στον Δημήτρη Τσιούφο
– Κύριε Λυκούδη, το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην υιοθέτηση μιας σκληρής στάσης απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις με αποκορύφωμα την επίταξη των εργαζομένων στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς, ενώ προηγουμένως συγκρούστηκε με τον λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο στις καταλήψεις. Που κατά την άποψή σας έπραξε καλώς, που υπήρξαν λάθη, τι θα μπορούσε να αποφευχθεί;
– Τα αρμόδια υπουργεία στις συγκεκριμένες περιπτώσεις ενήργησαν με τρόπο που θα μπορούσε να περιγραφεί και ως «επίδειξη αποφασιστικότητας και πυγμής». Η Δημοκρατική Αριστερά είπε καθαρά και ξάστερα ότι με την αποφασιστικότητα για την υπεράσπιση της νομιμότητας συμφωνούμε, με τις αδιάλλακτες, όμως, δήθεν αγωνιστικές επιδείξεις από τη μια και τις επιδείξεις κυβερνητικής «πυγμής» από την άλλη, που χειροκροτούν τα ένθεν κακείθεν κομματικά ακροατήρια, διαφωνούμε οριζοντίως και καθέτως. Και ο νοών νοείτω!
Αυτά είναι σημάδια αδράνειας, ενδείξεις πολιτικής ένδειας και ατολμίας, κι ας εμφανίζονται ως ενδείξεις αντίστασης ή πυγμής. Εμείς, κ. Τσιούφο, περιμέναμε ότι θα εκδηλωθεί μια προσπάθεια αναβίωσης του σκληρού ροκ του δικομματισμού, μόλις τερματιζόταν η συζήτηση για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Βλέπετε, οι ενδιαφερόμενοι να πρωταγωνιστήσουν σε μια νέα δικομματική πόλωση, πιστεύοντας ότι τους συμφέρει, είχαν ήδη εμφανιστεί.
Σήμερα όμως χρειάζεται να συμφωνήσουμε και να υλοποιήσουμε εθνικές πολιτικές παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και να εγκαθιδρύσουμε συνθήκες εθνικής συνεννόησης και πολιτικής σταθερότητας. Γι΄αυτό η επιχειρούμενη νέα δικομματική πόλωση πρέπει να αποκρουστεί αποφασιστικά. Να αποτύχουν δηλαδή, όσοι φιλοδοξούν να ξαναπερπατήσουν στα χνάρια του δικομματισμού. Με δυο λόγια, για τη ΔΗΜΑΡ οι λέξεις κλειδιά, που περιγράφουν και το πολιτικό πλαίσιο των επιλογών της, είναι: σοβαρότητα, ευθύνη, συναινέσεις.
– Η επίδειξη πυγμής, ωστόσο, σε συνδυασμό με την εκταμίευση της δόσης και τις εξελίξεις στην οικονομία φαίνεται- δημοσκοπικά τουλάχιστον- ότι “βγήκε”στον Αντ. Σαμαρά. Που αποδίδετε την στάση αυτή της κοινωνίας τη στιγμή μάλιστα που οι πολίτες άρχισαν να πληρώνουν το κόστος από την εφαρμογή των μέτρων;
– Η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και στο Ευρώ, η εκταμίευση της μεγάλης δόσης του Δεκεμβρίου και η κατά πάσα πιθανότητα αποφυγή της χρεοκοπίας, φαίνεται ότι πραγματικά «βγήκε», άλλαξε δηλαδή το κλίμα. Όποιος βλέπει ότι «βγήκε» στον κ. Σαμαρά, κάνει πολύ πρόχειρες εκτιμήσεις. Η διαφαινόμενη πορεία σταθεροποίησης της οικονομίας μας είναι αποτέλεσμα των μεγάλων θυσιών της κοινωνίας και της συνολικής προσπάθειας σοβαρής διαχείρισης αυτών των θυσιών από τη συγκυβέρνηση. Αυτό είναι που «βγήκε».
– Μέσα στην εξέλιξη αυτή των γεγονότων παρακολουθήσαμε και μια κλιμάκωση της σύγκρουσης μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρείται πως η σύγκρουση αυτή κινείται μέσα στο πλαίσιο της συνήθους και θεμιτής ίσως πολιτικής αντιπαράθεσης ή σε κάποιες περιπτώσεις ξέφυγε σε ατραπούς επικίνδυνους για το πολιτικό μας σύστημα;
– Αν οι συνθήκες στη χώρα μας σήμερα ήσαν οι συνήθεις της περιόδου της σήψης και, επομένως αν ήταν συνήθης και δεδομένη η συνέχιση των σάπιων δικομματικών επικοινωνιακών παιχνιδιών, η ΔΗΜΑΡ δεν θα συγκυβερνούσε με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν στα κεραμίδια. Ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει. Μας ενοχλεί βαθύτατα ο πόλεμος των ανακοινώσεων όξυνσης και έντασης ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιλαμβάνονται πού οδηγούν;
– Πως αντιλαμβάνεστε και που αποδίδετε τη θεαματική μεταστροφή της κεντρικής πολιτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή άρχισε να διαμορφώνεται με τα ταξίδια του Αλ. Τσίπρα στο Βερολίνο και στη Ν. Υόρκη;
– Δεν αντιλαμβάνομαι τα ταξίδια του κ. Τσίπρα ως θεαματική μεταστροφή της πολιτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Η ποιότητα και η σταθερότητα μιας τέτοιας μεταστροφής απαιτεί πολιτική τόλμη για να ολοκληρωθεί και σχετικά ικανό χρόνο για να εμπεδωθεί και να κριθεί. Προς το παρόν είμαι βέβαιος ότι η λεγόμενη μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς ρεαλιστικές επεξεργασίες και προτάσεις είναι ένας επικοινωνιακός ελιγμός, που σχετίζεται αφενός με τις δημοσκοπήσεις, που αποτυπώνουν μια στασιμότητα της επιρροής του στα μεσαία στρώματα της κοινωνίας, και αφετέρου με την ανάγκη του να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι είναι ένα αστικού τύπου αριστερό κόμμα χωρίς ακραίους και ακρότητες. Αλλά και αυτή η επικοινωνιακή προσπάθεια είναι γεμάτη αντιφάσεις και γι΄αυτό νομίζω αναποτελεσματική.
– Στην τελευταία του συνέντευξη, στην κρατική τηλεόραση, ο κ. Τσίπρας μίλησε για πρώτη φορά για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, προσθέτοντας τον όρο “εθνικής σωτηρίας” ανοίγοντας την “βεντάλια” και σε δυνάμεις εκτός της Αριστεράς. Πόσο εφικτή μπορεί να είναι μια τέτοια εξέλιξη και πόσο αφορά τη ΔΗΜΑΡ μια πρόσκληση συνεργασίας που πιθανότατα θα σας απευθύνει η Κουμουνδούρου;
– Ο κ. Τσίπρας ονόμασε «εθνικής σωτηρίας» μια ενδεχόμενη μελλοντική κυβέρνησή του. Δήλωσε μάλιστα ότι δεν μπορεί να επωμιστεί μόνος ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το εθνικό έργο, ακόμη και σε περίπτωση αυτοδυναμίας. Να μια σωστή διαπίστωση! Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος για τον οποίο η ΔΗΜΑΡ, παρά τις άθλιες λοιδορίες του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να σκέφτεται μήπως λερωθεί το λευκό ιδεολογικό και πολιτικό της πουκάμισο, έβαλε πλάτη σ΄αυτήν την κυβέρνηση, αναζητώντας με αίσθημα εθνικής ευθύνης μια δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Όμως, κ. Τσιούφο, πώς να διαμορφώσει συμμαχίες ο ΣΥΡΙΖΑ; Με ποια πολιτική; Με ποια πρακτική; Παρακολουθήστε την καθημερινότητά του. Δυναμιτίζει κάθε γέφυρα συνεννόησης, επιτίθεται, συχνά με ανοίκειο και προσβλητικό για την Αριστερά ύφος, σε στελέχη της ΔΗΜΑΡ και καλλιεργεί συστηματικά μια απαξίωση, μια μανιχαϊστική αντίληψη για τις πολιτικές συνεργασίες. Με τέτοια πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, είναι και θα μείνει μόνος.
– Την Τετάρτη ο Αλ. Αλαβάνος υποστήριξε πως παρά το γεγονός ότι ένα κόμμα αριστερής καταγωγής είναι στην κυβέρνηση και ένα άλλο αξιωματική αντιπολίτευση, ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική απουσία της Αριστεράς, αλλά και πως η ΝΔ δεν έχει προγραμματικό και ιδεολογικό αντίπαλο. Πως σχολιάζεται σε ότι σας αφορά τουλάχιστον την εκτίμηση αυτή;
– Διάβασα προσεκτικά τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου. Σε κάποια σημεία κάνει ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, αλλά θα μου επιτρέψετε να θεωρώ ότι δεν μας αφορούν. Να υπενθυμίσω όμως ότι ο Αλέκος Αλαβάνος υπήρξε για πολλά χρόνια ο άνθρωπος που καθόριζε την ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, τη φυσιογνωμία και τη δυναμική των συνεργασιών του, τα πολιτικά και κοινωνικά του εργαλεία, την πορεία του εν τέλει. Και θα ήθελα, κάποτε, να μάθω τι σκέφτεται ο Αλέκος, με την αναμφισβήτητη τόλμη που χαρακτηρίζει τη σκέψη του, για τη συνεισφορά της Αριστεράς στην πρόοδο του λαού και του πολιτικού συστήματος, όσο ο ίδιος καθόριζε την πορεία της.
– Πώς αντιμετωπίζετε το αγροτικό ζήτημα με την ευκαιρία των νέων αγροτικών κινητοποιήσεων;
– Με δεδομένο βεβαίως το γενικό δημοσιονομικό πλαίσιο, πρέπει να δούμε με προσοχή τη νέα ποιότητα που φέρνει στον αγροτικό κόσμο η δυναμική εμφάνιση των νέων αγροτών και τις ανάγκες που γεννά. Διότι δεν είναι οι αγρότες των επιδοτήσεων και της αδράνειας αλλά νέοι σε ηλικία, με διάθεση, γνώσεις και δημιουργικότητα. Σ΄αυτούς θα στηριχθεί η αναδιοργάνωση της αγροτικής οικονομίας. Και τα ζητήματα που θέτουν πρέπει να τα δούμε πολύ σοβαρά και με ολοκληρωμένο τρόπο, διότι δεν είναι μόνο το αγροτικό πετρέλαιο ή η φορολογία αλλά και η γεωργική εκπαίδευση και κατάρτιση, τα ζητήματα εμπορίας και διάθεσης προϊόντων και κυρίως το μεγάλο θέμα της επιχειρηματικότητας των νέων αγροτών.
