του Niko Ago
Tο ότι τα κράτη, μπορούν όποτε θέλουν, να παίζουν με τις ζωές των πολιτών τους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Είτε μόνα τους είτε σε συνεργασία μεταξύ τους. Συμβαίνει με την Ελλάδα και την Αλβανία. Ξεχωριστά και οι δυο μαζί, παίζουν ένα, διασκεδαστικό για αυτές, τρομακτικό για τους Αλβανούς μετανάστες και τα παιδιά τους, παιχνίδι.
Σε Διάσκεψη του 1987 στον Καναδά, το 2000 και το 2007 στη Νέα Υόρκη, η UNGENG (United Nations Group of Experts on Geographical Names), αποφάσισε ότι τα ελληνικά τοπωνύμια, πρέπει να αναγράφονται στα επίσημα έγγραφα κρατών, όπως αυτές προφέρονται στα ελληνικά. Ως εδώ, τίποτα το μεμπτό. Το πρόβλημα «ξύπνησε» τους τελευταίους μήνες στα ελληνοαλβανικά σύνορα, με θύματα χιλιάδες παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν τους επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα που γεννήθηκαν, ζουν και πάνε σχολείο, επειδή η αλβανική γραφειοκρατία, μαζί με την ελληνική αδιαφορία και την επιμονή υπαλλήλων στο γράμμα του νόμου, αρνούνται να συνεργαστούν και παίζουν στην πλάτη τους ένα πολύ αισχρό παιχνίδι.
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: Παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έχουν περάσει όλη τη ζωή τους εδώ, αλλά είναι εφοδιασμένα με αλβανικά διαβατήρια επειδή το ελληνικό κράτος ακόμα δεν έχει αποφασίσει να τους δώσει δικό του διαβατήριο, δεν τους επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα, επειδή δεν αναγράφεται σε αυτό το σωστό όνομα – σύμφωνα με τις αποφάσεις της UNGENG- της πόλης που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Λόγου χάρη, η Θεσσαλονίκη θα πρέπει να γράφεται Thesaloniki και όχι Selanik, η Καστοριά Kastoria και όχι Kostur, η Κέρκυρα Kerkira και όχι Korfuz και ούτω καθεξής. Ακόμα και το όνομα της Ελλάδας, πρέπει να αναγράφεται Hellas και όχι Greqi ή Greece όπως επικρατεί διεθνώς και γράφεται στα αλβανικά. Σε πολλά παιδιά, μάλιστα, δεν ανανεώνεται καν η άδεια παραμονής, όταν προσκομίσουν μεταφρασμένη ληξιαρχική πράξη γέννησης, με το όνομα της πόλης όπως αυτή γράφεται από την αλβανική διοίκηση και όχι όπως έχει αποφασιστεί στις διασκέψεις της UNGENG. Βέβαια, υπάρχουν άλλες περιπτώσεις που τα ονόματα των πόλεων συνεχίζουν να αναγράφονται όπως πάντα (Salonica για παράδειγμα από αρκετές χώρες) αλλά αυτοί που καλούνται να πληρώσουν την ασυνεννοησία των δυο κρατών, είναι τα παιδιά των Αλβανών μεταναστών.
Ένα θέμα που θα μπορούσε να λυθεί με μια εγκύκλιο από τα δυο υπουργεία Εξωτερικών, και θα μετέφερε την εφαρμογή της απόφασης, στην ανανέωση του διαβατηρίου του κάθε παιδιού που γεννήθηκε ή θα γεννηθεί στην Ελλάδα, τείνει να εξελιχθεί σε φοβερό τροχοπέδη για χιλιάδες παιδιά – στην ουσία νέους Έλληνες – που δεν έχουν καμία πρακτική δυνατότητα να αντιδράσουν. Αν και εκπρόσωποι των δυο χωρών, συναντιούνται και συζητούν για δεκάδες θέματα, σημαντικά και ασήμαντα, απαξιώνουν να ασχοληθούν με ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, που επηρεάζει τη ζωή χιλιάδων πολιτών τους. Φανταστείτε μόνο για μια στιγμή, να είστε γεννημένος στην Ελβετία και να σας απαγορευθεί η είσοδος εκεί, επειδή το ελληνικό σας διαβατήριο αναφέρει ως χώρα γέννησης την Ελβετία και όχι την… Schweizerische Eidgenossenschaft.
Από τη μία το αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών, αρνείται ή δεν έχει καν ιδέα για το θέμα (που θεωρώ το πιθανότερο) για 22 συναπτά έτη να συμμορφωθεί με αποφάσεις της UNGENG, από την άλλη, το ελληνικό θυμήθηκε μόλις τώρα, για την εφαρμογή της. Και αντί να βρουν μια κοινή λύση, αποφασίζοντας επιτέλους ποιο είναι το «σωστό» όνομα της Ελλάδας ή της Αλβανίας, καλούνται να πληρώσουν «τη νύφη» παιδιά που στην πραγματικότητα, ως πατρίδα τους γνωρίζουν την Ελλάδα και όχι την Αλβανία. Όπως τραγούδησε και ο Σαββόπουλος, εδώ είναι Βαλκάνια, όμως, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Via : www.protagon.gr
