Του Κώστα Βενιζέλου
Σε εξέλιξη βρίσκεται ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, με πρωταγωνίστρια την Γερμανία. Είναι μιας άλλης μορφής επεκτατική πολιτική, που η υποταγή, η αμφισβήτηση της κυριαρχίας, περνά μέσα από την οικονομική εξαθλίωση. Τα όσα παρακολουθήσαμε την τελευταία περίοδο σε σχέση με το ελληνικό ζήτημα, επιβεβαιώνουν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση άρετε και φέρεται από το Βερολίνο και τους δορυφόρους του.
Ο…στρατηγός Σόιμπλε διαμόρφωσε ένα στρατηγικό σχέδιο, το οποίο στοχεύει στην παραγωγή αποικιών χρέους, από τις οποίες θα ενισχύει πρωτίστως τα ταμεία της Γερμανίας και θα προσφέρει εύκολη λεία στις πολυεθνικές και στα «επενδυτικά ταμεία». Σε σχέση με την Ελλάδα έθεσε δυο εναλλακτικά σενάρια: Είτε τον εξαναγκασμό της σε αποχώρηση από την ευρωζώνη( ή «διάλλειμα» πέντε χρόνων!) είτε τουλάχιστον την πλήρη υποταγή της. Μέσα σε αυτό το σχεδιασμό περιλάμβανε και την ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα προς παραδειγματισμό για τους υπόλοιπους, αλλά και για να απαλλαγεί από το «αγκάθι», που αμφισβητεί την γερμανική επικυριαρχία. Τούτο σε μεγάλο βαθμό έπεσε στο κενό με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όμως είναι προφανές πως η προσπάθεια συνεχίζεται. Τα σενάρια για διορισμένους πρωθυπουργούς που θα λαμβάνουν εντολές από την τρόικα δεν έχουν φύγει από το τραπέζι.
Επιτεύχθηκε χθες τα ξημερώματα μια συμφωνία που ματώνει την ελληνική κοινωνία. Τα μέτρα είναι επώδυνα και φορτώνουν περισσότερα βάρη στους Έλληνες πολίτες. Όπως διαμορφώθηκε το σκηνικό των τελευταίων ημερών, οι επιλογές ήταν περιορισμένες. Από την στιγμή που η Αθήνα δεν είχε σχέδιο Β΄, εναλλακτικές επιλογές, μια συμφωνία φάνταζε μονόδρομος για την ελληνική κυβέρνηση. Άλλωστε, οι δανειστές έχουν φροντίσει να κρατούν σε αναπνευστήρα τον χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας. Εκβιάζοντας την κυβέρνηση, αφήναν διάφορα σενάρια τρόμου να αιωρούνται πάνω από την Ελλάδα. Είναι προφανές πως σήμερα τα περιθώρια πλήρους ρήξης με τους δανειστές ήταν περιορισμένα καθώς δεν υπήρξε προς αυτή την κατεύθυνση καμία προετοιμασία.
Σε ένα πόλεμο, χάνονται μάχες. Μπορεί να χαθούν πολλές μάχες, σημασία έχει ποιος στο τέλος θα κερδίσει τον πόλεμο. Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε τους έξι μήνες που κυβερνά την Ελλάδα, να θέσει την ουσία του ελληνικού ζητήματος στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, κυρίως όμως, ήγειρε και προβλημάτισε για τις ακολουθούμενες πολιτικές στην Ένωση. Προς επιβεβαίωση τούτου, οι ενδοκυβερνητικές και εσωκομματικές συζητήσεις σε χώρες-μέλη της Ε.Ε., τα δημοσιεύματα αμφισβήτησης από μεγάλα ΜΜΕ, αλλά και οι κινητοποιήσεις σε διάφορα κράτη υπέρ της Ελλάδος. Αντί να πετύχουν την απομόνωση του Τσίπρα, όπως στόχευαν, ο Έλληνας Πρωθυπουργός αναδείχθηκε σε ηγέτη στην Ε.Ε. που κατάφερε να ξυπνήσει την Γαλλία και να εξασφαλίσει στήριξη κόντρα στους Γερμανούς.
Το σκηνικό των πιέσεων που στήθηκε στις Βρυξέλλες, έχει προσφέρει ως αποτέλεσμα την επικράτηση των αποικιακών δυνάμεων της Ευρώπης. Τούτο εάν δεν είναι προσωρινό, η Ευρώπη δεν έχει μέλλον. Το σπυρί της λιτότητας και της επιβολής λογικών υποταγής έχει σπάσει με τη μάχη που δόθηκε από ελληνικής πλευράς.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η συμφωνία δεν θα ήταν καλύτερη εάν κατέληγαν νωρίτερα. Αυτό είναι μόνο ιστορίες για αφελείς. Η ακολουθούμενη πολιτική του διευθυντηρίου δεν διαφοροποιείται με τον χρόνο επίτευξης συμφωνίας, αλλά παραμένει σταθερό στην επιβολή των σχεδιασμών του.
Via : http://mignatiou.com
