Του Βασίλη Πάικου
Έχει κάθε δικαίωμα η Εκκλησία της Ελλάδος να αρνείται την ευλογία της σε ενώσεις και σε γάμους που δεν της ταιριάζουν. Στο σύμφωνο συμβίωσης, ας πούμε, και βεβαίως στην επέκτασή του προκειμένου για ομόφυλα ζευγάρια. Όπως και στον πολιτικό γάμο. Όλ’ αυτά που, σύμφωνα με το δικό της γλωσσικό τυπικό συνιστούν «σχέσεις παλλακείας». Έχει κάθε δικαίωμα η Εκκλησία, αναφαίρετο και αναπαλλοτρίωτο. Ένα το κρατούμενο.
Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να υποδεικνύει στην Πολιτεία τα κατ’ αυτήν. Τις δικαιοπραξίες, συγκεκριμένα, ανάμεσα στην Πολιτεία και στους πολίτες. Και, ασφαλώς, δεν δικαιούται επ’ ουδενί να ορίζει εκείνη τα του Καίσαρος. Δεύτερο κρατούμενο. Καθαρά πράματα, καθαρά και ξάστερα…
Από κει και πέρα και βέβαια η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα βήμα. Ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας. Του προοδευτικού της εκσυγχρονισμού. Θετικό βήμα πλην ανεπαρκές. Δεδομένου ότι δεν εξασφαλίζει, και γι’ αυτή την κατηγορία των πολιτών, ίσα δικαιώματα με όλους τους άλλους. Το δικαίωμα του γάμου, το δικαίωμα της τεκνοθεσίας. Και, πώς να το κάνουμε, σε μια σύγχρονη κοινωνία, τα ανθρώπινα δικαιώματα θα πρέπει να αναφέροντα σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες. Δίχως αστερίσκους, δίχως υποσημειώσεις, δίχως εξαιρέσεις. Όλα τ’ άλλα, τα περί του αντιθέτου, που λέγονται και γράφονται, είναι τουλάχιστον ανοησίες, αν δεν πρόκειται για βαθειά σκοταδιστικά φληναφήματα. Όπως ότι με το σύμφωνο συμβίωσης πλήττεται ο θεσμός της οικογένειας, ας πούμε. Η οποία οικογένεια αποτελεί το βάθρο της ελληνικής κοινωνίας κι άλλα τέτοια ελληνοχριστιανικά. Λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση, κάποιος που επιθυμεί να στήσει παραδοσιακού τύπου οικογένεια να μην το κάνει, μόνο και μόνο επειδή ο νόμος επιτρέπει το διαφορετικό.
Αν θέλουμε να προσδοκούμε ότι κάποια στιγμή θα ζήσουμε σε σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, θα πρέπει όλες οι μορφές, όλες οι συμβάσεις συμβίωσης, να «λογοδοτούν» πρώτα-πρώτα απέναντι στο Κράτος. Και εξ’ αυτού να προκύπτουν τα έννομα δικαιώματα. Που πάει να πει ότι αρμόδιοι για τα σχετικά θα είναι ο δήμαρχος και ο ληξίαρχος. Από κει και πέρα όποιος επιθυμεί να συνάψει και θρησκευτικό γάμο, ας το κάνει. Δικαίωμά του ιερό και αναφαίρετο. Καθώς μάλιστα η ίδια η Εκκλησία θεωρεί τον γάμο Μυστήριο, ε δεν γίνεται να διεκδικεί για τον εαυτό της και ρόλο κρατικού ληξιάρχου. Από πού κι ως που;
Ακούω κιόλας τις –συχνά καλόπιστες- αντιρρήσεις. Με σοβαρότερη εκείνη που λέει ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη, δεν είναι ώριμη να δεχτεί τα σχετικά.
Και μπορεί πράγματι να μην είναι ώριμη η ελληνική κοινωνία. Όμως, κατά κοινή -παγκόσμια- παραδοχή, προκειμένου για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τίθενται ζητήματα συσχετισμών, πλειοψηφιών και μειοψηφιών, «ετοιμότητας» και «ωριμάνσεων». Ακόμη και έναν πολίτη αν αφορούν τα συγκεκριμένα δικαιώματα, η Πολιτεία οφείλει να του τα εξασφαλίζει στο ακέραιο. Τόσο απλά…
Via : www.athina984.gr
