαμαρά στο mega, άρχισα να σχηματίζω εικόνα για το πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση από δω και πέρα. Δε θέλει πολλή σκέψη για να προβλέψεις το πολιτικό σκηνικό της επόμενης τριετίας, αν βέβαια δε συμβεί το μοιραίο. Αλλά αυτό επειδή δεν εξαρτάται από μας αλλά από τους ξένους, δεν μας πέφτει και λόγος…
Το απολογητικό ύφος του Πρωθυπουργού ήταν το συνηθισμένο προσωπείο ενός τυπικού «υπηρέτη» του λαού ο οποίος πασχίζει να επαναφέρει την «ευμάρεια» στους «πελάτες» του. Ήταν σαφές ότι ήδη, άρχισε να κλείνει το μάτι σε διάφορες κοινωνικές τάξεις διανθίζοντας βέβαια το λόγο του και με συνθήματα αναπτυξιολογίας και υγιούς επιχειρηματικότητας. Τίποτα από αυτά βέβαια, δεν εννοούσε. Στο μυαλό του επικοινωνιακά, είχε πότε θα βρει την ευκαιρία να αρχίσει να τάζει αφειδώς «δώρα». Μίλησε για αποκατάσταση αδικιών από το πλεόνασμα και για μοίρασμα του «πλούτου» που θα προκύπτει σε «θιγόμενες» ομάδες. Ο άνθρωπος φαίνεται ότι με δυσκολία κρατιέται. Αν οι συνθήκες το επιτρέψουν έστω και λίγο, θα βγει στους δρόμους να διανείμει τα «κέρδη» από τις υπεραξίες των δανεικών…!!! Γιατί η λογική λέει ότι μοιράζεις μερίσματα από τα κέρδη, όχι από τα δανεικά… Εκτός βέβαια κι αν αποφάσισες, εν ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης, να ανακατανείμεις τον εγχώριο πλούτο, παίρνοντας πίσω κλεμμένες δημόσιες περιουσίες ή φορολογώντας πραγματικά τους έχοντες. Όμως ούτε το ένα κάνεις ούτε το άλλο.
Ας μη γελιόμαστε. Έρχονται δημοτικές και ευρωπαϊκές εκλογές. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν ξέρει να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε για δεκαετίες. Μπροστά τους έχουν τον «θιγμένο» πελάτη που τους κοιτάζει στα μάτια με το χέρι απλωμένο. Σ΄αυτόν απευθύνονται και όχι στους άλλους. Οι πελάτες θα είναι και πάλι το μεγάλο στοίχημα και όχι οι πολίτες. Αν είχαν στο νου τους τον άνεργο νέο, τον επιχειρηματία που έχασε την πιστοληπτική του ευχέρεια, τον ταλαιπωρημένο από τη γραφειοκρατία, τον επιστήμονα που ξενιτεύεται, τον φοιτητή που χάνει το εξάμηνο και τον μαθητή που βασανίζεται στα σχολεία, δε θα επικοινωνούσαν έτσι με την κοινωνία. Θα είχαν πατάξει τη φοροδιαφυγή, θα είχαν στείλει στον αγύριστο όλους τους δικτατορίσκους του δημοσίου και των πανεπιστημίων, θα κατέβαζαν τη φορολογία στο 15% και θα έκοβαν όλες τις συντάξεις κάτω από 65. Το σημαντικότερο όμως, θα ήταν να γεμίσουν τα δικαστήρια από όλους αυτούς που η περιουσία τους αποκτήθηκε από τον κουμπαρά του δημόσιου ταμείου. Έτσι θα έδιωχναν την τρόικα και θα έφερναν την ανάπτυξη. Αυτοί όμως άρχισαν από τώρα να υπόσχονται πάλι παπάδες…
Όσο πλησιάζουμε προς το 2016, ο Σαμαράς θα στήνει δίκτυα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι μηχανισμοί του θα πραγματεύονται νέες λαϊκίστικες μεθόδους και οι «πελάτες» θα ορέγονται αποκατάσταση. Το διακύβευμα δε θα είναι η εξυγίανση και η ανάπτυξη αλλά η ποιος θα καταφέρει να τάξει τα περισσότερα για την εποχή που θα βγούμε από το μνημόνιο. Έχουμε να ζήσουμε απίστευτες σκηνές φαιδρότητας και γέλιου, με τους Τσίπρα και Σαμαρά να πλειοδοτούν στην «αποκατάσταση» των αδικημένων, με τον Βενιζέλο να ψάχνει άσυλο και με τον Αυτιά και τον Παπαδάκη να πνίγονται στα «σάλια» του λαϊκισμού και της υποκρισίας. Η έξοδος από το μνημόνιο θα είναι το μεγάλο έπαθλο που θα διεκδικούν οι μονομάχοι για να κερδίσουν τη «μοναρχία» στο βασίλειο της ανωριμότητας και της επαιτείας.
Αν λοιπόν, ο πολιτικός διάλογος εξελιχθεί έτσι τα τρία επόμενα χρόνια, τι φαντάζεστε ότι θα συμβεί αν βγούμε από το μνημόνιο; Μετά από τόση φλυαρία παροχών και υποσχέσεων, με ένα τεράστιο δημόσιο να συνεχίζει να κυβερνάει τη χώρα, με εκατομμύρια συνταξιούχους να αισθάνονται αδικημένοι και με στρατούς κομματικών φίλων αποκλεισμένους από το 2009, ποιος αμφιβάλει για το μεγάλο λεφούσι που θα σπεύσει να κατασπαράξει τα πάντα; Το ωραίο είναι πως θα έχουν και δίκιο… Γιατί όταν θα βλέπουν ότι κάποιος άνοιξε μια πόρτα και μοιράζει χρήμα, αν δεν πάνε αυτοί θα πάνε κάποιοι άλλοι.
Δε νομίζω όμως, ότι πρόκειται να ξεφύγουμε από το μνημόνιο, όταν τίποτα ουσιαστικό δεν αλλάζει. Δεν πρόκειται τώρα πλέον, να βγούμε στις αγορές για να πληρώνουμε πάνω από 2 δισ., σε συντάξεις κάτω των 55 ούτε για να συντηρούμε πανεπιστήμια χωρίς έρευνα, ούτε οργανισμούς, γραφειοκρατία και πάμπλουτους φοροφυγάδες που παίρνουν επίδομα πολυτέκνων… Για να απαλλαγούμε από το μνημόνιο, θα πρέπει να προτείνουμε μια ισοδύναμη κατάσταση, δίκαιη όμως, ξεκάθαρη και παραγωγική. Αλλά μ΄αυτό το πολιτικό σύστημα και μ΄αυτές τις δομές στην οικονομία, δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Εκτός κι αν επέλθει το μοιραίο και μηδενίσουμε μια και καλή το κοντέρ… Μέχρι τότε, απολαύστε καραγκιοζιλίκια και υποσχέσεις. Σ΄αυτόν τον τόπο άλλωστε γεννήθηκε το θέατρο, ας μην το ξεχνάμε. Και η κωμωδία και η τραγωδία μαζί…
