Στα θολά της Κεντροαριστεράς συνωστίζονται ψαρεύοντας, αυτές τις μέρες, οι λιγοστοί ουτοπιστές και ρομαντικοί σοσιαλιστές του ’74, μαζί με τους αμέτρητους καιροσκόπους λαϊκιστές του ’79-’85, αλλά και με τους κατοπινούς, κατά δήλωσιν «εκσυγχρονιστές» ή τους πολιτικά μιγάδες «σοσιαλφιλελεύθερους» της «σχολής» Κ. Σημίτη. Από καθέδρας αδιευκρίνιστος σοσιαλδημοκράτης, ο Ευάγγ. Βενιζέλος ετοιμάζει τα δικά του δολώματα, που δεν φαίνεται να «τσιμπάνε» μέχρι στιγμής.
Στους μνηστήρες των άγαμων κεντροσοσιαλιστών εντάσσεται και ο με πολλές συνιστώσες, αλλά χωρίς τεχνική συνισταμένη, πολυσυλλεκτικός ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας τις ειρωνικές αντιδράσεις της Αλέκας Παπαρήγα, που χαρακτηρίζει την περί τον Αλέξη Τσίπρα ομάδα ως «ΠΑΣΟΚ τελευταίας κοπής» («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 17.02.13). Προφανώς, η συντρόφισσα Αλέκα εννοεί την κλονιζόμενη ειδυλλιακή σχέση της Κουμουνδούρου με εκείνους που καιροσκοπικά εγκατέλειψαν το κλυδωνιζόμενο σκάφος του ΠΑΣΟΚ, αυτομολώντας, προς τον ΣΥΡΙΖΑ…
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, για να μετριάσει τις ηγεμονιστικές του ανασφάλειες, ρίχνει το πυροτέχνημα της «Ελιάς», ελπίζοντας ότι θα αναβιώσει το επιτυχημένο εγχείρημα της ιταλικής κεντροαριστερής «Ελιάς». Και όμως, αυτό το δόλωμα ή δέλεαρ δεν έπεισε, τελικά, τον πλησιέστερο συγκυβερνητικό του εταίρο, τη ΔΗΜΑΡ, που αρνήθηκε τεκμηριωμένα το ρόλο κομπάρσου, σε ένα προσωποπαγές Ευαγγελοβενιζελικό Συνέδριο.
Όσοι επομένως -ανάμεσα σ’ αυτούς και ο Ευάγγ. Βενιζέλος- ζηλώνουν τη δόξα της ιταλικής «Ελιάς», προτιμότερο θα ήταν να κάνουν ένα ειλικρινέστερο κάλεσμα, στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Ας στήσουν, λοιπόν, σε όλη την επικράτειά μας κάλπες για την ελληνική «Ελιά», με πρώτους μεταξύ ίσων υποψηφίους. Αλλά κι εκείνοι, που οραματίζονται μια ηγεμονιστική «Ελιά», άρα μια προοδευτικοφανή «συμπαράταξη» του Ενός, ας αφήσουν τους κλάδους της ειρήνης και ας περιοριστούν στο γνωστό έμμετρο πτωχοπροδρομικό σύνθημα των βασιλικών της εποχής του Διχασμού (1916-1926) «Ελιά, ελιά/και Κώτσο Βασιληά»…
Via : www.enet.gr
