του Γιάννη Πανούση
Μια μικρή χαραμάδα,
τόση δα,
μια λουρίδα φωτός, μια φέτα ζωής στο σκοτάδι
Γ. Βουλγαράκης, Η χαραμάδα
Το έγκλημα της νύχτας. Το οργανωμένο. Όπλα, εκβιάσεις, νονοί, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, βία και αίμα. Αυτοί εκμεταλλεύονται τη νύχτα. Κερδίζουν από το «θάνατο» των άλλων. Είτε ο «θάνατος» αυτός είναι βραδυφλεγής (ναρκωτικά, αλκοόλ) είτε άμεσος (δολοφονία, αυτοκτονία).
Κι είναι και εκείνοι που φοβούνται.
Κλειδαμπαρώνονται στο σπίτι τους, δε μιλάνε στο νοικάρη της πλαϊνής πόρτας, δεν ανοίγουν το παράθυρο να δουν ποιος φωνάζει «βοήθεια», καταπίνουν χούφτες χάπια για να κοιμηθούν.
Πολλές φορές δεν ξέρεις τί είναι τελικά πιο διαβρωτικό: Να σε κλείνει στο σπίτι σου η ανεργία, ο φόβος του εγκλήματος ή η μοναξιά; Σε μια εποχή όπου οι «ναυαγοσώστες των ψυχών», οι «νεροκουβαλητές των ιδεολογημάτων» και οι «εισοδιστές της πολιτικής» δεν έχουν πια ακροατήριο, βρεθήκαμε ξαφνικά γυμνοί είτε μπροστά στο θάνατο ορισμένων νέων λόγω κατάχρησης ναρκωτικών ή στα ρατσιστικά μαχαιρώματα μεταναστών.
Η ελληνική νύχτα αρνείται την αυτοψία της, εμείς θάβουμε τους «νεκρούς» μας χωρίς να ρωτάμε την αιτία θανάτου, η ελευθερία ταυτίστηκε με τα ισοδύναμα αυτοκτονίας (οι ανομικές τάσεις άρνησης και φυγής αυξάνονται σε συνθήκες «κοινωνικού κενού»).
Τόσοι θάνατοι κι ούτε μια νέα άποψη για τη ζωή.
«Νύχτα».
Χωρίς πόρτες εισόδου και εξόδου. Μόνο με την πόρτα κινδύνου ανοιχτή.
*Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.
Via : www.aixmi.gr
