του Βασίλη Τσιτσιρίγκου
Η άτυπη Βιομηχανική Ζώνη στα όρια της Αττικοβοιωτίας (Οινόφυτα – Σχηματάρι) συγκροτείται από περίπου 1.650 βιομηχανίες που διαχρονικά αξιοποίησαν την τοποθεσία, τα δίκτυα και την προσφορά εργατικών χεριών.
Παρά τις ευεργετικές επιπτώσεις της βιομηχανικής δραστηριότητας στο εισόδημα και στην απασχόληση, η περιοχή χαρακτηρίζεται υψηλής επικινδυνότητας και ρύπανσης, έχοντας… ανοιχτούς λογαριασμούς (περιβαλλοντική υποβάθμιση, χωροθέτηση, δημόσια υγεία κ.λπ.) από το παρελθόν: Πού καιρός, εκεί στα 1970, στο ζενίθ της (άναρχης) ανάπτυξης της ελληνικής βιομηχανίας -χρόνια που ήταν της μαζικής παραγωγής και κυριαρχίας της «οικονομετρικής» ανάπτυξης- για δεύτερες σκέψεις οργάνωσης της βιομηχανικής δραστηριότητας και για περιβαλλοντική προστασία. To διακύβευμα τότε ήταν η δουλειά για τους «εσωτερικούς μετανάστες», η κάλυψη της παραγωγής, η παραγωγή τελικών προϊόντων.
Το πρόβλημα της ρύπανσης στη ζώνη Οινόφυτα – Σχηματάρι – Ασωπός αναδείχτηκε από τους ανθρώπους της περιοχής. Το μετέφερε στο πολιτικό πεδίο η Αριστερά, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης με ερωτήσεις σε Βουλή και Ευρωβουλή. Αργότερα, μπήκε στην ατζέντα των υπουργείων και σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο των περιβαλλοντικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και αυτό είναι ένα κέρδος, είναι «ένα και στο χέρι»
Ωστόσο, οι λύσεις χάθηκαν στον κυκεώνα των συζητήσεων: Πού είναι η ρύπανση; Ποιος έχει το δίκιο; Οι αγρότες «που δεν τους είπε κανείς… νά ‘χουν τα χωράφια τους εκεί»; Ποιες βιομηχανίες ρυπαίνουν; Από κοντά οι Ασωπολογούντες σε αέναο κουβεντολόι τι θα γίνει με τα στερεά, τι με τα αστικά απόβλητα, τι με τον Ασωπό.
Με τούτα και με τ’ άλλα οι βιομηχανίες συνέχισαν το ρυπογόνο έργο τους… Έτσι «γεννήθηκαν», έτσι «μεγάλωσαν», έτσι έζησαν. Τουτέστιν, παρά τον κανόνα «ο ρυπαίνων πληρώνει», κατοχύρωσαν την ανομία, την ανυπακοή, ενίοτε και με την ανοχή του κρατικού μηχανισμού.
Διότι το μοντέλο ανάπτυξης των Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό των διαμεσολαβήσεων, αυτό που τελικά αποτέλεσε και το πραγματικό κράτος: Το τριτοκοσμικό κράτος που οικοδόμησαν οι λαϊκιστές, το κράτος της δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας, αυτό το άθυρμα που σήμερα καταρρέει σαν χαρτοκούτι.
Παρεκκλίσεις επί παρεκκλίσεων ήταν η πολιτική στα περασμένα χρόνια, με ένα νομοθετικό πλαίσιο για τη βιομηχανία απαλλαγών στους περιβαλλοντικούς όρους στις άδειες – εγκρίσεις και δώσ’ του πάλι από την αρχή ωσότου νά ‘ρθει ο επόμενος υπουργός να μερεμετίσει την κατάσταση και έχει ο Θεός… Παραθυράκια στα παραθυράκια, φούντωσε η αναρχία στην περιοχή, φτιάχτηκαν «προηγούμενα και τετελεσμένα».
Στα 2010, σε σύσκεψη δημάρχων στην Τανάγρα Βοιωτίας, με τον ευρωβουλευτή Ν. Χουντή, διατυπώσαμε την πρόταση του Συνασπισμού: Ότι για τη ζώνη Σχηματαρίου – Οινοφύτων, η Αριστερά θα καταθέσει ειδικό σχέδιο, ζητώντας χρηματοδότηση αυτού από την Ε.Ε. Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξαν δήμαρχοι, νομάρχες, υπουργοί, ασκήθηκαν εν τω μεταξύ πολιτικές, αλλά το πρόβλημα παραμένει εδώ.
Στο πρόγραμμα της Αριστεράς για τη Στερεά Ελλάδα (Λαμία, 29.11.2014) προτάξαμε με δέσμευση του σημερινού πρωθυπουργού την εφαρμογή αυτού του σχεδίου. Όχι γενικά και αόριστα, αλλά με συγκεκριμένες θέσεις (ελεγκτικοί μηχανισμοί για το περιβάλλον – Δημιουργία ΒΕΠΕ – απορρύπανση) και βήματα:
* Εκπόνηση των απαραίτητων μελετών.
* Βιολογικός (ή βιολογικοί) καθαρισμός.
* Δημιουργία ΒΕΠΕ και φορέα διαχείρισης.
* Εμπλουτισμός των υδάτων.
Τελικά, σήμερα δεν θα αποφύγουμε να πληρώσουμε διπλά την άναρχη ανάπτυξη, αφού οι παλιοί κυβερνώντες δεν υπολόγισαν τις ζημιές αυτής. Αλλά ας μη μιλάμε για παλιακές ιστορίες και πολιτικές που κονιορτοποιήθηκαν στο διάβα της Ιστορίας. Ας μιλήσουμε για το σήμερα και το αύριο, καθώς βασιζόμαστε στη σαφή δέσμευση ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα λύσει το πρόβλημα στη ζώνη Οινοφύτων – Σχηματαρίου – Ασωπού. Με ευαισθησία στο περιβάλλον, αλληλεγγύη στην νέα γενιά, προς όφελος της κοινωνίας.
Στα ΠΕΠ Στερεάς και Αττικής της Προγραμματικής Περιόδου 2014 – 2020 (Σύμφωνο Εταιρικής Συνεργασίας – ΣΕΣ), που υπεβλήθησαν στην Ε.Ε. και θα εγκριθούν τον Ιούνιο 2015, έχουν εγγραφεί δράσεις για την απορρύπανση της περιοχής με ενδεικτικούς προϋπολογισμούς (υφίστανται δε, με την προϋπόθεση της Εδαφικής Συνεργασίας).
H πρόκληση συνεπώς είναι μπροστά: Στα όργανα προγραμματισμού, στις Περιφέρειες Αττικής και Στερεάς σε μια πρόσκληση εδαφικής συνεργασίας… Οι περιφερειάρχες, η Δούρου, ο Μπακογιάννης, ο δήμαρχος Tανάγρας, το υπουργείο Περιβάλλοντος έχουν τον πρώτο λόγο.
1. Άμεσα να ετοιμάσουν τις λεπτομέρειες του σχεδιασμού με συνεργασία των δύο Διευθύνσεων Σχεδιασμού και των Διαχειριστικών Αρχών (εξειδίκευση – κοστολόγηση – χρονοπρογραμματισμός εργασιών).
2. Ταυτόχρονα να «ανοίξουν» τον δρόμο για κατάστρωση νέων αναπτυξιακών πολιτικών – Συλλογικών Επιχειρηματικών Σχεδίων στην περιοχή, βασισμένα στη καινοτομία, σε ευρωπαϊκές εμπειρίες, στην τεχνογνωσία της περιοχής, για να μετατρέψουμε τομειονέκτημα της περιοχής σε πλεονέκτημα.
Για εφαρμογή πολιτικής γράφουμε και αυτή διατυπώνουμε… Ούτε ασωπολογίες, ούτε ιδεοληψίες και ζυμώσεις ή σε κουβέντες να βρισκόμαστε… Για να κλείσουν οι λογαριασμοί.
Για τη λύση του προβλήματος μιλάμε.
* Ο Β. Τσιτσιρίγκος είναι οικονομολόγος, διευθυντής της Αναπτυξιακής Ανώνυμης Εταιρείας ΟΤΑ «Οργανισμός Ανάπτυξης Στερεάς Ελλάδας». Eπί εικοσαετία διευθυντικό στέλεχος αναπτυξιακών φορέων της Αυτοδιοίκησης και υπεύθυνος σχεδιασμού – υλοποίησης των Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων Αγροτικής Ανάπτυξης του υπ. Αγρ. Ανάπτυξης και του ΠΕΠ (1995-2015), υπεύθυνος του Περιφερειακού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
repa1719@gmail.com
Via : www.avgi.gr
