του Γιώργου Λακόπουλου
Ότι η κυβέρνηση, και για να εξηγούμαστε όταν λέμε κυβέρνηση εννοούμε Σαμαράς- Βενιζέλος στο φουλ και ολίγον ο Κουβέλης, έχει επιλέξει τη στρατηγική της έντασης, είναι φανερό. Προσπαθεί να αξιοποιήσει το παραμικρό για να συντηρεί ένα κλίμα επιθετικότητας κατά του ΣΥΡΙΖΑ πατώντας και πεπονόφλουδες, όπως έγινε με την περίπτωση Διαμαντόπουλου, γιατί νομίζει ότι κερδίζει από την πόλωση και χωρίς αίσθηση πού οδηγούν όλα αυτά.
Αρκεί να καταγράψει κανείς τις νοηματικές ακροβασίες του Κεδίκογλου στα μέσα ενημέρωσης για τις «φιλο-τρομοκρατικές διαθέσεις» της Αριστεράς εν γένει. Ή τη φλυαρία του Βενιζέλου για το ίδιο θέμα στη Βουλή ή την κατά φαντασία σκευωρία εναντίον του. Ή αρκεί να αξιολογήσει την ευκολία με την οποία υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση και ευλογήθηκε από το ΠΑΣΟΚ σε κομματική εκδήλωση μάλιστα, η επίταξη στο Μετρό.
Όλα αυτά είναι αναμενόμενα στο πολιτικό παιχνίδι. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο κατά την οποία συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις ανέλαβαν να επιβάλουν την πολιτική του Μνημονίου, παρά την αποτυχία της. Άλλοι γιατί τη βρίσκουν φυσιολογική, όπως η ΝΔ του Σαμαρά ως ακραίο συντηρητικό κόμμα. Άλλοι γιατί είναι οι ίδιοι συντηρητικοί και θέλουν να το επιβάλουν και σε ό,τι απέμεινε από το κόμμα τους, όπως το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Και άλλοι γιατί δεν μπορούν να αποφασίσουν αν είναι με τον αστυφύλαξ ή με τον χωροφύλαξ, όπως η ΔΗΜΑΡ του ευπρεπούς Φώτη Κουβέλη.
Και αυτά μέσα στο πολιτικό παιχνίδι είναι. Και ως τέτοια μπορεί κανείς να τα επικρίνει ή να υποστηρίζει σήμερα. Αλλά σε τελευταία ανάλυση θα κριθούν στις επόμενες εκλογές. Αν τα επικροτήσει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του, καλώς γίνονται. Αλλιώς ειδικά για κάποιους που μόνο σοσιαλιστές, όπως γράφουν στη μαρκίζα, δεν είναι, να δούμε ποιος θα απομείνει στην πολιτική «για να ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια» που έλεγε και ο Κολοκοτρώνης.
Το περίεργο και το ενδιαφέρον σε όλα αυτά όμως είναι κάτι άλλο: η ενιαία ρητορική των δύο από τα τρία κόμματα που συγκυβερνούν, σε θέματα που έχουν υποτίθεται διαφορετική ιδεολογική προσέγγιση, όπως είναι οι σχέσεις με την Αριστερά, η τρομοκρατία, τα κινήματα και οι απεργίες. Μιλούν και δεν καταλαβαίνεις αν αυτός που μιλάει ανήκει στο ένα ή στο άλλο κόμμα.
Πίσω από τα πολιτικά προσχήματα που προβάλλονται για τη μια ή για την άλλη απόφαση από την κυβέρνηση -είτε, όπως λένε, από ενδιαφέρον για την κοινωνία είτε από φόβο και αγωνία για την επιτυχία της πολιτικής τους- υπάρχει μια διαρκής ταύτιση νοοτροπίας, ιδεολογίας και πρακτικής. Μιλάνε σαν να είναι οι ίδιοι. Και είναι να απορεί κανείς ειδικά για το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. Πότε αποφάσισε ότι είναι στο ίδιο ιδεολογικό χαράκωμα με τη ΝΔ;
Για ιδέες και κατακτήσεις που πήραν αιώνες για να θεμελιωθούν και διαχώριζαν ως τώρα τις πολιτικές δυνάμεις σε συντηρητικές και προοδευτικές, καταλύεται κάθε διαχωριστική γραμμή. Τι Βενιζέλος, τι Σαμαράς. Τι άλλο μπορεί να συμπεράνει κανείς από όσα λέγονται αυτές τις ημέρες από τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Και η μεν ΝΔ είναι απολύτως συνεπής με τον εαυτό της. Οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ πού το πάνε;
Ας πούμε όμως ότι στα θέματα αυτής της περιόδου, εφόσον ισχύει μια πολιτική θα ισχύει για όλους, άρα και για τους εργαζομένους στις συγκοινωνίες. Όπως είναι κατανοητή η από κοινού καταδίκη της βίας, άσχετα όπως την εννοεί κάθε φορά το κάθε κόμμα. Οπότε ο κυβερνητικός συνασπισμός ή έχει ενιαία γραμμή ή πέφτει η κυβέρνηση. Αυτό είναι κατανοητό.
Όπως αυτή η επιδεικτική ομοιομορφία στον λόγο, στα επιχειρήματα και στα μηνύματα πού αποσκοπεί; Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα προσυπογράφει τις πιο αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, τις οποίες και οι δικές του κυβερνήσεις είχαν εφαρμόσει, αλλά παπαγαλίζει και τις πιο αντιδραστικές κορώνες. Οι επιτελείς του βρίσκονται σε πρίμο-σεγκόντο με την πιο σκληρή Δεξιά της Μεταπολίτευσης. Άλλο να είσαι υποχρεωμένος να δεχτείς την απόφαση ενός υπουργού για να μην κλονιστεί η κυβέρνηση που στηρίζεις και άλλο να βγαίνεις στα κεραμίδια μαζί με τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της ΝΔ.
Επιπλέον διακρίνεται μια κοινή αξίωση ότι η πολιτική που ασκούν, έστω αναγκαία όπως λένε, δεν έχει ή δεν πρέπει να έχει αντιδράσεις. Ποιος τους είπε ότι υπάρχουν κοινωνίες σε ακινησία; Ή ότι για να πετύχει μια πολιτική πρέπει να ισχύσει στη χώρα ησυχία νεκροταφείου; Από πού βγάζουν συμπέρασμα ότι ο καθημερινός άνθρωπος, που πλήττεται βάναυσα, πρέπει να θεωρήσει τον εαυτό του παράπλευρη απώλεια και να υποταχθεί στη μοίρα του, χάριν μιας επιδίωξης που ακόμη και αν ωφελεί μακροπρόθεσμα τη χώρα, ισοπεδώνει άμεσα τον ίδιο;
Και καλά οι Δεξιοί, αυτά δεν τα καταλαβαίνουν, ούτε πολυσκοτίζονται. Στο ΠΑΣΟΚ -και στη ΔΗΜΑΡ- έχουν την ίδια αντίληψη για την κοινωνία, τα κινήματα, τους αγώνες και το δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν λόγο στον τρόπο που ορίζεται η ζωή τους;
Ειδικά όσοι απομένουν στο ΠΑΣΟΚ δεν καταλαβαίνουν ότι χίλια λάθη να κάνει ο Τσίπρας και χίλια άδικα να έχει στην πολιτική του, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ η ρητορική Βενιζέλου πετάει το ΠΑΣΟΚ έξω από τον κύκλο των προοδευτικών δυνάμεων και τον χώρο της δημοκρατικής παράταξης, έτσι όπως τα όριζε ως τώρα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ;
Δεν καταλαβαίνουν ότι άλλο να έχει πολιτικές διαφωνίες με έναν όμορο ιδεολογικά χώρο και άλλο να περνάς στο άλλο στρατόπεδο και μάλιστα χωρίς αρχές και χωρίς να ξέρεις πότε και ποιος το αποφάσισε; Λίγες διαφωνίες είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο; Τον άκουσε κανείς πότε να στρατεύεται στο πλευρό της Δεξιάς για να τους πλήξει, ακόμη και όταν τον έστελναν στο Ειδικό Δικαστήριο; Λίγες διαφωνίες είχε ο Σημίτης με τον Κωνσταντόπουλο ή τον Αλαβάνο; Τους άκουσε πότε κανείς να αποκηρύξουν την έννοια της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων;
Έλεος. Σε αυτή τη χρονική στιγμή χρειάζεται αυτοσυγκράτηση, περισυλλογή και υπευθυνότητα από τα κόμματα και από τα συνδικάτα, ακόμη και με κίνδυνο να εκτεθούν στο κομμάτι της κοινωνίας που υποφέρει.
Αλλά την ίδια στιγμή αυτό που χρειάζεται ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ που κάποτε είχε συγκεκριμένη θέση στο πολικό φάσμα και πάντως ήξερε από ποια πλευρά του παιχνιδιού ήταν, είναι να μην ευτελίζεται περισσότερο ακολουθώντας τους αρλουμπολόγους που κάνουν καριέρα στον χώρο του με την ίδια ευκολία που θα μπορούσαν να κάνουν και στη ΝΔ.
Αυτοί πιστεύουν ότι οι κοινωνίες είναι απλώς το «κοινό» για να επιδεικνύουν την αυθεντία και την «ανωτερότητά» τους, που δεν έχουν κιόλας, και οι πολίτες πρέπει να κάθονται σούζα όταν τις «σώζουν». Δεν αντιλαμβάνονται κάποια στοιχειώδη πράγματα. Π.χ. ότι διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική θα υπάρχουν πάντα και όσοι δεν θέλουν να το δουν, πλην των άλλων, ανοίγουν και τον δρόμο στην πιο μαύρη ακροδεξιά.
Ακόμη χειρότερα όμως αν τη διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά οι ίδιοι θέλουν να την μεταλλάξουν σε διαχωριστική γραμμή της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, που πίστευαν σε κάτι για τρεις δεκαετίες τώρα και δεν είναι σαν τους ίδιους, ευπροσάρμοστοι, τους χαρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Να τους ακολουθήσουν πάντως στη ΝΔ αποκλείεται.
