Κάθε λαός με τους ηγέτες της μοίρας του… Την ίδια μέρα – Τετάρτη 6 Μαρτίου: εκείθεν του Ατλαντικού, στο μακρινό Καράκας, μυριάδες λαού ολοφύρονταν γοερά στους δρόμους για τον πρόωρο χαμό του αδιαφιλονίκητου ηγέτη του, για 14 χρόνια, Ούγκο Τσάβες.
Του «προέδρου των φτωχών», που ανέστησε, για να συνεχίσει, την επανάσταση του Σιμόν Μπολιβάρ – με αρωγό και πηγή έμπνευσης την Κούβα του Φιντέλ και του Τσε.
Και στην καρδιά της Αθήνας, στο περίλαμπρο Μέγαρο Μουσικής, κατάμεστο, σύμπασα η πολιτική ηγεσία σε μια ευτυχή στιγμή της τιμούσε (και για να τιμηθεί η ίδια, καθ’ ότι έκπτωτη πια και υπόλογη στην κοινωνική συνείδηση) το στιβαρό ηγέτη, για 14 επίσης χρόνια, Κωνσταντίνο Καραμανλή, που σφράγισε με την προσωπικότητά του τη νεοελληνική ιστορία και θεμελίωσε τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία.
Σύμπασα η πολιτική ηγεσία; Όχι ακριβώς. Έλειψε η Αλέκα Παπαρήγα, του ΚΚΕ, του οποίου τη νομιμοποίηση είχε αποφασίσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε μια από τις πέντε καίριες επιλογές του, όταν έγραφε ιστορία και έχτιζε την εθνική ενότητα, αμέσως μετά τη στρατοκρατική δικτατορία: Η βασιλεία τέρμα – με δημοψήφισμα. Ριζικά ανανεωμένο Σύνταγμα. Νόμιμο το ΚΚΕ. Οι δικτάτορες στη φυλακή, όπου και θα πεθάνουν παραδειγματικά, αφού «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Και, έσχατη και μέγιστη, η Ελλάδα στην Ευρώπη.
Με το διττό ερώτημα να βαραίνει αιωρούμενο στην αίθουσα, αν θα φτάναμε στη σημερινή δεινή και πολύπλευρη κρίση με ηγέτη τον Κων. Καραμανλή ή πώς θα την αντιμετώπιζε, οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες δεν μας ξάφνιασαν στο βήμα: ο Αντ. Σαμαράς πάσχισε να αυτοπροβληθεί σαν φυσικός κληρονόμος των παρακαταθηκών και συνεχιστής του έργου του μεγάλου ηγέτη. Αλλά όσο κι αν τέντωνε τη μεζούρα, του ‘πεφτε στενό το κοστούμι. Πώς να αντιπαραθέσεις το νεοφιλελευθερισμό τών με κάθε τίμημα αποκρατικοποιήσεων και με το όλο και λιγότερο κράτος, στον κρατικό παρεμβατισμό, στο κράτος πρόνοιας και στις κρατικοποιήσεις τραπεζών; Πώς να αποστομώσεις τον Αλέξη Τσίπρα όταν υποστηρίζει τον «αστήρικτο μύθο» ότι «ένας άλλος, ένας ξεχωριστός Καραμανλής» γύρισε λαοφίλητος το 1974 από το Παρίσι, αφού είναι εύκολο να αντιπαραβάλεις τον αυταρχισμό της πρώτης καραμανλικής επταετίας και τις περίφημες «22 τομές στο πολίτευμα» του 1963 με το Σύνταγμα του 1975; Και, επιτέλους, ποιους συνεργάτες σου να συγκρίνεις με πνευματικούς άνδρες όπως ο Κ. Τσάτσος και ο Π. Κανελλόπουλος, με «τσάρο της οικονομίας» έναν Παναγή Παπαληγούρα, που, για να ξεκουραστεί, έλυνε μαθηματικά προβλήματα και έπαιζε πιάνο και, στα τελευταία του, την αποκλειστική νοσοκόμα την εξασφάλισε ο έρανος στη Βουλή; Και ποιους τάχα θα αντιπαραθέσεις στους Ευ. Αβέρωφ, Κων. Μητσοτάκη, Γ. Ράλλη και Κ. Στεφανόπουλο;
Αμήχανος φανερά, ο Ευ. Βενιζέλος δεν δίστασε να υπαινιχθεί ότι αν ζούσε σήμερα ο Καραμανλής… μνημονιακή πολιτική θα εφάρμοζε ή θα ευλογούσε… Αυτός που άφησε δημόσιο χρέος 10% του ΑΕΠ έναντι 170% σήμερα…
Πιο πειστικοί ήταν στα εγκώμιά τους (και με τους Λ. Κύρκο και Χ. Φλωράκη να έχουν ανοίξει το δρόμο) οι εξ ορισμού πολιτικοί αντίπαλοι του Κων. Καραμανλή, εκπρόσωποι της Αριστεράς.
Αποκαλώντας τον «ριζοσπαστικό στο συντηρητισμό του (…) με χαρακτήρα, προσωπικότητα και τσαγανό», ο Αλέξης Τσίπρας χειροκροτήθηκε θερμά, τερματίζοντας έτσι την ομιλία του: «Από έναν ιδεολογικό και πολιτικό αντίπαλο του διαμετρήματος του Καραμανλή έχουμε και εμείς οι αριστεροί να αντλήσουμε πολύ χρήσιμα μηνύματα».
Ευστόχησε ο Φώτης Κουβέλης αναδεικνύοντας αυτό για το οποίο πρωτίστως ο τιμώμενος θα μείνει στην ιστορία: «Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ -είπε- ήταν το πιο σπουδαίο προσωπικό επίτευγμα και όραμα ζωής του Κων. Καραμανλή».
Να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα μπήκε μόνη στην ΕΟΚ (1979) ως δέκατο μέλος, χωρίς να πληροί καμιά από τις προϋποθέσεις, με τους περισσότερους Ευρωπαίους αντίθετους και με την πλειονότητα του πολιτικού κόσμου και του λαού στην Ελλάδα να κραυγάζει, προεξάρχοντος τον Ανδρέα Παπανδρέου, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο…».
Το ‘πε πιο επιγραμματικά ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν: «Στην ΕΟΚ δεν μπήκε η Ελλάδα, αλλά ο Καραμανλής!».
Εμείς, οι πολιτικοί συντάκτες που τρέχαμε τότε ασθματικά μαζί του (τρεις πρωτεύουσες σε τρία 24ωρα…), ζήσαμε τον αγώνα που έδωσε ο Καραμανλής. Με όλα τα μέσα – όπως καλύτερα απ’ όλους ξέρει ο Π. Μολυβιάτης. Ενδεικτικά: Στον Ντ’ Εστέν, εκτός από τα «Μιράζ» υποσχέθηκε, χωρίς και να το εννοεί, να αγοράσει και ένα… πυρηνικό εργοστάσιο.
Ο πλέον δύστροπος Χέλμουτ Σμιτ ήθελε πεσκέσι, παραμονές εκλογών, το φίλο μου τρομοκράτη Ρολφ Πόλε. Δεν πάει να αποφάσιζαν αλλιώς τα δικαστήρια και να διαδηλώναμε εμείς; Παραμονές εκλογών τον είχε…
Τέλος, εξ όνυχος τον λέοντα. Την αποκαλυπτική του ανδρός ιστοριούλα μού αφηγήθηκε ο τέως δήμαρχος Δελφών, Π. Καλτσής.
Θα ‘ταν το 1960 και ο Κων. Καραμανλής, με την εξαίρετη σύζυγό του Αμαλία, καμάρωναν το αναμορφωμένο από τον μεγάλο Δ. Πικιώνη δελφικό τοπίο, όταν έφτασαν σ’ ένα προνομιακό σημείο: χείλος του γκρεμού, κάτω ο απέραντος λιόκαμπος της Ιτέας, μπροστά ο Κορινθιακός, πίσω οι αρχαιότητες και ο Παρνασσός. Μαγεία.
«Να φτιάξεις εδώ ένα περίπτερο», είπε ο Καραμανλής στον Πικιώνη. «Να ‘ρχονται οι νέοι για να μιλάνε με τους θεούς και να λατρεύουν τον τόπο…».
Αμ’ έπος, άμ’ έργον. Στήθηκε εκπληκτικό το περίπτερο. Το πρωί καφετέρια, το βράδυ μπαρ και ιδεώδης τόπος για ερωτικά ραντεβού.
Ελα όμως που σε 50 μέτρα απόσταση υπήρχε ναΐσκος του τοπικού αγίου, του Οσίου Λουκά. Και ο δεσπότης της Άμφισσας ξεσήκωσε τις θεούσες και με μαύρες σημαίες διαδήλωσαν έξω από το «Ξενία», όπου διέμενε το ζεύγος Καραμανλή.
«Τι φωνάζουν αυτοί;» ρώτησε ο έκτοτε βαρήκοος ηγέτης.
«Λένε, κ. πρόεδρε, ότι δεν αρμόζει πλάι σε ένα ναό ένα πορνοστάσιο…».
« Έτσι λένε, ε; Έχουν δίκιο!».
Την άλλη μέρα δεν υπήρχε ο ναΐσκος! Έμεινε μόνο η πέτρινη Αγία Τράπεζα…
Via : www.enet.gr
