του Τάσου Παππά
Άλλο ένα κόμμα, του Ανδρέα Λοβέρδου, και άλλη μία κίνηση, της Άννας Διαμαντοπούλου, έρχονται να προστεθούν στον ήδη πολυδιασπασμένο χώρο της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας. Στην κατάσταση κατακερματισμού που βρίσκεται σήμερα η περιοχή του λεγόμενου Δημοκρατικού Σοσιαλισμού- ένα κόμμα [το ΠΑΣΟΚ] σε ελεύθερη πτώση, ένα άλλο κόμμα [ΔΗΜΑΡ] σε φάση αναζήτησης διακριτού ρόλου, πολλές ομάδες με μικρό ειδικό βάρος να περιφέρονται χωρίς σαφή προσανατολισμό, εκατοντάδες στελέχη απογοητευμένα στα σπίτια τους- βρισκόταν το γαλλικό Σοσιαλιστικό κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Τότε στη Γαλλία μαζεύτηκαν οι πάντες, έκαναν ένα συνέδριο [στο Επινέ], παραμέρισαν τις διαφορές τους, εγκατέλειψαν τις προσωπικές στρατηγικές τους και έδωσαν το χρίσμα στον Φρανσουά Μιτεράν. Σε λίγα χρόνια ήταν στην εξουσία. Κάτι ανάλογο ονειρεύονται μερικοί να συμβεί και εδώ. Μπορεί να γίνει; Δύσκολο.
Για τους εξής λόγους:
-Δεν φαίνεται στο ορίζοντα κάποιος Έλληνας Μιτεράν, μια ισχυρή δηλαδή προσωπικότητα που θα επιβάλει την ηγετική παρουσία της, προτείνοντας ένα σχέδιο για την παράταξη και μια προοδευτική πρόταση για την κοινωνία .
Αντιθέτως, αυτό που παρατηρούμε είναι πολλοί μικροί αρχηγίσκοι με πλεόνασμα αλαζονείας. Ουδείς αναγνωρίζει στον άλλο προβάδισμα. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο για την κατάντια του χώρου. Η καλύτερη συνταγή για τη διαιώνιση του χάους.
-Το ΠΑΣΟΚ, ο μεγαλύτερος φορέας, κυβερνούσε επί πολλά χρόνια, έβαλε τη χώρα στα Μνημόνια, διέρρηξε τις σχέσεις του με τους εργαζόμενους και εξακολουθεί να κυβερνά, έστω από τη θέση του φτωχού συγγενή, υπηρετώντας μια αντιλαϊκή πολιτική. Το χάσμα που τον χωρίζει από την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα διευρύνεται. Ανασυγκρότηση της Σοσιαλδημοκρατίας συμμετέχοντας σε κυβέρνηση με τη Δεξιά μοιάζει με αστείο. Επιπλέον το κόμμα αυτό ακόμη[;] δεν έχει κάνει μια ουσιαστική αυτοκριτική για την πορεία του.
Στο πρόσφατο συνέδριό του ασχολήθηκε με άλλα πιο «σοβαρά» θέματα, π.χ για το αν θα αναβαθμίσει την εμπλοκή του στην τρικομματική κυβέρνηση, αδιαφορώντας για τα μείζονα ερωτήματα που του θέτει η κοινωνία και τα οποία έχουν να κάνουν με τις ευθύνες του για την κατακρήμνιση της χώρας.
– Το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο -κοινωνικό κράτος, ελευθερίες, προστασία των αδύνατων, αναδιανομή του πλούτου- μ’ άλλα λόγια όλα αυτά που το έκαναν ένα ασφαλές καταφύγιο για την πλειονότητα των πολιτών και του έδιναν κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, είναι σε ραγδαία υποχώρηση παντού στην Ευρώπη. Έχει χάσει την προωθητική δύναμή του.
Η άνευ όρων συνθηκολόγηση των Σοσιαλιστικών κομμάτων με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία έχει ως αποτέλεσμα την ακύρωση του χαρακτήρα τους και η συνέπεια αυτής της επιλογής είναι η δραματική συρρίκνωση της επιρροής τους. Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία μπήκε στη μάχη για την αντιμετώπιση της πολύπλευρης κρίσης με τα όπλα και την αφήγηση του αντιπάλου της. Κι αυτό το πληρώνει.
– Το ακροατήριο της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα δεν είναι πια ορφανό από την άποψη της πολιτικής εκπροσώπησής του. Το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του [είναι το μεγαλύτερο] έχει βρει στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ, περιμένει, ελπίζει και πριμοδοτεί τη στρατηγική του, ενώ το πιο συντηρητικό τμήμα ερωτοτροπεί με την ιδέα να στηρίξει μια πρωτοβουλία της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας που θα αφορά συνολικά τον αστικό χώρο. Οι δύο αυτές ηγεμονικού χαρακτήρα κινήσεις πλαγιοκοπούν τη Σοσιαλδημοκρατία από τα αριστερά και από τα δεξιά. Την πιέζουν αφόρητα με στόχο τη λεηλασία της. Η άμυνα της είναι τρύπια. Το μέλλον της σκοτεινό. Πού μπορεί να ελπίζει για να επιβιώσει; Στην αποτυχία των άλλων.
Via : www.aixmi.gr
