Η ζωή πίσω από το φακό δεν είναι μία αλλά πολλές μαζί, καθώς αποσπάς άλλοτε τρυφερά και άλλοτε βίαια κομμάτια από τις ζωές των άλλων
της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ
Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο σιωπηλοί και ευγενικοί σε λόγια και πράξεις, που ο ενίοτε φθηνός τρόπος με τον οποίον σκεφτόμαστε μας… υποψιάζει πως είτε κρύβουν κάτι είτε πως φοβούνται. Αλλά, όταν το μυαλό δεν πάει μόνο του παραπέρα, το βοηθούν αγαπημένοι γραφιάδες, όπως ο Χιλιανός Λουίς Σεπουλβέδα: «Δεν υπάρχουν γενναίοι, υπάρχουν μόνον αυτοί που δέχονται να πηγαίνουν χέρι χέρι με το φόβο».
Κοιτάζω ξανά τις φωτογραφίες του Παναγιώτη Παπαθεοδωρόπουλου από την Πάτρα για να καταλάβω τι είδους μηχανή είναι αυτή που οπλίζει τα χέρια ενός δημοσίου υπαλλήλου, ο οποίος, αντί να γκρινιάζει στο έλεος της οικονομικής περιδίνησης, διακριτικά πορεύεται πότε μέσα από τη δουλειά του και την αλληλεγγύη, πότε μέσω της ποίησης και διαρκώς μέσω της φωτογραφίας. Μπορούν όλα αυτά μαζί να σώσουν την ψυχή ενός ανθρώπου από βέβαιο καταθλιπτικό πνιγμό στις μέρες που ζούμε και παράλληλα ν’ αλλάξουν την κοινωνία μας προς το καλύτερο; Να την κάνουν να περπατά χέρι χέρι με το φόβο. Να προχωρεί και όχι να φοβάται να κάνει βήμα;
Who is who
Ο Π. Παπαθεοδωρόπουλος είναι πολιτικός μηχανικός, με μεταπτυχιακές σπουδές στο περιβάλλον. Εργάζεται στη Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Αποχέτευσης της Πάτρας. Γεννήθηκε στον πρώτο προσφυγικό συνοικισμό της πόλης, εκεί όπου το 1928 βρήκαν απάγκιο διωγμένοι Έλληνες από τη Μικρά Ασία.
* Τα παιδικά χρόνια στα προσφυγικά;
– Ήταν η δική μου Οδός Ονείρων. Μια Οδός Ονείρων από μπετονένια κουτιά με τέσσερα διαμερίσματα των 40 τετραγωνικών και μια γιαγιά να μην ομιλεί ποτέ για την εξορία της. Καζαντζίδης στη διαπασών, γυναίκες να πλέκουν καθισμένες μπροστά στις πόρτες των σπιτιών, εμείς τα πιτσιρίκια στις βρύσες στο εσωτερικό των «τετραγώνων», καβγάδες και μυρωδιές από πολίτικη κουζίνα. Και κυρίως μια έντιμη, μια αξιοπρεπής φτώχεια, κατανεμημένη ισότιμα, έτσι που να μη δημιουργεί αποκλεισμούς, αλλά να ανάβει τη φλόγα στους πιο νέους να την παλέψουν, να της ξεφύγουν. Ίσως ακούγονται νοσταλγικά όλα τούτα, όμως η αλήθεια είναι ότι ήταν μια σκληρή εποχή. Αλλά είχε ελπίδα.
Αλληλεγγύη
Η έντονη πολιτικοποίηση ήταν μονόδρομος. Μέχρι σήμερα επιμένει να βιώνει τις ελπίδες, τον ενθουσιασμό, αλλά και τις διαψεύσεις τις μεταδικτατορικής Αριστεράς. Παράλληλα, πεισμώνει μέσα από τις δράσεις αλληλεγγύης των Patrinistas, ελπίζοντας σε μία αλλιώτικη κοινωνία.
* Μήπως η αλληλεγγύη έχει γίνει και λίγο της «μόδας»;
– Έγινε της μόδας για όσους έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτήν, πολιτικάντηδες, κανάλια και επιχειρήσεις. Όμως για αρκετούς απλούς ανθρώπους είναι μια ανάγκη που αναδύθηκε μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και ότι στο βαθύτερο πυρήνα της βρίσκονται τα καβαφικά τείχη που υψώσαμε γύρω από το μικρόκοσμό του ο καθένας «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Σαν τους μαντρότοιχους των σπιτιών του Ρίου με τα στενά δρομάκια και τους ελάχιστους δημοσίους χώρους.
Φτου κι απ’ την αρχή
Μαντρότοιχοι και χτισμένοι δημόσιοι χώροι. Ο νους τριγυρνάει στον Κώστα Λογαρά: «Κάποτε οι άνθρωποι, αηδιασμένοι από τις εμπορικές συναλλαγές, τη ματαιότητα και την ψευτιά του κόσμου τούτου, θα απαιτήσουν να γραφτεί η Ιστορία από την αρχή…»
* Τα κόμματα παίζουν ρόλο στη ζωή μας;
– Δεν μπορούμε να μιλάμε για κόμματα παραβλέποντας ότι είναι συστατικά στοιχεία της Δημοκρατίας. Και αυτήν ακόμα και στραβή, κουτσή, ανάποδη, την έχουμε μεγάλη ανάγκη. Ειδικά οι αδύναμοι. Τα κόμματα μέχρι πρόσφατα επικάλυπταν τα πάντα, σήμερα λοιδορούνται από τους πάντες, αύριο ελπίζω να παίζουν τον αναγκαίο ρόλο τους αφήνοντας την κοινωνία των πολιτών να ανασαίνει και να δημιουργεί.
Ενστικτωδώς παίρνω μια βαθιά ανάσα. Να ‘ταν εξίσου απλή υπόθεση και η οξυγόνωση του εγκεφάλου της κοινωνίας…
* Κοιτάζετε πάνω. Τι βλέπετε;
– …έχουμε καιρό να κοιτάξουμε πάνω, πάνω από εμάς, πάνω από τη μιζέρια, πάνω από το πρόβλημα. Σε καιρούς δύσκολους, ίσως η λύση είναι να πετάξουμε με τη σοφία του Δαίδαλου, την τόλμη του Ικάρου και την εμπειρία της πτώσης του.
Κλεμμένες στιγμές
Τριγυρνά στους δρόμους της πόλης με μία φωτογραφική μηχανή και κλέβει στιγμές ζωής και ανθρώπων.
* Πώς είναι η ζωή στην Πάτρα;
– Αντιφατική, μαγική και δύσκολη. Το να ζεις στην Πάτρα είναι σαν να συγκατοικείς σε ένα από τα παλιά ρημαγμένα αρχοντικά της με τρεις γενιές γυναικών. Την πάλαι ποτέ εκπάγλου καλλονής αστή που ξέπεσε και εκπορνεύτηκε, την άνεργη που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα και ένα κοριτσάκι με αθώα μάτια που δεν έχει αποφασίσει ακόμα το δρόμο του. Τα βράδια που ο Πατραϊκός, αυτή η θάλασσα που τη χώρισαν από την πόλη, λούζεται στα χρώματα, οι μετανάστες ψάχνουν στα σκουπίδια και οι φοιτητές γεμίζουν φωνές και γέλια την πόλη, νιώθεις πως δεν υπάρχει άλλος τόπος να είναι δικός σου.
* Η ζωή πίσω από το φακό μοιάζει με τι;
– Δεν είναι μια ζωή, αλλά πολλές μαζί, καθώς αποσπάς άλλοτε τρυφερά και άλλοτε βίαια κομμάτια από τις ζωές των άλλων. Πίσω από το φακό υπάρχει μια ακόρεστη δίψα, ένα μάτι ηδονοβλεπτικό, μια καρδιά που δεν πρέπει να ξεχάσει να αγαπήσει κι ένα μυαλό που δεν πρέπει να σταματήσει να ψάχνει την αθέατη πλευρά των απλών πραγμάτων. Και μια αγωνία για το αν το κλικ της μηχανής θα αποτυπώσει αυτό που «είδε» η ψυχή σου.
Via : www.enet.gr
