Ο Νέντοβιτς και ο Ντόρσεϊ μας αποχαιρέτησαν και ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης τους αποχαιρετά χωρίς δάκρυα, αφού πιστεύει ότι οι μέσοι όροι και οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, ούτε στο μπάσκετ.
Ομολογώ ότι ο τίτλος είναι αρκετά (έως πολύ) προβοκατόρικος. Αλλά αφού υπάρχει ένα 30% (και λίγο λέω) αναγνωστών που «διαβάζει» ένα άρθρο από τον τίτλο μπορούμε και εμείς να κάνουμε τη ζαβολιά μας καμιά φορά. Από την άλλη δεν είναι (ο τίτλος πάλι) πολύ μακριά από την πραγματικότητα σε ότι αφορά τις περιπτώσεις Νεμάνια Νέντοβιτς και Τάϊλερ Ντόρσεϊ. Αλλά υπάρχει διαφορά (κατά τη γνώμη) στο «γράμμα» που θα μπορούσε να στείλει ο καθένας τους στην παλιά –πλέον- ομάδα του.
Διάβασα με προσοχή τα όσα έγραψε και ο (σαφώς πιο ειδικός από εμένα) Αντώνης Καλκαβούρας για τις εξελίξεις σε αυτές τις δύο περιπτώσεις. Δεν υπάρχει κάτι να διαφωνήσω. Αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να είμαι, από λίγο έως πολύ, πιο «ωμός».
Η καλύτερη κίνηση και για τους δύο
Πάμε πρώτα με Νέντοβιτς, αφού δεν το περιμέναμε κιόλας να κουνήσει μαντήλι. Με την ενεργοποίηση Γιαννακόπουλου θα ήταν λογικό και ο Σέρβος να νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια όσον αφορά τους στόχους της ομάδας και τη στήριξη προκειμένου αυτοί να επιτευχθούν. Τα δύο χρόνια που έζησε στο τριφύλλι δεν ήταν άλλωστε και τα καλύτερα στην ιστορία της ομάδας, οπότε –στο μυαλό μας- θα ήθελε ακόμα μια ευκαιρία να λειτουργήσει μέσα σε έναν κανονικό Παναθηναϊκό. Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές «έσκασε» και η ανάρτηση του Νέντοβιτς στο instagram, οπότε και είναι προφανές ότι το θέμα που οδήγησε στην αποχώρηση δεν ήταν απλά να αλλάξει τον αέρα του και να επιχειρήσει ένα restart μετά τις περιπέτειες τραυματισμών και κορονοϊού που τον ταλαιπώρησαν αυτή τη διετία.
Παρ’ όλα αυτά και πέρα από την όποια πικρία δημιουργεί πολλές φορές μια αποχώρηση, στα μάτια μου αυτή ήταν η καλύτερη λύση. Έχει ειπωθεί πολλές φορές και είναι αλήθεια. Τον υγιή Νέντοβιτς τον θέλουν όλες οι μεγάλες ομάδες της Ευρώπης και –σίγουρα- θα είχε και άλλες ευκαιρίες στο ΝΒΑ. Ο «πάω δεν πάω» Νέντοβιτς στα 31 του (εξαιρετική μπασκετική ηλικία) βρήκε τον επόμενο σταθμό της καριέρας του στον Ερυθρό Αστέρα που δεν τον λες και μεγαθήριο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο υγιής Νέντοβιτς αξίζει πολύ περισσότερο από τα 700 χιλιάρικα το χρόνο και δεν μπαίνεις στην κουβέντα πως θα αξιοποιήσεις καλύτερα το 1 εκατομμύριο που κερδίζεις από την αποχώρησή του. Γιατί χωρίς υγιή Νέντοβιτς απλά θα έχανες, τελεία και παύλα.
Και κάτι ακόμα. Ο συνδυασμός μη υγιούς και έτοιμου Νέντοβιτς με τη σκέψη του ίδιου του παίκτη «αξίζω πολλά και πρέπει επιτέλους να τα αποδείξω», είναι μια παγίδα μέσα στην οποία πέφτει όλη η ομάδα όπως είδαμε και στους δύο από τους τρεις τελικούς του πρωταθλήματος, όπου ο Σέρβος προσπαθούσε να πάρει μόνος του το παιχνίδι, έχοντας στο μυαλό του έναν εαυτό που δεν μπορούσε να εμφανιστεί στο παρκέ.
Μαγκιά του λοιπόν του Ραζνάτοβιτς που ζήτησε πολλά περισσότερα χρήματα για τον πελάτη του, δικαίωμα και του Παναθηναϊκού να μην τα ρισκάρει σε ένα λαχείο που δεν ήξερε αν και πότε θα κληρώσει. Πιθανότατα με τα ίδια χρήματα ο Νέντοβιτς να έμενε αλλά αυτό ήταν ένα ρίσκο που πήρε ο μάνατζέρ του και το οποίο τελικά μπορεί και να έλυσε τα χέρια του Παναθηναϊκού.
Σημείωση: Και να κάνει σούπερ χρονιά με τον Ερυθρό Αστέρα, δεν αλλάζει τίποτα από τα παραπάνω, τα οποία αφορούν τη χρονική στιγμή και τις συνθήκες υπό τις οποίες πάρθηκαν οι αποφάσεις. Και βέβαια το στοίχημα για τους Πράσινους είναι πως θα αξιοποιήσουν αυτά τα χρήματα, αφού όσο και αν μεγαλώσει το μπάτζετ τους δεν θα φτάσει σε σημείο που οι τυχόν αστοχίες δεν θα πονάνε.
Πόσο αξίζει ένα ελληνικό διαβατήριο;
Στην περίπτωση του Ντόρσεϊ θα είμαι πιο κάθετος, όπως ήμουν βλέποντας και τους κρίσιμους αγώνες της σεζόν για τον Ολυμπιακό. Γιατί πολύ ωραίοι οι μέσοι όροι και οι λίστες με τους «καλύτερους της σεζόν», όπου βγαίνει μέσα στην τριάδα, αλλά ακόμα και στο μπάσκετ όπου οι αριθμοί λένε πολλά περισσότερα πράγματα, απ’ ότι π.χ. στο ποδόσφαιρο υπάρχει και αυτό που λένε οι Αμερικάνοι … «γκατς»… «κλατς»… και άλλα τέτοια περίεργα και εμείς οι πιο παλιοί του λέμε «άντερα» (για να μη γράψω και το άλλο).
Συγχωρέστε με αλλά ακόμα και να έχω θαυμάσει τον Γκάλη, τον Air, εσχάτως τον Γιάννη και τόσους άλλους παικταράδες που έπαιρναν παιχνίδια μόνοι τους (αν και ποτέ δεν συμβαίνει αυτό στο μπάσκετ αλλά ας το αποδεχθούμε…ποιητική αδεία) δεν θα πάψει ποτέ για εμένα το μπάσκετ να είναι ομαδικό άθλημα.
Για να μην κουραζόμαστε…
Το μυαλό του Ντόρσεϊ ήταν πάντα στο ΝΒΑ και πολύ καλά κάνει γιατί με αυτές τις παραστάσεις και αυτό τον στόχο έχει μεγαλώσει. Πάει να αρπάξει ακόμα μια ευκαιρία, αλλά και να κλειδώσει, με την τρίτη σεζόν του την εκεί, την σύνταξη των επαγγελματιών παικτών και δεν μπορεί να του στερήσει κανένας αυτό το δικαίωμα. Και παρότι προπονητής μπάσκετ δεν θα γίνω ποτέ δεν πιστεύω ότι ο Μπαρτζώκας θα βάλει τα κλάματα. Θεωρώ μάλιστα ότι με τον Κάνααν μπορεί να κάνει και τις διακοπές του αρκετά πιο ήρεμος από άλλες φορές. Καθότι αγόρασε τους ίδιους μέσους όρους αλλά –με βάση τις ενδείξεις πάντα- πολύ πιο συνεπές σκοράρισμα και (πιθανότατα) πιο «ευρωπαϊκή» λογική από αυτή του Ντόρσεϊ. Με τον οποίο περισσότερο «πέθανε», παρά «έζησε» στα κρίσιμα παιχνίδια του τη σεζόν που τελείωσε.
Καθότι ήταν ο Ντόρσεϊ αυτός που, στον ημιτελικό με την Εφές, θυμήθηκε για λίγο τι μπορεί να κάνει στο παρκέ, το πέτυχε για κάνα δίλεπτο μετά το ξέχασε πάλι με αποτέλεσμα ο Μπαρτζώκας να τον κρατήσει στο παιχνίδι περισσότερο απ’ όσο έπρεπε και τελικά να μην πάρει για ακόμα φορά αυτό που ήθελε σε διάρκεια. Άποψη μου είναι ότι αυτό τελικά ο Ολυμπιακό το πλήρωσε. Και ήταν πάλι ο Ντόρσεϊ που ακόμα και όταν έκανε καλό τελικό στο πρωτάθλημα, νόμιζε ότι είναι ο Τζόρνταν και άρχισε να παίρνει φόρα και να κουτουλάει στην άμυνα με αποτέλεσμα να παίζει το ματς κορώνα,γράμματα. Απλά ήταν τέτοια η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων, αυτή τη σεζόν που ο Ολυμπιακός ως ομάδα συνολικά μπορούσε να συμμαζέψει όσα σκόρπιζε με την τρέλα του ο Αμερικάνος. Ο οποίος δεν έχει στο μυαλό του μόνο ότι μπορεί να παίξει στο ΝΒΑ, αλλά δείχνει ότι –όπου και να παίζει- αγωνίζεται σαν να παίζει ΝΒΑ.
Οπότε καλό το ελληνικό διαβατήριο πρακτικά και αξίζει να δώσει και 200-300 χιλιάρικα παραπάνω από την πραγματική αξία του παίκτη για να το έχεις, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο Ντόρσεϊ δεν θα λείψει από κανένας. Όχι πολύ τουλάχιστον.
Θα μου πείτε ότι τον ήθελε και η Φενέρ. Με τη διαφορά πως όταν έχει πολύ χρήμα, δεν υπάρχει πρόβλημα να ποντάρεις και σε πολλά νούμερα στη ρουλέτα. Ο Ολυμπιακός όσο και αν έχει ανεβάσει τα μεγέθη του και σε αυτό τον τομέα, δεν προτιμάει τη ρουλέτα αλλά θέλει και πρέπει να πηγαίνει σε πιο σίγουρα χαρτιά. Ο Ντόρσεϊ δεν ήταν σίγουρο χαρτί. Ήταν το 4 που τραβάς από 17 στο μπλακ τζακ. Πόσες φορές θα σου κάτσει;
*Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης, δημοσιογράφος με μακρά πορεία σε ραδιόφωνα, εφημερίδες
Πηγή : www.gazzetta.gr
