του Γιώργου Πήττα
Λοιπόν, παρακολουθώ την κυβέρνηση να καίει τον Παπακωνσταντίνου και να αφήνει τους προϊσταμένους του άσπιλους, τον ΣΥΡΙΖΑ να καίει το Παπακωνσταντίνου επιθυμώντας να κάψει και τον Βενιζέλο, και τη Χρυσή Αυγή, να θέλει να τους κάψει όλους μαζί αναγορεύοντας την Αξιωματική Αντιπολίτευση σε ασπίδα προστασίας του Γιώργου Παπανδρέου.
Οι Χρυσαυγίτες βέβαια, την δουλειά τους κάνουν. Επενδύουν διαρκώς και συστηματικά στον πλήρη ευτελισμό του πολιτικού συστήματος όχι από μίσος προς το σύστημα, αλλά από μίσος προς την ίδια την πολιτική.
Το δικό τους «σύστημα» είναι απλά η εξαφάνιση του «Άλλου» όχι γιατί είναι ας πούμε «διεφθαρμένος» ή έχει χρηματιστεί, αλλά νέτα σκέτα γιατί είναι «Άλλος».
Νομίζω πως η παράσταση που παρακολουθούμε τα τελευταία 3 χρόνια φτάνει στα όρια της.
Για να ξεκινήσω από το μέχρι πρότινος ΠΑΣΟΚ, θα σημειώσω πως θέλει δεν θέλει η κραταιότητά του αποτελεί οριστικά παρελθόν.
Το ΠΑΣΟΚ απέθανε, έγινε συντρίμμια και επειδή έχει το μέγιστο μερίδιο ευθύνης για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα θα αυτοκαταστραφεί, σαν τις εντολές του Ethan Hurt στο Mission :Impossible.
Ο σημερινός αρχηγός του, κοπιάζει ιδιαίτερα στην προσπάθεια του να μιμείται διαρκώς την κάποτε παροιμιώδη αυτοπεποίθηση του, από την οποία απομένει μόνο η οργή του βλαμμένου (που έχει βλαφτεί) υπερεγώ του. Άδηλο το μέλλον του.
Το περισσότερο που εγώ μπορώ να φανταστώ, αν πάνε όλα «δεξιά» στον κο Σαμαρά, είναι να απορροφηθεί σε κάποιο νέο σχήμα «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» με κεντροδεξιό χαρακτήρα που θα διαδεχθεί την επίσης αποψιλωμένη Νέα Δημοκρατία.
Αν και, αμφιβάλλω για το κατά πόσο ο σημερινός Πρωθυπουργός θα θελήσει να χρησιμοποιήσει τόσο φθαρμένα πρόσωπα σε οτιδήποτε επιχειρήσει να δημιουργήσει με αυστηρά δική του προσωπική σφραγίδα.
Όλα αυτά βέβαια, έχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Μία σειρά, από μετέωρα και αμφίβολα αλλά όχι ανύπαρκτα «εάν».
Ας δούμε τα δεδομένα.
Είναι αναμφισβήτητο ότι προς ώρας, η Ελλάδα διέφυγε τον συστημικό γκρεμό.
Όταν εδώ λέμε η Ελλάδα, εννοούμε το πολιτικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα του τόπου.
Να μην ξεχνάμε όμως ποτέ, πως από αυτά, εξαρτώνται πάρα πολλοί άνθρωποι που ζουν με την ανασφάλεια του τι θα γίνει αύριο. Αν θα έχουν τη δουλειά τους-όσοι την έχουν ακόμα, αν θα ικανοποιούν κάποιες βασικές ανάγκες, όσοι μπορούν και τις ικανοποιούν ακόμα.
Όλοι αυτοί-και είναι «οι πολλοί» δεν θέλουν την κατάρρευση του συστήματος, αλλά, την βελτίωσή του. Οι μόνοι που δεν τους καίγεται καρφάκι, είναι είτε όσοι τα έχουν ήδη χάσει όλα, είτε όσοι ποτέ δεν κέρδισαν τίποτα με τη δουλειά τους.
Α! Και κάποιοι που έχουν τις «καβάντζες» τους και ταυτόχρονα πουλάνε επανάσταση.
Οι Κασσάνδρες που διέβλεπαν πως πριν από τις γιορτές η χώρα θα είχε εξοστρακιστεί από την Νομισματική Ένωση, που θεωρούσαν το «χάος» δεδομένο και την σχεδόν εμφύλια σύγκρουση με σκηνές αλά Αργεντινή, διαψεύστηκαν.
Κοιτάζοντας τα πράγματα από ένα καθαρά συστημικό πρίσμα, το δίδυμο Σαμαράς- Στουρνάρας, πέτυχε ένα μικρό θαύμα.
Αυτό που μένει, (πάντα μιλώντας «συστημικά») είναι να κατορθωθεί μία κάποια θετική επίδραση μέσα στην κοινωνία στους επόμενους 7-8 μήνες.
Αυτή, μπορεί να είναι η στοχευμένη ανακούφιση κάποιων ομάδων πολιτών , η ανάσχεση της ανεργίας και το σφράγισμα 2-3 ηχηρών επενδύσεων, μαζί με κάποιες αποκρατικοποιήσεις.
Σε συνδυασμό, με ορισμένα «ηθικά πλυντήρια» όπως με την περίπτωση του κου Παπακωνσταντίνου αλλά και άλλων που το σύστημα θα κρίνει πως μπορεί πια να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων.
Στα λεγόμενα VIP κελιά του Κορυδαλλού, ήδη συνωστίζεται ένας ενδεικτικός ζωολογικός κήπος της ζούγκλας που κυριάρχησε για δεκαετίες.
Ο Λάκης Γαβαλάς της μόδας, παρεούλα με τον Άκη Τσοχατζόπουλο της εξουσίας , ο κος αυτοδημιούργητος Λαυρεντιάδης από δίπλα, είναι τρία χαρακτηριστικά δείγματα της άγριας ζωής.
Δυστυχώς, στην φυλακή, δεν μπορούν να μπουν οι νοοτροπίες.
Οι νοοτροπίες που έκαναν τον κάθε Λαυρεντιάδη να είναι «καμάρι», τον Τσοχατζόπουλο «Άκη», τον Γαβαλά «προσωπικότητα».
Σε μία χώρα που έμαθε να μιλάει με το «τους πήρες ρε; ‘νταξ;» «ναι ρε τους τ’ άρπαξα χοντρά» , σε μία χώρα που χειροκρότησε την αρπαχτή και την έκανε τρόπο ζωής σε όλα τα επίπεδα, οι φυλακίσεις των 5 και των 10 και των 50 καταχραστών δεν προσφέρουν τίποτα.
Ωστόσο, μπορούν να αποδώσουν ικανοποίηση σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων- ψηφοφόρων , εφόσον συνδυαστούν με κάποια ψίχουλα που θα δημιουργήσουν την αίσθηση πως «κάτι γίνεται».
Ο κος Σαμαράς, είμαι βέβαιος, πως ονειρεύεται για τον εαυτό του, έναν ρόλο αντίστοιχο με αυτόν που έχει δοθεί ιστορικά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Εκείνος, παρέλαβε μία απόλυτα κατεστραμμένη χώρα από την επταετή διαχείριση των συνταγματαρχών και έβαλε τις βάσεις για μία σύγχρονη Αστική Δημοκρατία με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Η απάντηση που έδωσε στην γραμματέα του κάποτε όταν τον ρώτησε γιατί μετέτρεψε την θανατική καταδίκη των πραξικοπηματιών σε ισόβια, ήταν χαρακτηριστική.
«Στην Ευρώπη, δεν μπαίνεις με αίμα» είχε πει. Σωστά, για τα μέτρα εκείνης της εποχής.
Σήμερα βέβαια, μπορεί κάποιος δίκαια να απαντήσει, πως στην Ευρώπη πληρώνεις τη συμμετοχή σου με το αίμα των αυτοχείρων, των ανέργων και των ανέστιων.
Ο Σαμαράς, ελπίζει πως θα διαλύσει το υδροκέφαλο κράτος που δημιούργησαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία και θα βάλει τις βάσεις για μια Ελλάδα «ευρωπαϊκή».
Μόνο που, στις μέρες μας κανείς δεν ξέρει πια τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Εάν όμως ο κος Σαμαράς τα κουτσοκαταφέρει, στο πλαίσιο του συστήματος πάντα –και είμαι βέβαιος πως θα έχει αμέριστη βοήθεια από την Ευρώπη, τότε αυτόματα, ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει και εκείνος στην οροφή του και, ενδεχομένως στο επόμενο διάστημα να δει κάποια συρρίκνωση των δημοσκοπικών του ποσοστών. Δεν θέλω να γίνω «κακός προφήτης», αλλά, δεν θα εκπλαγώ.
Ο κόσμος, το ξέρουμε καλά αυτό πια, τείνει κυρίως προς τη συντήρηση όταν τα πράγματα είναι δύσκολα.
Μπορεί να μην μας αρέσει, αλλά έτσι είναι, εκτός αν νομίζουμε πως η πραγματικότητα είναι το πληκτρολόγιο και η χαριεντιζόμενη αυταρέσκεια.
Η εποχή των θολά αγανακτισμένων και των λαϊκών συνελεύσεων στο Σύνταγμα, μοιάζει να πέρασε ανεπίστρεπτα.
Το σκιάχτρο της Χρυσής Αυγής, ο Ξένιος Δίας του Δένδια , η «αποκατάσταση της τάξης» σε διάφορα σημεία της χώρας-θυμίζω τον σκουπιδότοπο στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και τους μικροπωλητές της ΑΣΟΕΕ, είναι πολύ καλά επικοινωνιακά (και ουσιαστικά) κεντήματα για τους «νοικοκυραίους».
Αυτά, σε συνδυασμό με κάποια στοιχειώδη ανάσχεση της πορείας προς την εξαθλίωση, εάν και εφόσον ενορχηστρωθούν με τον κατάλληλο χρονισμό πολύ πιθανό να αναδείξουν τον Αντώνη Σαμαρά σε πρωταγωνιστή για τα επόμενα αρκετά χρόνια.
Δεν υπερασπίζομαι το παραπάνω σενάριο.
Το καταγράφω, γιατί το θεωρώ πιθανότατο και γιατί συνιστά την απόλυτη πρόκληση προς την Αριστερά, εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί να είναι η εναλλακτική λύση .
Την οποία χρειάζεται η χώρα και η κοινωνία της.
Το παραπάνω σενάριο, για να «απαντηθεί» απαιτεί τεράστια σαφήνεια και ωριμότητα.
Για πολλοστή φορά θα σημειώσω πως η «άλλη πολιτική» που δηλώνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεντεύξεις και συζητήσεις στις τηλεοράσεις πρέπει να πάψει να είναι «άλλη» και να γίνει «αυτή». Με την έννοια συγκεκριμένων προτάσεων σε όσα κάνει η κυβέρνηση.
Για πολλοστή φορά θα σημειώσω πως δυστυχώς ή ευτυχώς, η διακυβέρνηση μίας χώρας δεν γίνεται με όρους ελληνικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου. Ούτε με συνθήματα που κάποιες φορές αγνοούν την… πραγματική πραγματικότητα- συγνώμη για τον πλεονασμό. Το τελευταίο, μου προέκυψε από τις δηλώσεις που έγιναν για το μάζεμα των μικροπωλητών έξω από την ΑΣΟΕΕ, που προκάλεσε (αυτή είναι η πραγματικότητα) ανακούφιση στους νόμιμους μικρομαγαζάτορες της περιοχής καθώς τους «έκλεβαν» την πελατεία.
Σαφήνεια, ωριμότητα, και με τι κανόνες θέλει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
1.500.000 άνεργοι, πολλές χιλιάδες άστεγοι, εκατομμύρια άνθρωποι σπρωγμένοι στην αθλιότητα το απαιτούν.
Όπως και όλοι οι υπόλοιποι, που έχουν ακόμα τις δουλειές τους και μια στέγη και θέλουν όσο γίνεται λιγότερες «περιπέτειες».
Και κάτι άλλο.
Οι ψηφοφόροι, οι πολίτες δηλαδή, τώρα που «πήραμε τη δόση» θέλουν να ξέρουν ποιο είναι το ακριβές σχέδιο της Αντιπολίτευσης για τη διαχείριση της. Που θα πάνε τα λεφτά και κυρίως με τι μέσο-μακροπρόθεσμο σχέδιο. Ο κόσμος, δεν θέλει μία βραχύβια ανακούφιση μέσω σπατάλης που μετά από λίγο θα τον φέρει εκεί που ήταν ή και πιο κάτω ακόμα.
Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αποφασίσει-και να το πει- εάν θέλει να είναι μία δύναμη καλύτερης διαχείρισης του συστήματος, δηλαδή μία εκσυγχρονιστική δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας στα πρότυπα της Βόρειας Ευρώπης ή ένα αντικαπιταλιστικό κίνημα που θέλει να εξελίξει την Ελλάδα σε ένα μοντέλο στηριγμένο στις αυτοδιαχειριζόμενες κολεκτίβες .
Η θολούρα που αποπνέει η ταυτότητά του, θολούρα που παράγει η προσπάθεια του να παντρέψει τα περίπου ασύμβατα, το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει αργά μεν αλλά σταθερά δε, την σημερινή κυβέρνηση και κυρίως τον πρωθυπουργό της που θα επιχειρήσει κάποια στιγμή να αποτινάξει όλα τα πολιτικά δεσμά της Νέας Δημοκρατίας και να υπογράψει το μέλλον της χώρας με το όνομά του.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας, έχει αρκετούς ακόμα Παπακωνσταντίνου και Τσοχατζόπουλους να πετάξει στην πυρά για να αναγεννηθεί το ίδιο από τις στάχτες τους.
Για αυτό, λέω:
Σαμαράς; Ορίστε; Τι;
Καλή Χρονιά.
Via : tvxs.gr
