Ο Κώστας Αρχοντάκης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, εκτιμά ότι «απαιτείται ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές και τις κατεστημένες λογικές» και προκρίνει τη συμπόρευση του κόμματος με αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Του Κώστα Αρχοντάκη*
Η απίστευτη πτώση της ΔΗΜΑΡ Η ΔΗΜΑΡ πέτυχε το απίστευτο, έπιασε αρνητικούς στόχους, που ακόμα και ο μεγαλύτερος πολιτικός της αντίπαλος δεν θα πετύχαινε, αν του δινόταν η ευκαιρία να την καθοδηγήσει. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπησή της είχε: 19 βουλευτές τον Μάιο του 2012, 17 βουλευτές τον Ιούνιο του 2012, 11 σήμερα και πιθανόν 10 αύριο… γράφοντας μια απώλεια 42% στην κοινοβουλευτική ομάδα.
Το εκλογικό ποσοστό τον Μάιο του 2012 ήταν 6,11%, ενώ τον Μάιο του 2014 ήταν 1,21%. Δηλαδή 80% απώλεια σε ψήφους. Ας μη μιλήσουμε για τους φίλους και τα μέλη. Εδώ δεν υπάρχουν αριθμοί. Η πτώση αυτή καταγράφηκε σε ένα κόμμα που πολιτικό στόχο έχει να υπερασπίζεται τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας, που είναι οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι μικροσυνταξιούχοι, οι μικροεπαγγελματίες, οι νέοι και οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων.
Όλοι αυτοί, δηλαδή, που από γενεές ακουμπούν στην ελπίδα της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής. Θα ήταν υπό συζήτηση η εκλογική πτώση της ΔΗΜΑΡ αν είχε συμβεί με την οικονομία σε ανάκαμψη και την κοινωνία όρθια.
Όμως με την πολιτική που κυβερνήθηκε η χώρα τα τελευταία χρόνια πέτυχε αρνητικούς δείκτες, με διακριτά τα θύματα από τη στοχευμένη λιτότητα προς τα μεσαία και φτωχά κοινωνικά στρώματα.
Περί αστοχιών Αρκετά μέλη πιστεύουν σε καλοπροαίρετες αστοχίες της ηγεσίας που έδινε την πολιτική γραμμή το διάστημα της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Αυτό θα μπορούσε να γίνει πιστευτό, αν οι αστοχίες είχαν λήξει με την έξοδό της από αυτήν. Αντ’ αυτής, ξεδιπλώθηκε η ροπή στον κυβερνητισμό από μια ομάδα στελεχών του κόμματος.
Η κυβέρνηση ειδικού σκοπού είχε γι’ αυτούς αναχθεί πάση θυσία σε 4ετία και πλέον, με τη διεκδίκηση της ατέρμονης εμπλοκής της ΔΗΜΑΡ, ακόμα και με την έκπτωση της αξιοπιστίας των αρχών της, έχοντας κατά νου και την αξιοποίηση του Φ. Κουβέλη να υπηρετήσει τον ανώτερο θώκο του πολιτικού συστήματος.
Δεν ήταν λοιπόν αστοχίες πολίτικης ανάλυσης, ήταν δράσεις σκοπιμότητας. Η απόδοση του λογαριασμού για όλες τιςαντιφάσεις καταγράφηκε με την αποτυχία της ΔΗΜΑΡ στις Ευρωεκλογές του 2014. Πολλοί αποδίδουν την αποτυχία αυτή στην απαξίωση του λαϊκισμού ως εργαλείου επικοινωνίας από τη ΔΗΜΑΡ, όμως πρέπει να αποδεχτούν ότι η κυβερνώσα ακολούθησε με μειωμένη αντίσταση τη λαϊκίστικη διαστρέβλωση της αλήθειας για τα αίτια της κρίσης, τη μεθόδευση της ανάταξης τη, και τους φορείς της ως φερέγγυα πρόσωπα.
Η ευθύνη των συνέδρων
Αν οι σύνεδροι αποδέχονται ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει από την εξουσία, δεν έχουν παρά να συμβάλουν σε αλλαγή πορείας στο κόμμα αφού θυμηθούν:
- Τους κύριους εκφραστές της πολιτικής διαδρομής που έδωσε την αποτυχία στη ΔΗΜΑΡ, τους πολιτικά φλύαρους προβεβλημένους εκπροσώπους από τα ΜΜΕ.
- Ότι η ηγετική ομάδα με δράσεις που ξεπερνούσαν συλλογικές αποφάσεις ώθησε την αυθόρμητη δημιουργία της αριστερής τάσης, τάση που θέλησε να περιφρουρήσει ότι απόμεινε από τιςιδρυτικές θέσεις.
- Ότι η μεταρρυθμιστική τάση που ξεπήδησε από την εκτός αριστερής τάσης πλειοψηφία, σήμερα ψάχνει το χώρο της αριστεράς μέσω του κέντρου.
- Τις έντονες προσπάθειες, εντός των κομματικών οργάνων, που στήριζαν την υπεράσπιση των κόκκινων γραμμών, οι οποίες καθώς έσβηναν, παγίωναν την κρίση και ταυτόχρονα έγραφαν την αποτυχία για το κόμμα και την κοινωνία.
- Ότι η κυρίαρχη προπαγάνδα δεν θέλει τη ΔΗΜΑΡ όπως την οραματίστηκαν τα μέλη και τα στελέχη της στις πρώτες εκλογές του 2014 και είναι αρνητική, όταν οι δράσεις της, ακολουθούν την ιδρυτική της ιδεολογία.
Έχω την ελπίδα ότι η ηγετική ομάδα που έμεινε, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου, έχει κατανοήσει το μεγάλο βάρος του ρόλου της στην αποτυχία. Είναι καιρός λοιπόν να υπερασπιστούν και αυτοί την ολική επαναφορά της ΔΗΜΑΡ στην πράξη πλέον, και όχι στα λόγια, αφού υπερβούν εαυτούς, μετασχηματίζοντας θετικά την πίεση της ευθύνης που δέχονται.
Υπάρχει ελπίδα
Ελπίδα υπάρχει σ’ αυτούς που πιστεύουν σε ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση συμβατό με την ιδρυτική διακήρυξη της ΔΗΜΑΡ και του 1ου συνεδρίου της, και επιπλέον αποδέχονται με ρεαλισμό ότι:
- Ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί ως ελπίδα αλλαγής στις πολιτικές της κοινωνικής αθλιότητας που βιώνουμε.
- Ότι είναι επιτακτική η ανάγκη για εθνική συνεννόηση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, με προτεραιότητα την ανάταξη του κοινωνικού κράτους.
Για να είναι αποτελεσματική όμως μια νέα εθνική συνεννόηση απαιτείται η διαμόρφωση νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας προκειμένου να δηλώσει το τέλος της μεταπολίτευσης και όχι τη διαιώνιση του τέλους της.
Είναι αυτονόητο ότι στην πορεία αυτή η Ν.Δ. δεν αποτελεί στρατηγικό μας εταίρο, και το ΠΑΣΟΚ , το οποίο σήμερα ταυτίζεται με το σύνολο των συντηρητικών πολιτικών, δεν μπορεί να είναι συνομιλητής μας.
Η συνάντησή μας με το άλλο τμήμα της Αριστεράς που είναι προ των πυλών για τη διακυβέρνηση της χώρας θα είναι μια σχέση διαλόγου, συνθέσεων και αντιπαραθέσεων στην προσπάθεια διαμόρφωσης της προγραμματικής βάσης της νέας πλειοψηφίας ως βασική προϋπόθεση για μια άλλη πολιτική πρόταση σε προοδευτική αριστερή κατεύθυνση.
H συμπόρευσή μας με αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, με στόχο την κοινωνία όρθια και την οικονομία ζωντανή, πρέπει να διασφαλίζει την ευρωπαϊκή προοπτική, με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής και να μετατοπίζει την πολιτική ζωή του τόπου σε προοδευτική και αριστερή κατεύθυνση.
Η διαμόρφωση και διατύπωση μίας εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης εξουσίας δεν μπορεί να γίνει με τον εγκλωβισμό μας στις διεργασίες της Κεντροαριστεράς, ούτε και με τα ευχολόγια περί αλλαγών στις ασκούμενες πολιτικές από τη σημερινή συντηρητική διακυβέρνηση, αλλά με προοδευτικές και αριστερές συμμαχίες για μία άλλη διακυβέρνηση.
Η σημερινή πολυσύνθετη κρίση, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και οικολογική, μας βάζει μπροστά σε τεράστια ερωτηματικά και προκλήσεις που ζητούν απάντηση. Και ίσως η πιο σημαντική από αυτές τις προκλήσεις είναι εκείνη που σχετίζεται με την οικολογική κρίση, την οικονομική μεγέθυνση και την εργασία.
Απαιτείται ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές και τις κατεστημένες λογικές. Πρέπει να προωθήσει ένα πλαίσιο πολιτικών που να αποτρέπουν την κοινωνική αποδόμηση, να ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο, να προωθεί ώριμες αλλαγές, να δημιουργεί ευρύτερες συσπειρώσεις και πάντα βέβαια με στόχο η κοινωνία να σταθεί όρθια και η οικονομία ζωντανή.
Συνεργασία λοιπόν
Συνεργασία λοιπόν με την άλλη αριστερά και την οικολογία, με νέο πνεύμα και καθαρή γραμμή, με πρόγραμμα και θέσεις και κοινές μεθοδεύσεις, για την επιτυχία και την αλλαγή.
* Ιατρός, μέλος Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς
Via : www.efsyn.gr
